eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
274 دنبال‌کننده
3.5هزار عکس
775 ویدیو
1 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (برادر خانم حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
💠 | نخلهای حیاط خانه به وزش باد در یک بعد از ظهر گرم تابستانی، برایم دست تکان میدادند تا لااقل به همراهی این دوستان قدیمی خوش باشد. یک هفته از رفتن مادر میگذشت و از دیروز که مراسم مادر برگزار شده بود، همه به خانه هایشان بازگشته و امروز پدر و عبدالله هم به سر کارشان رفته بودند و من مانده بودم با خانه ای که همه جایش بوی مادرم را میداد. همانطور که لب تخت حیاط نشسته بودم، چشمانم دور حیاط میگشت و هرچه بیشتر میکردم، بیشتر احساس میکردم خانه چقدر سوت و کور شده و دیگر صفای روزهای را ندارد. دلم میسوخت وقتی یاد غصه هایی می افتادم که مادر در میریخت و دم بر نمی آورد. جگرم آتش میگرفت وقتی به خاطر می آوردم روزهایی را که روی همین از دل درد به خودش می پیچید و من فقط برایش قرص معده می آوردم تا دردش یابد و نمیدانستم روزی همین دردها خانه میکند. چقدر به دل بسته بودم و چقدر به گریه های امید داشتم و چه ساده امیدم ناامید شد و مادرم از دستم رفت. چقدر به وعده های مجید دل کرده بودم و چقدر انتظار روز را میکشیدم که بار دیگر مادر به خانه برگردد و چه آسان آرزوهایم بر رفت... با سر انگشتانم اشکم حسرت کشیدم، بلکه قدری سبک شود را از صورتم پاک کردم و آهی از سر که نمیشد و به این سادگیها غبار از قلبم رفتنی نبود. نگاهم به طبقه بالا افتاد؛ یک هفته ای میشد که قدم به خانه و زیبایم نگذاشته بودم که دلم نمیخواست حتی قدم به جایی بگذارم که روزهای بودن با مجید را به خاطرم بیاورد. از کسی شده بودم که روزی با تمام وجودم عاشقش بودم و این همان احساس تلخی بود که بعد از مادر، قلبم را در هم شکسته بود. من شبی را نمیتوانستم بدون تاب بیاورم و حالا هفت روز بود که حتی را ندیده و صدایش را نشنیده بودم که حتی حس حضورش در طبقه بالا میداد. عطیه میگفت بعد از آن شب باز هم چند باری به پایین آمده تا مرا ببیند و هر بار یکی او را کرده و اجازه نداده که داخل بیاید. لعیا میگفت هر روز که میخواهد از خانه برود، مقداری در حیاط معطل میکند بلکه مرا و هر شب که از سر کار باز میگردد، در راه پله کمی این پا و آن پا میکند، شاید من از در شوم و فرصت صحبتی پیدا کند و من خوب زمان رفت و آمدش را میدانستم که در آن ساعتها، را از خانه بیرون نگذارم. مجید زمانی مرا به بهانه به امامانش به شفای مادرم امیدوار کرد که همه از بهبودی اش قطع امید کرده و منتظر خبر بودند و من تازه هر روز از شیعه ای ذکر توسلی یاد میگرفتم و با تمام وجودم دل بسته اثر بخشی اش میشدم و این همان هولناکی بود که مجید با دل من کرده بود. جنایتی که دریای را به آتش نفرتی بدل کرده بود که هنوز در سراپای وجودم شعله میکشید و تا مغز را میسوزاند. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | دیگر نتوانست ادامه دهد که صدایش به هق هق گریه بلند شد. دخترش به آمد و دست پشت کمرش گذاشت تا آرام بگیرد و همین صحنه سرشار از ، خاطره مادرم را برایم زنده کرد که شبنم پای چشمانم نَم زد. نگاهم دور خانه میچرخید و نمیدانستم چه کنم، نه میتوانستم بپذیرم خانه ای را که با این همه هزینه و زحمت بودم، به این سرعت تخلیه کنم و نه دلم می آمد دل این مادر و دختر را که حالا با این هم آغوشی پُر مهر و محبت، مرا به یاد گریه های گاه و بیگاهم در آغوش مادرم انداخته و پای دلم را بیشتر میلرزاندند. حبیبه خانم با هر دو دستش، اشکهایش را پاک کرد و لابد نمیدانست من از اهل هستم که با لحنی عاشقانه به پای احساسم افتاد: "دخترم! قربونت برم! فدات بشم! امروز امام جواد(ع)!میگن امام جواد(ع) گره های مالی رو باز میکنه! تو رو به جان الائمه در حق این دختر من خواهری کن!" هرچند به این توسلات چندان اعتقادی نداشتم و در مصیبت مرگ ، سوزِ تازیانه همین را چشیده بودم، ولی نفهمیدم در منتهای قلبم چه حس غریبی به لرزه افتاد که بی اختیار لب گشودم و بی پروا دادم: "باشه حاج خانم! من با شوهرم صحبت میکنم. إن شاءالله که راضی میشه..." و هنوز حرفم به آخر نرسیده بود که از شادی درخشید. از روی مبل بلند شد، کنار روی زمین نشست و با حالتی سؤال کرد: "یعنی من خیالم راحت باشه؟!!!" در دلم نیت کردم به هر زبانی که شده، را راضی کنم که دستش را گرفتم و با مهربانی پاسخ دادم: "إن شاءالله که همسرم میده!" و دختر جوان که حالا نگرانی به شادی نشسته بود، با صدایی پُر شور و شعف داد: "خانم! ما قراره برای جمعه دوم جشن بگیریم! اگه شما کنید دو سه روز زودتر خونه رو به ما بدید، خیلی ممنون میشم. چون باید بچینیم، چند روزی میخوایم." ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | (آخر) حالا من هم همپای این همه شیدا، هوایی شده و برای دیدارش می کردم که هرچند همچون شیعیان از جام سيد الشهدا نشده و تنها لبی تر کرده بودم، ولی به همین اندازه هم، به تب و تاب افتاده و به وصالش، پرپر می زدم. حالا زمزمه های عاشقانه مجید، قفل قلعه شیعیانه اش و هر آنچه من از زبانش می شنیدم و در نگاهش میدیدم و حتی از حرارت نفس هایش می کردم، در انتهای این مسیر، رخ در پرده کشیده و به ناز نشسته بود. هر چند دل من سنگین تر از همیشه، زیر خرواری از خاطرات خزیده و نفسش هم بالا نمی آمد، چه رسد به این که همچون این چشمان خاصه خرجی کرده و بی دریغ ببارد که از روزی که از عاقبت پدر و برادرم با خبر شده بودم، اشک چشمانم هم خشک شده و جز حس حسرت چیزی در نگاهم نبود. حالا می فهمیدم که با همه مصیبت هایم بی پروا می زدم، روز خوشی ام بود که این روزها از خشکی ، صحرای دلم خورده و می سوخت. همه جا در ، میان پرچم ها و روی لب مردم، نام زیبای می تپید و دل را با خودش می برد و به حال خودم نبودم که تمام انگشتان می سوزد و به شدت می لنگم که مجید به سمتم آمد و با مضطرب سؤال کرد: «الهه! چرا اینجوری راه میری؟» و دیگر منتظر نشد، دستم را گرفت و از میان سیل جمعیت داد تا به کناری رسیدیم. خانواده آسید احمد هم از جاده شدند که مامان خدیجه به زبان آمد و رو به مجید کرد: «هرچی بهش میگم، میگه چیزی نیس.» و مجید دیگر گوشش این حرف ها نبود که برایم آورد و کمکم کرد تا . آسید احمد عقب تر رفت تا من راحت باشم و مامان و بالای سرم ایستاده بودند. هر چه به مجید میگفتم نیفتاده، توجهی نمی کرد، مقابلم روی زمین زانو زد و خودش کفش هایم را درآورد که دیدم سر جورابم خونی شده و اولین اعتراض را مامان با لحن مادرانه اش کرد: «پس چرا چیزی نشده؟!!» مجید در سکوتی فقط به نگاه می کرد که زیرلب پاسخ دادم: «فکر نمی کردم اینجوری شده باشه.» و در برابر نگاه دیگر جرأت نکردم چیزی بگویم که سرش را بالا آورد و طوری که خدیجه و زینب سادات نشنوند، توبیخم کرد: «با خودت چی کار کردی؟ چرا زود نگفتی؟» و دیگر صبر نکرد و با ناراحتی از جایش بلند شد. نگاهش با به دنبال چیزی میگشت که مامان خدیجه اشاره کرد: «اون پایین هلال احمر وایساده...» و جمله اش به آخر نرسیده بود که مجید سراسیمه به افتاد. زینب سادات با به پایم نگاه میکرد و حالا نوبت مامان بود تا دعوایم کند: «آخه مادرجون! چرا حرفی نمیزدی؟ هنوز چند ساعت راه تا کربلا مونده!» از این حرفش لرزید و از ترس اینکه نتوانم با پای خودم وارد شوم، آسمان چشمانم ملتهب شد، ولی نه باز هم به اندازه ای که قطره اشکی پایین بیاید که با دل سر به زیر انداختم و چیزی نگفتم... ادامه دارد... ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊