#پارت_49 #من_عاشق_نمیشوم همه خریدهامون رو میگذاشتیم بعد از ظهرها، اینجوری هم من کار نداشتم هم علی کلاس نداشت. _این لباس رو می‌پسندی؟ علی: ببین خودت باهاش راحتی یا نه. یه لباس خونگی صورتی رنگ خریدم، برای علی هم یه تیشرت زرد رنگ خریدم. علی: تو اگر خریدهات تموم شده برو پایین، اینم سوییچ ماشین، بارت سنگین هست. من یکی از دوستام اینجاست برم ببینمش میام. _ باشه. لباس عروس و لباس‌های دیگه رو هم جدا گونه باخودم بردم، امروز کلا خریدهامون برای لباس ،خریدهای عروسی بود. وسایل رو توی صندوق ماشین گذاشتم، کارتون لباس عروس رو هم پشت گذاشتم. نشستم جلو منتظر موندم. پیام‌های گوشی رو چک میکردم، ایتا و روبیکا، اطلاعیه ها رو بالا پایین کردم. ده دقیقه ای گذشت خبری از علی نشد. _الو علی آقا کجایی؟ علی: جانم الان میام، یه کوچلو دیگه صبر کن، در ضمن قرار شد دیگه علی آقا نباشم. _ حالا شما بیا، منم تا اون موقع تصمیم میگیرم علی اقا باشی یا نه. علی:دو دقیقه دیگه پیشتم خانمی. با این حرف‌ها و خوشمزگی‌هاش هی کیلو کیلو تو دلم قند آب میشد. یه برگه از توکیفم افتاد کف ماشین، خم شدم که بَرش‌دارم، متوجه شدم یه برگه دیگه هم کف ماشین افتاده، زیر صندلی. برگه رو بیرون آوردم، سر بسته بود، بازش کردم. متنش عربی بود، کنجکاو شدم بدونم چی‌نوشته، موبایلم رو در آوردم و از متن عکس گرفتم. نامه: سلام آقا جان، سلام مولا، آقا جان من چند سال دنبال یه دختر خوب میگردم، نمیدونم چی‌کار کنم که تو انتخابم اشتباه نکنم. من انتخاب بلد نیستم، از لحاظ اقتصادی و شرایط زندگی هم وضعم معلومه، آقا جان یه دختری نصیبم کن که بتونه با این حقوق کم طلبگی و زندگی که من دارم کنار بیاد. امروز قراره برم خواستگاری یه دختری که ایرانیه، آقا میسپارمش به شما صلاح دونستی محبتش رو بنداز تو دلم. بند آخر نامه بودم که متوجه شدم یکی به شیشه ماشین میزنه. صورتم رو برگردوندم، یه دسته گل محمدی بزرگ رو فقط میدیدم. علی: نمیخوای از دستم بگیریش؟ _تو چیکار کردی علی. علی: آها حالا شد، اگر میدونستم با خریدن یه گل یخت باز میشه زودتر این کار رو میکردم، مُردم از بس بهم گفتی علی آقا. _از دست تو علی، خیلی قشنگن، ولی من از تو ناراحتم. علی: یا حسین، چرا؟ _تو گفتی میرم دوستم رو ببینم قرار نبود بری گل بخری. علی: دروغ نگفتم گل فروشه دوست منه، باهم همکلاسی بودیم، اینجا کار میکنه. _من واقعا نمیدونم چی بگم، خیلی قشنگن اینا، حیف که زود خشک میشن. علی: فکر اونجاش رو هم کردم، این اسپری رو میزنی بهشون به همین حالتی که هستن خشک میشن و موندگار. تمام مسیر محو گل‌ها شده بودم، خوب که دقت کردم، بین گل‌ها یه پاکت دیدم، آروم پاکت رو بیرون آوردم. (نمیدونی چقدر از داشتنت خوشحالم، خیلی دوست دارم الهه جونم)❣ ناخودآگاه اشک تو چشمام حلقه زد، من چندین سال منتظر بودم ازدواج کنم، هیچ فکر نمیکردم همچین مردی گیرم بیاد، علی با این کارش تمام تصوراتم رو بهم ریخت، فهمیدم پسرا هم احساس دارن، پسر هم میتونه با حیا باشه. علی ماشین رو کنار زد، کنار یه پارک کوچیک. علی: من خجالت میکشیدم به زبون بگم، گفتم اینطوری یه مقدمه باشه تا یکم از این حالت رسمی که داریم خارج بشیم. _ممنونم واقعا، من حرفی ندارم که بزنم. علی: چرا گریه میکنی؟ _ هیچی، از ذوق زدگی زیاده دست‌هاش رو جلو آورد و اشک هام رو پاک کرد. علی: نبینم دیگه گریه کنی، من قسم خوردم وقتی زن گرفتم اشکش رو در نیارم، باور کن اگر بتونم جلوی مرگ خودم رو میگرفتم تا تو بعد من گریه نکنی. با این حرفش اشک‌هام از چشم ها سرازیر شد. _ حرف مرگ رو نزن مگه چند وقته که ما باهم هستیم، علی من نمیخوام تو رو از دست بدم، تا حالا به روی خودم نیاوردم، منم مثل تو خجالت میکشیدم بگم، علی منم خیلی دوست دارم، دیگه یه لحظه هم دوری تو رو نمیتونم تحمل کنم. برای اولین بار غم سنگینی که دلیلش رو نمیدونستم چیه بعد از سالها تو بغل مهربون‌ترین فرد زندگیم خالی کردم. دست‌های مردانه و پر مهرش منو نوازش میکرد و همین شده بود مسکن همه درد‌هام. تا روز عروسی چیزی نمونده، دوسال هم عین برق و باد گذشت. روز ولادت امام علی، ۱۳رجب تالار رو رزرو کردیم، سعی کردیم خیلی کم خرج کنیم، نمیخواستیم همین روز اولی زیر بار قرض و دِین باشیم. ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

#پارت_50 #من_عاشق_نمیشوم تابستون سال ۱۳۹۳ مصادف با شب ولادت امام علی بود که بالاخره انتظار هر دوتامون به سر اومد . ساعت ۴ بعد از ظهر نوبت آرایشگاه من بود من از ساعت ۱ ظهر اونجا نشسته بودم کلی دخترای تازه عروس اونجا بودن . بعد از اینکه کار یکی از دخترا تموم شد، خانم مسافری اومد سراغ من بنده خدا دیگه شروع کرد کار کردن رو صورتم میکاپ و مدل مو از اینجور کارا . روی صندلی آروم نشستم و سرمو عقب دادم چشمامو بستم و خودمو کنار علی با یک لباس عروس سفید دست تو دست هم تصور می‌کردم . هر بار که این تصور را به ذهنم می‌آوردم کنارش کلی خدا را شکر می‌کردم و ذکر الحمدالله می‌گرفتم خدایا شکرت که یکی رو به من بخشیدی . یکی که الان شده همه زندگیم البته بعد از تو، خدایا من تو رو خیلی دوست دارم . اگر تو نبودی من هیچی نداشتم اگرم الان یه پسری مثل علی گیر من اومده شده سایه سرم اونم از سر لطف تو و اولیای توئه . میکاپ صورتم حدود دو ساعت کار برد من زیر دست خانم مسافری خوابم برده بود . مسافری: عروس خانم بیدار شو _ببخشید، یه لحظه خوابم برد مسافری: کار میکاپ صورتت تقریبا تموم شده، آخراش هستم، خوابت ببره همش خراب میشه. _باشه حواسم هست. قرار بود ساعت ۴ همه چی تموم بشه ولی خب به خاطر مسائلی که پیش اومده بود توی آرایشگاه و شلوغی اونجا یه خورده کار من دیر تموم شده ساعت ۶ از آرایشگاه زدم بیرون . تو راهرو آرایشگاه منتظر بودم تا علی بیاد . مسافری: چی شد عروس خانم آقا داماد نیومدن؟ _ نه هنوز ، احتمالا راه شلوغه و ترافیک. الان تماس میگیرم. هرچه زنگ علی می‌زدم گوشی برنمی‌داشت حقیقتش یه خورده نگران شدم نمی‌دونم چرا یه خورده بدبین شدم، اون لحظه گفتم نکنه حالا که دقیقه نودی شده و همه چی داره تموم میشه علی پشیمون شده . اما یه لحظه به خودم اومدم و گفتم مگه میشه اون انقدر تو رو دوست داشت که حتی نمی‌تونست اشکای تو رو ببینه اون دسته گل قشنگو یادت رفته مگه اون همه خنده و گل و شیرینی نه محاله علی این کارو نمی‌کنه . تو همین فکرا بودم که زنگ موبایلم به صدا دراومد . _ الو علی تو کجایی من دو ساعته اینجا منتظرم همین جوریشم ما دیر کردیم الان باید می‌رسیدیم . علی: معذرت می‌خوام نازنینم ماشین خراب شده بود توی راه مجبور شدم یه خورده صبر کنم چند نفر اومدن کمک کردن تا ماشینو درست کنیم الان دارم راه می‌افتم خیلی فاصله نداریم ۱۰ دقیقه دیگه من پیشتم . _ باشه مشکلی نیست منتظرم . یه نفس عمیق کشیدم و چشمامو بستم و گفتم خدایا حلال کن یه لحظه بدبین شدم متوجه نشدم که شیطان داره گولم می‌زنه و اومده منو وسوسه می‌کنه . کمتر از ۱۰ دقیقه شد که علی رسید . همراه خودش چند نفر از فیلمبردارها رو آورده بود البته خانم بودن حواسش بود که من خیلی به این موارد حساسم هرچند خودش طلبه بود و حساس، ولی من نسبت به اون که طلبه بود حساس‌تر بودم به این مسائل . چادرمو جمع کردم و یه جوری گذاشتم رو سرم که هم مدل موهام خراب نشه، نه صورتم خیلی پیدا باشه . هرچی خانم فیلمبردار می‌گفت و انجام می‌دادی آروم آروم قدم برمی‌داشتم سمت علی رفتم و علی هم به سمت من میومد با دسته گلش . خیلی قشنگ و باحال در ماشینو باز کرد بنده خدا سه بار امتحان کرد تا تو فیلم درست در بیاد . 😅 بار چهارم دیگه درست شد و تونستم سوار ماشین بشم . کارمون که تموم شد راه افتادیم . علی به جای اینکه یه راست بره تالار منو برد خونه خودمون. _ اینجا کجاست؟ باید بریم تالار الان هم خیلی دیر شده. علی: اینجا خونه است دیگه مگه یادت رفته . _ نه یادم نرفته می‌خوام ببینم چرا اومدیم اینجا؟ علی: چون اگه بریم تالار اون وقت تو میری پیش زنا می‌شینی منم باید برم پیش مردها، آوردمت اینجا یه ۱۰ دقیقه بهت نگاه بکنم ببینم چه شکلی شدی عروسم بعد تو رو می‌برم تالار . اولش یه خورده بهش اخم کردم و چادرمو کشیدم جلوتر . علی: الهه جونم خواهش می‌کنم چادرتو بکش عقب بزار ببینم چه شکلی شدی . _ مثل همیشه که آرایش می‌کردم همیشه که آرایش می‌کردم چه شکلی می‌شدم پیشت . علی: همیشه فرق می‌کنه امروزم فرق می‌کنه امروز لباس عروس پوشیدی لباس سفید پوشیدی می‌خوام قشنگ ببینم . چادرم رو آروم کنار زدم، علی به من زل زده بود و زیر لب چیزی زمزمه میکرد. _ چی میگی علی خان؟ علی: من دیشب اینقدر به فکرت بودم که خوابت رو دیدم تو رو همین شکلی تو همین لباس با همین نوع آرایش دیدم برای اولین بار بلند بلند خندیدم، نمیدونم چرا، تو این دوسال علی هیچ وقت همچین حرفی نزده بود فکر میکردم شب‌ها با فکر درس و امتحان میخوابه. علی: جدی گفتم الهه. _ ببخشید علی جون میدونم ولی واقعا دست خودم نیست، من متوجه خودم شدم از وقتی با تو ازدواج کردم خیلی تغییر کردم، نا خودآگاه با حرفات میخندم. علی: خدا رو شکر من دلیلی شدم که بخندی اون شب رویایی‌ترین شب عمر من بود، همچین شبی رو برا همه آرزومندم.

✍️ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

پارت آخر فصل اول خدمت شما عزیزان رمان دوست منتظرم نظراتتون رو در مورد پایان فصل اول بخونم، تا آروم آروم بریم سراغ فصل دوم https://eitaa.com/joinchat/902431193C24bb65b3a3 لینک رواق برای شما عزیزان😍

#شروع_فصل_دوم #عشق_در_میان_آتش

#پارت۱ #عشق_در_میان_آتش با کلی سختی و بدو‌بدو کارهام رو انجام دادم و بالاخره منتقل شدم بعلبک لبنان، دقیقا زمانی که داعش تقریبا تو قدرت بود. آخرین چیزی که در مورد جنگ لبنان یادم هست مربوط به جنگ ۳۳روزه هست. حدود ۱۰سال قبل، خیلی هم دلخراش بود اون جنگ. اما یادم هست حضرت آقا فرمودند که بگید جوشن صغیر پخش کنن تو کل شهر، حزب الله لبنان هم همین کار رو کردن و جنگ روز۳۴‌ام به پایان رسید. اوضاع بعلبک اصلا خوب نبود، اینجا شبیه همه چیز بود جز شهر، البته ما محل زندگیمون یکم وضعش بهتره اما هرچی وارد شهر میشی و جلوتر میری چیزی جز خرابی به چشمت نمیخوره. حدود ۲سالی هست که الان لبنان هستیم، سال اول که اینجا بودیم بعد از چند ماه متوجه شدم حال خوشی ندارم، حس کردم مریض شدم، علی خونه نبود، کلا از وقتی که اومدیم لبنان یکسره پشت جبهه کار تبلیغی انجام میده. منم مشغول کارهای خونه بودم، البته خونه و مطب باهم یکی شده بود، هرکس زخمی میشد خونه ما پاتوقش بود، بعضی وقت‌ها یادم میرفت که من متخصص زنان زایمانم. یه روز که مشغول کار بودم حسابی سرم درد گرفت، اینقدر که حس میکردم یه کوه رو بدنم گذاشتن و نمیتونم بلندش کنم. کشان کشان خودم رو رسوندم به موبایل که به حنان خواهر علی زنگ بزنم، میشه گفت تو این دوسال از بس سر و‌کار داشتم با بیمار و غیره که آروم آروم عربی حرف زدنم هم راه افتاد. با هزار زحمت خودم رو به موبایل رسوندم، اما چشم‌هام مگه یاری میکرد که ببینم چیزی رو، فقط سیاهی بود، علی هم یک هفته بود که خبری ازش نبود. هرکاری کردم که شماره رو ببینم نشد، به یک باره با صدای مهیبی که نزدیک هم بود من از حال رفتم. چشم که باز کردم، انتصار خانم و حنانه بالا سرم بودن. _ سلام انتصار خانم بیچاره یکسره گریه میکرد، حنان هم مثل علی تقریبا فارسی بلد بود پرسیدم: _حنان چی شده؟ حنان: یه موشک خورده دقیقا پشت خونتون، وقتی رسیدیم تو بیهوش بودی، هرچی هم خواستیم به علی خبر بدیم نشد، میگن نیروهای اسرائیلی تا داخل شهر هم اومدن. _ الان چقدر وقت اینجام؟ حنان: یه ساعتی میشه. راستی الهه یه خبر _چیه؟ حنان: دکتر گفته احتمالا بارداری تو این شرایط این خبر حکم تیر خلاص رو برای من داشت، تو نبود علی حالا باردار هم شدم. اون همه احساسات و بگو بخندهای من و علی، از زمانی که اومدیم لبنان تبدیل به اشک و آه و ناله شده. تو ایران که بودم، وقتی میدیدن الهه اینقدر با احساس داره عمل میکنه، میگفتن محاله الهه که اینقدر جدی و منطقی بود اینطور رفتار کنه، اما حالا... هر شب اشهدم رو میخوندم و میخوابیدم، هیچ تضمینی نبود زنده بیدار بشی. گه گاهی صدای رگبار و موشک از دور شنیده میشد، منم همراه حنان و انتصار خانم تو خونشون میموندیم، منتظر بودم علی بیاد. خبر دادن که دوباره زخمی و مجروح آوردن، خودم رو جمع و جور کردم و همراه حنان رفتیم خونه خودم. ✍️ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

سلام و عرض ادب خدمت اعضای جدید کانال لینک پارت‌های فصل اول اینجا موجود هست، به راحتی به پارت‌ها دسترسی پیدا کنید🙏🌹 لینک رواق هم خدمت شما اعضای تازه وارد https://eitaa.com/joinchat/902431193C24bb65b3a3

🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫🚫 دوستان عزیز یه نکته، تاریخ های وارده در رمان از اول تغییر کرد، فقط تاریخ ها چند سال کشیده شد عقب، به قبل شهادت حاج قاسم.

#پارت_2 #عشق_در_میان_آتش حاج علی خان همراه چندتا از دوستاش اومده بودن، بچه‌هایی که تو خط زخمی شده بودند رو آوردن، یکیشون پسر۱۸ساله بود. دستش تقریبا قطع شده بود، یکی هم انگشت پاش رو از دست داده بود. علی خیلی آروم و سر به زیر سلام کرد. _ علیکم السلام. من مشغول مداوای این چندتا زخمی شدم، حنان و علی رفتن یه گوشه ایستادن،مشغول حرف زدن شدن؛چشم‌های علی سمت من بود و معنا‌دار، احتمالا حنان گفته بود که من امروز چه خطری از سرم گذشت و باردار هم هستم. کار زخمی‌ها که تموم شد، منم رفتم طبقه بالا که مثلا اتاق شخصی من و علی بود. علی پشت‌سرم داخل اتاق اومد. علی: معذرت میخوام که آوردمت اینجا. _ تو که منو به زور نیاوردی اینجا، من با اختیارم اومدم، ولی علی من قبلا هم بهت گفتم من نمیتونم دوری تو رو تحمل کنم، یه خبر از خودت بهم بده، دو‌هفته‌است خبری ازت نیست. علی: درسته ما پشت خط هستیم، ولی واقعا کارمون سخته الهه. _ میدونم سخته، میون این همه سختی یه کوچلو بهم زنگ بزن، من که نخواستم بیای سر بزنی. علی: حالا اینجوری نکن دیگه دل علی ریش میشه. _ چطوری؟ علی: اینقدر جیگر سوز حرف میزنی فکر میکنم کار بدی کردم، بعد کلی شرمندت میشم. _ علی علی: نفس علی، جان علی. _ میشه مثل وقتی که تو ایران بودیم بگیم و بخندیم؟ من دلم برا اون روزها تنگ شده، علی اون دوسالی که ایران بودیم درسته خیلی درگیر کارهای انتقالی شدیم و یه پامون تهران بود به پامون قم ولی بهترین لحظات عمرم، پیاده روی‌های شبانه، فیلم دیدن‌هامون، اما الان چی؟ حتی یک دقیقه هم نمیتونم ببینمت. علی: تو که اینقدر بی صبر نبودی الهه، دوساله صبر کردی، تو دختر خیلی با ایمانی هستی، اینجور عتاب کردن دور از توئه. البته فکر کنم دلیل این بهانه گیری‌ها رو بدونم چیه _ دلیلی نداره، منم مثل بقیه دلم میخواد شوهرم پیشم باشه. علی دست‌هام رو گرفت، با انگشت شصتش نوازش کرد، گردنش رو کج کرد تا چشمش به چشمم بیفته. علی: دلت میخواست شوهرت پیشت باشه تا خبر بارداریت رو بهش بدی و باهم بگید و بخندید، مثل زمانی که تو ایران تک‌تک این لحظه‌ها رو آرزو کردی. مثل بچه‌ننه‌ها دوباره شروع کردم گریه کردن، خودم هم دلیلش رو نمیدونستم. علی: اشکال نداره، گریه کن، طبیعیه جانم، تغییرات هورمونی زمان بارداری هست، این سرزنش کردن‌ها هم بخاطر بارداری، مردم ویار ترشک و لواشک میکنن، زنم ویار سرزنش کردن و گریه داره. با مشت زدم تخت سینه علی. _نامرد، تو این حالت‌هم دست از مسخره بازی بر نمیداری. بالاخره سرزنش‌ها و گریه‌هام جواب داد، بعد از منتقل کردن زخمی‌ها علی زنگ حاج قاسم زد و ازش سه روز مرخصی خواست،حاج قاسم هم کم نگذاشت، چون شرایط روحی علی‌رو میشناخت بهش سه هفته مرخصی داد. تو این سه هفته دوباره شدم الهه قبل، از تک‌تک لحظه‌هام استفاده میبردم، یک لحظه جدا از علی نبودم،خونه مادر علی و خواهرش هم به ما نزدیک بود، زود به زود به هم سر میزدیم. نهار و شاممون که سر یه سفره بود، چهار نفری سر سفره مینشستیم، برادرهای علی تو میدون جنگ بودن، هر‌ازگاهی سر میزدن. علی همیشه به حال اونا غبطه میخورد، میگفت: کاش منم روحیه اینا رو داشتم، متاسفم برا خودم. اما من خوشحال بودم، چون اگر علی میرفت میدون حتما با سر بریده،دست و پای بریده علی باید روبه‌رو میشدم. اما خب علی آدم کمی نبود، همین که تو گردان حاج قاسم بود برای اینکه داعش و نیروهای اسرائیلی بتونن بکشنش کافی بود. یه روز من و علی نشسته بودیم خونه و هرکدوم مشغول کاری بودیم. صدای در رو شنیدیم، غیر از انتصار خانم حنان کسی رو نداشتیم به ما سر بزنه. علی رفت در رو باز کنه، منم از گوشه پنجره پشت پرده نگاه میکردم. دیدم علی خیلی گرم گرفته، اگر انتصار خانم و حنان بودن اینقدر گرم گرفتن معنی نداشت، یعنی کی میتونه باشه. ازپشت پنجره کنار رفتم، گفتم حتما رفقای علی اومدن، چادرم رو برداشتم رو سرم گذاشتم که یهو یه صدای آشنایی اومد. _هاااااا، مامان، رویا🥺🥺🥺 پدر مادرم از ایران همراه حسن و رویا محدثه اومده بودن، دوسال بود که محدثه رو ندیده بودم. محمدعلی ۳سالش بود فقط تصویری اونو دیده بودم. همدیگه رو تو بغل گرفتیم و حسابی گریه کردیم. علی زنگ زده بود، با هماهنگی چندتا از دوستاش تو ایران و لبنان خواسته بود که پدر و مادرم بیان تا من یکم از این تنهایی دربیام. دو ماهی میشد که با پدرمادرم حرف نزدم، تنها ارتباط من با اونا از طریق واتساپ و تلگرام بود؛ دوماه پیش تصویری حرف زدیم. +الهی مادر بمیره برات، چقدر لاغر شدی مادر، اینجا خونه است یا بیمارستان؟ _دوگانه است مادر من😄 + از علی شنیدم که بارداری، نمیدونی وقتی شنیدم چقدر خوشحال شدم. -الهه حسابی دلتنگت بودم، این محدثه که منو کچل کرد، محمد علی هم مدام موبایل دست گرفته خاله خاله میکنه. _ الهی خاله قربون دوتاشون بره. ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

#پارت_3 #عشق_در_میان_آتش _از نازنین و آقا مجید چه خبر؟ نازنین باردار نشد؟ +والا ما که اومدیم اونا مشهد بودن، مشغول نذر و نیاز بلکه خدا بهشون یه بچه بده، بعد از سقط بچه اولش دیگه باردار نشد، رفتن دست به دامان امام رضا بشن بلکه یه فرجی بشه. _ توکل بر خدا ان شاالله خیره - اگر اونجا بودی میگفتیم نازنین بیاد پیش تو معالجه بشه، اینطوری بهتر هم بود. _من که کار خاصی نمیکردم نهایتش چهارتا دوا و دارو میدادم مثل بقیه، اصل کاری خداست. علی از فرصت استفاده کرد و گفت: علی: الهه جونم حالا که خونوادت اینجان من دیگه برم. _ کجا؟ علی: اااا، الهه جان من سه هفته برا چی مرخصی گرفتم؟ برای روی ماه شما، مامان و بابا هم میخوان یه هفته اینجا بمونن، تو تنها نیستی تا من برم و برگردم. میخواستم بهونه گیری کنم ولی دیدم خیلی بی انصافیه، زن‌ها و دخترهای جوون تر از من شوهراشون رو بیش‌تر از چند‌ماهه ندیدن، تازه علی میره پشت خط دیگه نگرانی هم نداشتم. _ باشه برو، ولی علی تو رو سر جدت یه خبر از خودت بهم بده. دستش رو روی چشمش گذاشت و گفت: علی: به روی چشم، بانو. روز دوشنبه صبح علی الطلوع علی عازم خط شد، از جایی که ما تقریبا تو مرز بین سوریه و لبنان بودیم خطرات بیشتری ما رو تهدید میکرد. از یه طرف اسرائیل، از یه طرف دست پرورده اسرائیل، داعش. + الهه مادر تو با این سر و صدا چطوری اینجا میخوابی؟ _عادت که نمیتونم بگم ولی کنار اومدم، مهم خود علی هست، تازه همین که حاج قاسم سلیمانی این حوالی نفس میکشه من خیالم راحته. !الهه بابا جان از زندگیت راضی هستی؟ کم و کاستی که ندارید؟ من از علی هم پرسیدم حس کردم خجالت میکشه، ما براتون یه مقدار پس انداز کردیم، برای روز مبادا، هر روقت نیاز داشتید بگید من بهتون بدم، خیلی کم هست ولی خب میشه باهاش کاری کرد. _ نه بابا جون خدا حفظت کنه ممنونم، الحمدلله همه چی خوبه، فقط بابا میشه یه چیزی بگم؟ ! آره قربونت برم بگو _ ما یه بچه‌ای رو سرپرستی مالیش رو قبول کردیم، پدرش و خواهراش و برادراش کشته شدن، مادرش هم حال خوشی نداره، گه گاهی انتصار خانم بهش سر میزنه، ۱۵سالش هست، اگر میشه اون پس انداز رو ما برداریم بدیم به این دختر. ! خب، راستش من برای... مهم نیست من میدم به شما، هرجا خواستی خرجش کن من به اسم شما پس‌اندازش کردم. _ممنون بابا، خدا نگهدارت باشه، سایه‌ات مستدام. یک روز درمیان خونه مامان انتصار و حنان بودیم، روز جمعه قرار بود که برای نهار بریم خونه مامان‌انتصار. همه چیز رو تو خونه جمع و جور کردم، چادرم رو سر کردم که بریم سمت خونه مامان. پامون رو از در خونه بیرون نگذاشته بودیم که صدای تانک توی شهر پیچید، صدای توپ‌هایی که از تانک میزد بیرون به گوش میرسید، بوی تند دود و غبارخاک خفه کننده بود. در حیاط رو بستم خونوادم رو فورا برگردوندم خونه، محمدعلی و‌محدثه حسابی ترسیده بودند. _نترسید خاله چیزی نیست تموم میشه جانم. متوجه شدم صدایی از بالا پشت بوم میاد، هرچی وسیله داشتم انداختم پشت در، دامن پا کردم، روسریم رو درست کردم که به‌راحتی کشیده نشه. صدای قدم هاش نزدیک تر شد، از پشت شیشه در دیدم که یکی پرید تو حیاط. نفسم حبس شده بود، پشت در نشستم و متوسل به حضرت زهرا شدم. ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

#پارت_۴ #عشق_در_میان_آتش حنان: باز کن الهه منم. یه نفس راحت کشیدم، در رو سریع باز کردم. _سلام، بیا داخل. حنان: کوچه‌ها رو بستن و محاصره کردن مجبور شدم از پشت بوم بیام، مامان گفت بیام سراغ تو وخانوادت، باید بریم یجایی. _ کجا؟ مگه نمیگی محاصره‌‌است، بچه همراه داریم، پشت بوم خطر داره. حنان: از پشت بوم نمیریم _پس از کجا؟ حنان: بیا تا بهت بگم. وارد اتاقی که مثلا مطب بود شد، کمدی که اونجا بود رو با کمک هم کنار زدیم، یه در اونجا بود. _من دوسال اینجام چطور نفهمیدم. حنان: فکر کردم علی بهت گفته. _ نه چیزی نگفت. حنان: بگو همه بیان، اینجا به زیر زمین میخوره من و داداش علی اونجا رو برا روز مبادا آماده کردیم، وقت نداریم زود بیاید. _مامان انتصار چی؟ حنان: تا ده بشماری اومده. همه خونواده رو فرستادیم زیر زمین، منتظر بودیم انتصار خانم بیاد. _ یکم طول کشید حنان. حنان: بشنو، صدای پای مامان، بریم کمک. انتصار خانم یه بقچه رو پر از غذا کرده کیف پولش رو هم آورده، برا همین طول کشید تا خودش رو برسونه. با کمک حنان وسایل رو سریع گرفتیم، و انتصار خانم رو پایین آوردیم، سریع رفتیم سمت زیر زمین، یه طناب بزرگ انداختیم دور کمر کمد، بعد از اینکه رفتیم، با کمک بابا و حسن کمد و کشیدیم سر جاش، طناب رو هم برگردوندیم، موبایل ها رو یا خاموش کردیم یا گذاشتیم حالت بی صدا. یه مقداری راه رفتیم تو اون تونل تاریک، به یه جایی رسیدیم که تقریبا میشد اسم اتاق رو، روش گذاشت. قالی و پتو بالشت داشت. حنان: اینجا رو ده سال پیش درست کردیم، من اون موقع شش سالم بود، همون موقع که اسرائیل حمله کرد، ۳۴روز ما اینجا بودیم. انتصار خانم: اتفضلوا؛(بفرمایید) _ مامان، بابا، حسن آقا، بفرمایید بخورید. بچه ها از ترس به رویا چسبیده بودن، چادر رویا رو محکم گرفته بودند، محمدعلی رو آوردم بغلم. _ خاله قربونت بره نترس عزیزم، الان همه اینجا دور همیم، تموم میشه. بی صدا گریه میکرد، به نفس نفس زدن افتاده بود، حق داشت بچه، تا حالا صدای تیر و تفنگ از نزدیک نشنیده بود. _ حنان کجا میری؟ حنان: الان میام. یکم از ما جدا شد، یه حالت پیچ مانندی داشت، چیزی پیدا نبود، به حالت خمیده باید وارد اونجا میشدی. از مامان انتصار پرسیدم حنان کجا رفت: انتصار: الان میاد متوجه میشی( البته به عربی) بعد از چند دقیقه با چهارتا کلاشینکف و سه تا کلت کمری و دوتا نارنجک دستی برگشت، سه تا خشاب هم همراهش آورده بود. حنان: اینا ممکنه لازم بشه، کی بلد کار کنه باهاشون. ! بده من دخترم من بلدم. حسن: منم بلدم. _ اینا رو چطور آوردی؟ حنان: هر وقت داداش طاهر و دوستاش از جنگ میان با خودشون اینا رو میارن، ماهم اینجا اینا رو پنهون میکردیم. نیاز میشد، چند بار اومدیم اینجا، همیشه هم بخاطر اینکه اینا اینجا بودن نمیترسیدیم، یکم روحیه میگرفتیم. هر بار یه دری باز میشد مقابلم از شجاعت این مردم، حنان اینقدر آروم حرف میزد انگار که یک بلای طبیعی مثل سیل رخ داده و بعد از چند روز تموم میشه میره، روحیه‌اش واقعا ستودنی بود. حبس شدن ما تو اون زیر زمین، یک هفته طول کشید، غذا هامون رو دادیم به محمدعلی و‌محدثه، بچه‌ها بیشتر از ما نیاز داشتن. کم کم توانمون رو داشتیم از دست میدادیم، من هم که باردار بودم، باز هم سردرد اومد سراغم، خدا خدا میکردم از حال نرم. میوه و خشکبار رو میدادیم بچه‌ها خودمون اندازه یه کف دست نون میخوردیم، معلوم نبود چقدر وقت دیگه اینجا باید باشیم. هر چند که از شدت سردرد داشتم هلاک میشدم ولی به زور خودم رو نگه داشتم، نمیخواستم اطرافیان رو تو این شرایط نگران کنم و کاری کنم که درگیر من بشن. توی اون تاریکی حساب روزها از دستمون رفته بود، گوشی من که خاموش شده بود، هرچی به علی پیام دادم جواب نیومد، گوشی حنان و مامان انتصار خاموش بود، طبیعتا شارژش رو نگه داشته بود، گوشی حنان رو روشن کردیم تا به علی دوبار پیام بدیم. حنان: سلام داداش علی، اگر برگشتی بدون که ما جامون امن هست، رفتیم یه جای امن، خیالت راحت. مجبور بودیم اینطوری پیام بدیم تا اگر خدایی نکرده اتفاقی افتاد لو نریم. ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

#پارت_۵ #عشق_در_میان_آتش آخرین زور باتری ها رو نگه داشتیم؛ از تاریخ‌هایی که روی موبایل بود فهمیدیم الان ده روز هست اینجاییم، دیگه هیچی غذا نداشتیم، نه برای بچه‌ها نه برای خودمون. مامان انتصار دستش رو گذاشت رو پشتم، هی بهم دلداری میداد. دیگه جونم داشت تموم میشد، سردردم دیوونه‌ام کرده‌بود. یکم چشم‌هام رو بستم، به دیوار تکیه دادم، شاید سردردم آروم میشد. دیگه هیچ راه ارتباطی نداشتیم، خیلی هنر کرده بودیم که نوبتی گوشی‌هامون رو گذاشتیم برا ارتباط که اون هم دیگه قطع شد. _ آخ علی، آخ؛ کجایی؟ چرا جواب پیام‌ها رو نمیدی؟ با صدای پاهایی که بالای سرمون بود همگی به حالت آماده باش در‌اومدیم، من و حنان و محمدعلی و محدثه و رویا و مامان رفتیم عقب‌تر، بابا و حسن جلوی ما تفنگ به دست آماده بودند، سردردم شدت گرفت، از ترس تمام بدنم میلرزید، لرزش فَکَم رو هم نمیتونستم کنترل کنم. رویا محدثه رو محکم بغل کرده بود، منو حنان و محمدعلی هم محکم همدیگه رو بغل کرده بودیم. دستشون به کمد رسیده بود، صدای کشیده شدن کمد می‌اومد. مدام شهادتین خوندم، صلوات فرستادم، اون لحظه تمام خاطرات خوشم با علی جلو چشمم اومد، اون لحظه حتی دلم برای بچه‌ای که هنوز دنیا نیومده بود هم تنگ شد. _ مامان دورت بگرده، باهم میریم بهشت، منو ببخش که نتونستم ازت خوب مراقبت کنم، حلالم کن.😭 حنان: الهه نترس، کسی جز داداش علی از اینجا خبر نداره، مطمئنم داداشم اومده. _ ممنونم از دلداریت حنان. لای در باز شد، نور باریکی به داخل اومد، تفنگ ها هم آماده بودند، یک باره یکی جفت پا پرید تو تونل. با چراغ قوه‌ای که دستش بود، ما رو برانداز کرد. صدای خنده‌اش بلند شد، چراغ قوه رو، روی صورت خودش گرفت، یه جوون یه‌لا قبا، با ریش‌های نارنجی، مقابل ما بود. اگر شلیک میکردیم ممکن بود بقیه نیروها هم بفهمن و بیان، اگر هم شلیک نمیکردیم ما کشته میشدیم. صدای تیر و تفنگ‌ها از بالای سرمون شنیده میشد، بیرون درگیری بود. _یعنی علی اسیر شده که اینا از اینجا با خبر شدن؟ حنان: نه محاله، اون هیچ وقت اینجا رو لو نمیده. _ پس چطور فهمیدن ما اینجاییم؟ حنان: نمیدونم، منم دارم به همین فکر میکنم. چشم‌هام رو به زور باز نگه داشتم، دست و پاهام رو به سردی میرفت. درگیری شدت گرفت، بابام و حسن، داعشی رو گرفتن و با قنداق تفنگ بیهوشش کردن. دیگه نتونستم خودم رو نگه دارم، دست‌هام بی حس شد و از حال رفتم. + الهه مامان، الهه... - آبجی، الهه، بیدار شو. چشم‌هام نمیدید، ولی میتونستم بشنوم، جوون حرف زدن و حرکت کردن نداشتم. ولی همه چی رو میشنیدم. نمیدونم چقدر درگیری طول کشید، ولی یه ساعتی به بعد صدای تیر و تفنگ نمی‌اومد، یه صدای‌آشنا می‌اومد ولی صدای علی نبود. یا خوابم برده بود یا بیهوش شده بودم که دیگه حتی صدا‌ هم نشنیدم. نمیدونم چقدر بی‌هوش بودم، چشم که باز کردم، چشم‌های علی روبه روم بود، دست مردونه‌اش روی سرم بود. علی: منو ببخش الهه، من دوباره اشتباه کردم. با شنیدن صداش فقط گریه کردم، نمیدونستم اشک شوق بود یا از ترس و دلتنگی. علی: دیگه تموم شد، همه چی تموم شد، خدا رو شکر هم حال تو خوبه هم بچه. _ پدر مادرم؟ رویا، مامان انتصار؟ علی: همه حالشون خوبه، همه. _ علی درگیری شده بود، داعشی روبه‌روی ما بود. علی: میدونم، من اونجا بودم، دیدم همه چی رو، چهارتا داعشی اومده بودن داخل، ما که رسیدیم اونا هم دست پاشون رو گم کردن، تو شادی بودن که تونل رو پیدا کردن ولی شادیشون رو به عزا تبدیل کردیم. _ چطور ما رو پیدا کردن؟ اصلا تو چرا جواب پیامم رو ندادی؟ علی: واقعا جاش نبود، من میخوندم ولی جاش نبود پیام بدم یا زنگ بزنم، میدونستم شما کجایید، اونی که اینجا رو ناخواسته لو داده پسر ابو بلال بود، قبلا با ما یه بار اینجا پناه آورده بود، اومده بود که اینجا پناه بیاره کمد رو که کنار کشیده داعش از پشت سر اون رو زد. با راهنمایی ابو مهدی خودمون رو رسوندیم اینجا، چهارتا داعشی مست و لایعقل که مشغول پایکوبی بودن رو زدیم، وقتی رسیدم بالا سرت بیهوش بودی. شهر دوباره امنیتش رو بدست آورد، این ده روز ما حسابی درگیر بودیم، شهر دوباره افتاد دست نیروهای حاج قاسم، الان هم همه دوباره مثل قبل جمع شدن دور هم منتظرن ما دوباره برگردیم. سرم که تموم شد و دوباره جون گرفتی برمیگردیم خونه. بعد از حدود یک ساعت، برگشتیم خونه، مادر بیچاره‌ام چشم‌هاش کاسه خون شده بود، از شدت گریه. + الهی دورت بگردم مادر، چی شدی دورت بگردم؟ - خوبی الهه جون؟ !بیا بشین بابا، بیا بشین. _ من حالم خوبه نگران نباشید، خوبم. انتصار خانم و حنان، تو همین چند ساعت خونه رو تمییز کرده بودند، هیچ ردی از خون و داعشی نبود.