✍بخش دوم؛ پسر‌ها به خانه‌ی مادربزرگشان که دو خانه آن‌طرف‌تر بود، رفتند و تا ریزترین مایَملک‌شان را به خانه‌ آوردند. امید چهارساله‌ی من، راه و بی‌راه بوسه‌ای بر گونه‌ام می‌کاشت. لباس‌هایِ‌شان و دفتر و کتاب‌های سوم‌ابتدایی علی را سامان دادم و مادریَ‌م را به رخ دنیا کشاندم. قابلمه‌ی اِستانبولی که سر سفره‌ی ناهار فرود آمد، زیر بوسه‌های امید غرق شدم. پسرکم عجیب عاشق این غذا بود. شاید به یاد مادرش که عمر کوتاهی توانسته بود با او باشد می‌افتاد. اشک‌هایَ‌م را با پشت دست پاک کردم و غذا را برایِ‌شان کشیدم. چشم‌هایَ‌مْ هم‌رنگ قرمزی رُبِ ناهار شد. بلند شدم و خودم را به آشپزخانه رساندم. سیلابی به راه افتاده بود و قصد خشک شدن نداشت. خودم در آشپزخانه و قلبم کنار او. یعنی لاله الآن چه‌کار می‌کرد؟ از مدرسه برگشته بود؟ ناهار چه؟ نامادریَ‌ش کباب‌تابه‌ای که خیلی دوست دارد را برایَ‌‌ش درست کرده‌بود؟ شش سال قبل از داوود جدا شده بودم. سال‌هایِ سختی که لاله را با زحمت می‌دیدم. تازه شمعِ یک سالگی‌اش را فوت کرده بود. داوود، لاله را که از بغلم گرفت، شیر می‌خورد. نگذاشت بچه‌ام را خوب ببینم. و من را با سرشکستگی، روانه‌ی خانه‌ی آقاجانم کرد. ناخوشیِ شب‌هایی که خانه‌ی آقا بدون لاله خوابیدم را هیچ‌کس نمی‌تواند خوش کند. حتی زور آقا صادق و پسرها با آن شیرین‌زبانی‌شان هم نمی‌رسد. آن شب‌ها وقتی از خواب می‌پریدم و می‌خواستم روی لاله پتو بکشم، بالشت، سهم آغوش خالی‌ام می‌شد. هر که را واسطه کرده بودیم تا داوود و عمه بگذارند دخترم پیشِ من بماند، قبول نکرده بودند. ماه‌ها بود که او را ندیده بودم. درست هشت ماه. موها‌یَ‌ش را شانه نکرده بودم. بویَ‌ش را به جان نکشیده‌بودم. اگر داوود، کمتر دستش را برای نوازشَ‌م با کمربند بالا و پایین کرده بود. شاید باز هم می‌توانستم به خاطر لاله تحمل کنم. وقتی با سرِ شکسته به منزل آقا آمدم، او دیگر اجازه‌ی برگشت، صادر نکرد‌؛ پدر بود و دوسال، زجر کشیدن‌هایَ‌م را تحمل کرده‌بود‌. با شنیدن صدای علی که از توی اتاق صدایَ‌م می‌کرد، از حال و هوای آن روزها بیرون آمدم. اشک‌هایَ‌م را پاک کردم و سر سفره برگشتم. ادامه دارد... #قسمت_قبل https://eitaa.com/janojahanmadarane/903 #مهدیه_مقدم http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#روزه‌ی_۲۷۰_روزه لگدی نوش‌جان می‌کنم. - بذار بخوابم. لگد دوم محکم‌تر است. - مگه می‌خوام روزه بگیرم که بیدار شم؟ چرا نمی‌ذاری بخوابم؟ وقتی خیالش راحت می‌شود که بیدارم، می‌خوابد. به جایش همسرم می‌گوید: «چی شده؟ با کی حرف می‌زنی؟» خیلی عادی می‌گویم: «با پسرمون!» همسرم که تابه‌حال حرف زدن من با توراهی‌مان را نشنیده است، با تعجب نگاهم می‌کند. ولی خواب اجازه‌ی عکس‌العمل بیشتری به او نمی‌دهد و می‌خوابد. دوتا بالش بلندِ زیر سرم را مرتب می‌کنم تا اسید معده، اسیر جاذبه‌ی زمین شود و راحت بالا نیاید. کمی ناز کمر و دست و پایم را می‌کشم تا اجازه بدهند بخوابم‌. هم‌زمان زیر لب غر می‌زنم که: «زن باردار به اندازه‌ی روزه‌دارِ شب زنده‌دار ثواب می‌بره؟ بایدم ثواب شب زنده‌دارا رو ببرم، تا صبح بیدار باشم بدون ثواب؟ روزه‌دار هم حتما حکمتی داره که گفتن.» صبح که می‌شود اول کمی ذوق می‌کنم که دیروز تمام شد و سی و هشت هفته و چهار روز شده و چیزی نمانده است. همسرم که چشمان باز مرا می‌بیند، می‌گوید: «خیلی می‌خوابیا؛ پاشو!» ذوقم کور می‌شود. می‌خواهم بگویم: «یعنی حتی یه دونه از این شش بار جیرجیر صدای در دستشویی رو نشنیدی؟» ولی کافی‌ست دهانم را باز کنم تا بزاقم به هر طرف شلیک شود. پس فقط با اصواتی تودماغی جوابش را می‌دهم و به روشویی پناه می‌برم. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ نان سنگک و کره‌ی بادام‌زمینی و چای. ترکیبی که بعد از بارها آزمایش و خطا و بالا آوردن پنیر و مربا و بربری و ... به آن رسیده‌ام. لقمه را تازه دهانم گذاشته‌ام که صدای همسرم را می‌شنوم: «حال می‌کنی همه روزه می‌گیرن تو می‌خوریا!» نخیر! مثل اینکه امروز هوس کرده سربه‌سرم بگذارد. نمی‌دیدمش که با واکاوی چهره‌اش، جدی یا شوخی بودن حرفش را تشخیص بدهم. او هم نمی‌توانست چین بین ابروهایم را ببیند و نفس عمیقم را بشنود و لاجرم حرفش را پس بگیرد. این‌بار دهان پرم جلویم را نگرفت و بلند گفتم: - وضعیت روزه‌دارا خیلی بهتر از منه! - چطور؟ - چون حداقل افطار که میشه هر چی دوست داشته باشن می‌تونن بخورن. چون بعد افطار حالشون خوبه، چون یه ماه پرهیز می‌کنن نه نُه ماه... . اگر ادامه می‌دادم حتماً لقمه‌ها از گلویم پایین نمی‌رفت و چایِ کم شیرینم، شور می‌شد. - آره. راست میگی واقعا! همین تأیید دیرهنگامش کافی بود تا چین بین ابروهایم کم‌عمق شود و لقمه‌ها را تندتر بخورم. همسرم بیرون می‌رود و من گوشی را دست می‌گیرم و سراغ بازی مورد علاقه‌ام می‌روم. برای فراموش کردن تهوع و گذر زمان این بازی را نصب کرده‌ام. همسرم هر روز می‌پرسید: «مرحله‌ی چندی؟» و اگر خیلی جلو رفته باشم می‌گوید: «امروز حالت زیادی بد بوده نه؟». مرحله‌ی هزار و ششصد را هم تمام کرده‌ام و سراغ مراحل قبلی رفته‌ام. سازنده‌اش تا همین مرحله را ساخته است. شاید فکر نمی‌کرده کسی اینقدر بیکار باشد که همه‌ی مراحل تکراری را طی کند و تا آخر برود. یا شاید هم فکر نمی‌کرده زنی تا ماه نهم حالت تهوع داشته باشد. سرگرم رساندن مکعب‌های رنگی به هم هستم که همسرم می‌آید. قبل از اینکه او را ببینم، جعبه‌ی کوچک شیرینی دستش را می‌بینم. می‌گوید: «ببین برات چی گرفتم، همونی که دوست داری.» ادای کسی را که نمی‌داند داخل جعبه چیست، در می‌آورم. آن را می‌گیرم و باز می‌کنم. با ذوق می‌گویم: «بامیهههه.» لبخند پیروزمندانه‌ای می‌زند و می‌گوید: «از سر کوچه‌ی مامانم اینا گرفتم، بامیه‌هاش تکه، تازه‌ی تازه‌ست.» برای اثبات حرفش می‌گوید: «برای من هم نگهدار.» دومین بامیه را که می‌خورم، در جعبه را می‌بندم. همسرم با تعجب می‌گوید: «چرا نخوردی پس؟ الکی می‌گی دوست دارم؟» می‌گویم: «همین دوتا رو هم که خوردم نیم ساعت دیگه باید به معده‌م جواب پس بدم.» کمی حالش گرفته می‌شود و می‌گوید: «هر چی حساس باشی بدتره بابا بخور.» کاش به همین سادگی بود. خام وسوسه‌اش نمی‌شوم و جعبه را داخل یخچال می‌گذارم. می‌گویم: «وقتی دنیا اومد اینقدر شیرینی می‌خورم و به خوردش می‌دم که بفهمه رئیس کیه!» می‌روم تا لباس‌ها را داخل ماشین لباسشویی بیندازم و همزمان فکر می‌کنم: «احتمالا به خاطر این گفتن زن باردار ثواب روزه‌دار رو می‌بره، چون نمی‌تونه هرچی دوست داشته باشه بخوره.» هنوز ماشین لباسشویی را روشن نکرده‌ام که یاد دختردایی‌ام می‌افتم که تا چندماه نمی‌دانست باردار است و می‌گفت: «دوست دارم یه بار بالا بیارم ببینم چه جوریه.» پس قضیه فقط خوردن نبود. نماز مغرب و عشاء را نشسته می‌خوانم و تلویزیون را روشن می‌کنم. اولین دعای جوشن امسال را باید با تلویزیون بخوانم. شبکه‌ای که زودتر شروع کند را انتخاب می‌کنم. هنوز تا شروع دعا مانده است. حاج آقا سخنرانی می‌کند. به مبل تکیه می‌دهم و گروه خواهرانم را چک می‌کنم. باهم هماهنگ می‌کنند که ساعت ده، امام‌زاده حسین باشند. ✍ادامه در بخش سوم؛

✍بخش سوم؛ یاد سال قبل می‌افتم که من هم همراهشان بودم. حال و هوای امامزاده حسین با همه‌جا فرق می‌کند. شک ندارم از برکت وجود مزار شهدای آن‌جاست. دلم می‌خواهد آن‌جا باشم و در چند قدمی مزار شهید بابایی و شهید سیاهکالی مرادی، قرآن به سر بگیرم. اولین قطره‌ی اشک شب قدرم پایین می‌آید. چشم‌هایم را می‌بندم. صدای حاج آقا واضح‌تر می‌شود: «إستَعینوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلاة... . از صبر و نماز کمک بگیرید. بسیاری از مفسرین معتقدند که یکی از مصادیق صبر، روزه است.» ذهنم از بقیه‌ی سخنرانی پرت می‌شود. کلماتش در مغزم تکرار می‌شود: «صبر، روزه، روزه، صبر، بارداری... .» از هیجان اشکم بند می‌آید. به نظرم مهم‌ترین تشابه روزه و بارداری را فهمیده‌ام. هشت هفته صبر کرده بودم تا صدای قلب جنینم را بشنوم، سیزده هفته منتظر مانده بودم تا جنسیتش را بفهمم و نزدیک نه ماه باید صبر می‌کردم تا او را ببینم. هر کدام از این مراحل در وقت خودش اتفاق می افتاد. نه زودتر و نه دیرتر. مثل صبر کردن تا لحظه‌ی افطار بود. هرچند کاسه‌ی صبر من خیلی کوچک بود و بارها لبریز شده بود. بارها از حالت تهوع، گریه و شکایت کرده بودم. بارها از گرما عصبانی شده و بداخلاقی کرده بودم. بارها از اینکه نتوانسته بودم با بقیه همراه شوم، ناشکری کرده بودم. ولی هر بار خدا بخشیده بود و کاسه‌ی صبرم را بزرگ‌تر کرده بود؛ مثل روزه‌داری که بعد از چند روز، روزه گرفتن برایش راحت‌تر می‌شود. به نقطه‌ی نامعلومی خیره می‌شوم و در دلم می‌گویم: «خدایا! تو خودت می‌دونی که من خیلی صبر ندارم. همه‌ی گله و ناشکریامو ببخش. ثواب روزه‌دار شب‌زنده‌دارو بهم بده. که تو نیاز به عمل ما نداری. همین‌قدر صبرو از من قبول کن.» تا اذان صبح بیدارم. می‌خواهم بخوابم که... لگدی نوش‌جان می‌کنم. صبر من و جنینم و کیسه‌ی دورش باهم تمام می‌شود. #عذرا_محمدبیگی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

_از همان زمان که یکی بوده و یکی نبوده، آدم‌ها دلبسته قصه‌ها بوده‌اند. قصه‌های کوتاه، قصه‌های بلند، و بعدترها داستان و رمان و روایت. آدمیزاد با قصه‌ها زندگی می‌کند. هدیه عیدانه ما به شما جان و جهانی‌ها، یک داستان دنباله‌دار است که بر اساس واقعیت نوشته شده. هر روز، «مادری تنها به زایش نیست» را در کانال دنبال کنید. _ #مادری_تنها_به_زایِش_نیست #قسمت_سوم دو سال از اِزدواجم با صادق می‌گذشت. اما انگار سال‌ها، در قلبم نشسته بود. با آمدنِ دوقلوها ریسمانِ محبتِ من و او محکم‌تر شد. صدایِ زنگِ خانه‌مان بُلبلی بود. اُمید، مثل فِشنگ از جایَ‌ش به سمتِ درب رها شد. آقا صادق با لبخندِ مخصوصِ خودش وارد شد. خوراکی‌هایی که برایِ مدرسه‌ی پسرها سفارش داده‌بودم را به اُمید داد و به سمت من که در حیاط به استقبالش رفته بودم، آمد. کیسه‌ای را که در دست داشت، بالا آورد. میوه‌ی موردِ علاقه‌ام بود، گفت: «خدمتِ خانمِ خودم، زهرا جان.» هینِ بلندی کشیدم: «ممنونم!» قَطرات آب، از سر و صورتش می‌چکید. پشتِ درِ دستشوییِ حیاط، منتظرش ایستاده‌بودم. حوله را که به دستش دادم، «دستت درد نکنه» گفت و مُجَوزِ اَشک‌‌‌ ریختنم را داد. هول شده بود و به سمتم آمد: «چرا گریه می‌کنی؟ چیزِ بدی گفتم؟» بینی‌ام را بالا کشیدم: «نه، ممنونم که بِهِم گفتی دستت درد نکنه.» لب‌هایَ‌ش، کِش آمد: «بیا بریم تو اُتاق، خیلی گشنمه.» دستش را کشیدم: «صبر کن، می‌خواستم یه چیزِ دیگه هم بهت بگم.» سرِ جایَ‌ش ایستاد: «بفرما، بگو» - می‌خواستم بگم، از اون موقعی که دوقلو‌ها بدنیا اومدن، پسرها خیلی اذیت شدن. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ من که نمی‌تونم به خاطر کوچولوها باهات مسافرت بیام. میگم با پسرها یه سفر برو تا یه کم با تو تنها باشن، برایِ روحیه‌شون خوبه. از دستِ سر و صدایِ خونه هم نفس میکشن. حرف‌هایَ‌م تمام نشده بود که سرم به سینه‌ی آقا صادق چسبید: «زهرا تو فرشته‌ای، بی‌خود نیست همه بِهت میگن ملکه‌ی مهربونی. تا کجاها حواست هست!» پدر و پسرها که راهی شمال شدند. با سمیه و سعید، به اصرارِ آقا صادق به خانه‌ی آقا‌جانم رفتیم. خانه‌ی آقا، هزار متر با اُتاق‌های بزرگ و دل‌باز بود. حیاط که باغی پر از گل‌های محمدی و رُزهایِ صورتی بود. درختانِ کاج و سروهایِ بلند، روبه‌روی تراس جا خوش کرده بودند. وسطِ حیاط پر از سبزی‌هایی بود که آقا با دستِ خودش کاشته و مامان آبیاری‌شان می‌کرد. مامان، از پله‌هایِ تراس پایین آمد. با لب‌های کِش آمده و دستانِ باز، دو‌قلوها را از آغوشَ‌م گرفت: «سلام مامان جان! چه خوب کردید اومدید.» پیشانی و لُپ‌هایَ‌ش را بوسیدم. خانه‌ی آقاجان، شب‌هایِ سیاهِ بی‌لاله را برایَ‌م زنده کرده‌بود. همان سال‌هایِ دوری که بدونِ دخترکِ یک‌ساله‌اَم، به خانه‌‌ی پدری برگشته‌ و ماندگار شده بودم. شب که خیالِ همه از آرامشم راحت شد، عروسکِ لاله را جلوی دهانم گرفتم و صدایَ‌م در سینه خفه شد. وقتی همه خوابیدند، شروعِ عزاداریِ من بود. اُستخوانی در گلویَ‌م بود که تیزی‌اَ‌ش، خراشم می‌داد. دستم را روی گلویَ‌م گذاشته و فشار دادم. سوزنی در قلبم فرو می‌کردند و هیچ خونی از آن بیرون نمی‌آمد. هِق هِق می‌کردم اَما چشمه‌ی اَشکم‌ خشک‌ شده بود. آبجی‌فاطمه که در جایَ‌ش تکان خورد، صدایِ خفه‌اَم را خفه‌تر کردم. نمی‌خواستم بیدار شود، فردا امتحان عربی نُهم داشت. عروسکِ لاله را جلوی دهان گرفتم و با دست دیگر، گلویَ‌م را بیشتر فشار دادم تا دردش کمتر شود. با نوکِ شَست پا، راه رفتم و دستگیره‌ی درب حیاط را باز کردم. صورتم داغ شده بود. انگار که تمامِ خانه زیر آب رفته باشد، نفس نداشتم . پا در حیاط گذاشتم و در را پشتِ سرم به همان آرامیِ باز شدن، بستم. نفسم هنوز بالا نیامده بود. تمامِ جانَ‌م را برداشتم و به انتهایِ حیاط دویدم. سیاهیِ شب، اجازه‌ی ریزش سیلِ خروشان چشم‌هایم را داد. با زانو رویِ چمن‌ها سقوط کردم و چنگِ‌شان زدم. می‌خواستم انتقامِ هشت ماه ندیدنِ لاله را از آن‌ها بگیرم. صدایِ «کی اونجاست؟» داداش مرا به خودم برگرداند. عروسکِ لاله را از زمین برداشتم و با صدایی که دیگر خودم هم نمی‌شناختمش و بیشترش واژه‌ی «ه» بود، گفتم: «داداش، منم» نورِ ماه، از تمامِ صورتِ مردانه‌اش قطره‌هایِ دُرُشت اَشک را نشان می‌داد. جلو آمد و کنارم نشست: «آبجی، چند دقیقست دارم می‌بینم چه‌طور داری بالا و پایین میشی و زمین رو چنگ می‌زنی. دلت برا لاله تنگ شده؟» سرم را تکان دادم و اُستخوان در گلویَ‌م شکست و صدایَ‌م بالا رفت: «داداش، دیگه طاقت ندارم، بچمو می‌خوام.» خودش را به شانه‌ام نزدیک کرد و مرا در حریمِ برادرانه‌‌اش جا داد: «زهرا جان، بهت قول می‌دم‌ لاله رو برات بیارم. تو فقط چند روز دیگه طاقت بیار آبجی.» حُرمتِ آغوشِ برادرانه‌اش بود یا قولی که با اطمینان و محکم به من داده بود، نمی‌دانم! اما عجیب، سوزشِ قلبم آرام‌تر شده بود. عروسک را برداشتم و شانه به شانه‌ی داداش به داخل رفتم. ادامه دارد..... #قسمت_قبل https://eitaa.com/janojahanmadarane/910 #مهدیه_مقدم در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#تعطیلات_جهانی نوشت: «تعطیلات در ایران، تقریبا از تمام کشورهای جهان بیش‌تراست.» بی درنگ و تامل پاسخ دادم: «بشنو و باور نکن! ایران کی و کجا صد و هفتاد روز تعطیلات، پشت هم داشته؟» جواب داد: «نه نداشته؛ مگر تو جایی را می‌شناسی که انقدر تعطیل باشد. محال است!» نوشتم: «بله می‌شناسم، تو هم می‌شناسی، اصلا تمام دنیا می‌شناسند. سازمان ملل، مجامع جهانی، یونیسیف، گروه‌های دفاع از حقوق زنان، حقوق کودکان، حقوق حیوانات و طبیعت‌دوستان، کشورهای عربی، رئیس‌جمهورهای غیر عربی، اروپایی و غیر اروپایی، همه صد و هفتاد روز است که تعطیلند.» نوشت: «مگر می‌شود؟» نوشتم: «نمی‌شود؟ حالا که شده! ۱۷۰ روز است مردان غزه شهید می‌شوند، کودکان غزه گرسنه جان می‌دهند، زنان غزه، هتک حرمت شده، در خون خود می‌غلتند، حتی حیوانات و طبیعت غزه هم زیر آتش جنگ اسرائیل نابود می‌شوند، اما کسی دم بر نمی‌آورد! هیچ مجمع جهانی‌‌ای، در حمایتش حرفی نمی‌زند! نمی‌دانم کودکان غزه کودک نیستند یا زنانش جنسشان با زنان دیگر متفاوت است؟ حتی حقوق حیوانات و طبیعت غزه هم انگار هیچ اهمیتی ندارد، تا نه برای مرگ بشریت، حداقل برای طبیعت و حیواناتش دل بسوزانند. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ سازمان ملل هم انگار پونز نقشه را درست وسط غزه کوبیده تا نبیند میان ملل، چنین جایی هم روی کره‌ی زمین وجود دارد و دارد روزی هزار بار سلاخی می‌شود! تعطیلی از این بیشتر؟! صد و هفتاد روز است همه تعطیل شده‌اند و خبری از آن‌ها نیست!» هیچ ننوشت؛ اما من هنوز کلی حرف برای نوشتن که نه، برای فریاد زدن سر جهان و اهالی دنیا داشتم و دارم: «گاوهای شیرده آخورشان پر شده و بی‌تفاوت به گرسنگی کودکان غزه، با اسم مسلمانی، رسمی بدتر از لاییک در پیش گرفته‌اند. فروشگاه‌ها هنوز کالای اسرائیلی می‌فروشند، سودش را موشک می‌کنند و سر کودکان غزه فرود می‌آورند. سازمان‌های جهانی، که کم مانده تابلوی «تمام جهان، به جز غزه» سر درشان نصب کنند، چشم به روی غزه بسته‌اند و صدای نحسشان در نیامده، خفه شده‌اند؛ دریغ از بیانیه‌ای! لعنت به بیانیه‌های بی‌ارزششان! صد و هفتاد روز است غزه هر روز باران خون می‌بارد. صد و هفتاد روز است، مادران غزه، با قصه‌ی سفره رنگینی از غذا، کودکانشان را گرسنه میان گل و لای می‌خوابانند. صد و هفتاد روز است مردان غزه یا شهید شده‌اند، یا با دیدن رنج فرزندان و زنانشان آرزوی مرگ می‌کنند. صد و هفتاد روز است زنان غزه نفس‌هایشان را از ترس نفس‌های سیاه سربازان منحوس اسرائیل، در سینه حبس کرده‌اند. صد و هفتاد روز است انسانیت در تمام مجامع بشری تعطیل شده! این یک رکورد تاریخی تعطیلات جهانی‌ست! ننگ بر دنیایی که مدت‌هاست، انسانیت در آن تعطیل شده! #آرزو_نیای‌عباسی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#افطاری_خیابان_ایران صورتم را بردم جلوتر و توی آینه خودم را نگاه کردم. سرم را این‌طرف و آن‌طرف چرخاندم و از سرِ رضایت لبخند زدم و گفتم: «خوبم؟» مریم خواهر کوچکترم کتاب فیزیک به دست کنارم ایستاده بود. از توی آینهٔ قدّی نگاهم کرد و با هیجان گفت: «آره خیلی، فک کنم اونجا از همه بهتر باشی.» شالم را روی سرم مرتب کردم و خندیدم «مگه مسابقه‌س آخه، فقط دعا کن استرسم کمتر بشه.» کتابش را لوله کرد و گرفت زیر چانه اش «بالأخره اولین باره میری اونجا، من که جای تو بودم آب می‌شدم.» برگشتم به سمتش و چشمانم را درشت کردم. «واا خوبه گفتم استرس دارما، تو که داری بدتر توی دلمو خالی می‌کنی.» بعدش هم لبم را کج کردم و ادایش را در آوردم «آب می‌شدم، آب می‌شدم.» برادرم از اتاق بیرون آمد و غرغر کنان پرید وسط حرف ما، «دو دیقه خواستیم بخوابیما، مثلا روزه‌ایم، هی حرف حرف.» از جلوی در اتاق بلند گفت: «مامان من می‌خوام برم کتابخونه چیزی نمی‌خوای برا افطار؟» بعد هم از کنار من و مریم رد شد. «حالا حتما باید می‌رفتی؟» بندِ کیف مخمل سفیدم را انداختم روی دوشم و با لحن حق به جانب گفتم: «ببخشیدا افطار دعوتم کردنا!» مامان هول آمد توی پذیرایی و دستان خیسش را چند بار کشید به پیش بندش، «پسرم مگه می‌شه نره! زشته، نامزدشه.» لبخند زنان رفتم سمت مامان و چشمانم را بستم و بغلش کردم. «قربون مامان مهربونم بشم من.» برادرم سوئیچ و کتاب‌هایش را از روی اُپن سنگی آشپزخانه برداشت و لحنش را مهربان‌تر کرد، «حالا بیا برو خودتو لوس نکن.» ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ گل رُزی را که برای علی خریده بودم از توی گلدانِ روی میزِ گوشه‌ی پذیرایی برداشتم و یک بارِ دیگر خودم را توی آینه قدی نگاه کردم و خداحافظی کردم. پنجمین روز ماه مبارک رمضان بود. دو روز بود که عقد محضری کرده بودیم. مجید دوست علی بود و از برادر به هم نزدیک‌تر بودند. این را خودش برایم گفته بود. اولین افطاری مشترکی بود که دعوت بودیم. از راه پله پایین آمدم و رسیدم جلوی در کوچه. در را که باز کردم علی قبل از من رسیده بود و توی ماشین منتظرم بود. نگاهش کردم در حالی که سرم پایین بود و داشتم گل رزم را بو می‌کردم. لبخند زد و برایم دست تکان داد.‌ اولین گلی بود که برای او خریده بودم، آن هم در اولین روزهای ماه رمضان. باید ترافیک قبل از اذان مغرب را می‌گذراندیم. آن هم توی خیابان‌های مرکز تهران، در سالی که هنوز مترو راه اندازی نشده بود و اتوبوس‌های زرد شهری هم خط ویژه نداشتند. برای من و علی زمان آن‌قدر زود گذشت که بعد از دو ساعت پشت ترافیک‌بودن یک صدا گفتیم: «اِ چه زود وقت اذان شد.» و بعد به هم نگاه کردیم و زدیم زیر خنده. به زحمت جای پارک پیدا کردیم و ماشین را همانجا کمی دورتر از خانه‌ی آقامجید پارک کردیم. از ماشین که پیاده شدیم چند دقیقه‌ای مانده بود تا اذان. گفتم: «راستی دست خالی بریم اونجا؟» علی لب گزید «آخ آخ دیدی چی شد، شیرینی رو خونه جا گذاشتم.» ته دلم خوشحال شدم بابت اینکه این مسائل برایش مهم بوده. « ای واای... پس بیا زودتر بریم همین دور و ور یه چیزی بگیریم.» ساعت مچی نقره‌ای‌اش را نگاه کرد «خیلی هم وقت نداریم، اما بریم، اینطوری زشته.» تا خواستیم راه بیافتیم دستش را گذاشت روی شانه‌ام «خودم را جمع کردم.» فهمید که معذبم و دستش را برداشت. هنوز برایم احساس غریبگی داشت. حتی اسمش را نمی‌توانستم صدا بزنم. بیرون که می‌رفتیم نزدیکش می‌شدم و بعد حرفم را می‌زدم تا نیاز نشود که صدایش بزنم. چند تا خیابان و یک چهار‌راه را رد کردیم تا توانستیم یک قنادی پیدا کنیم. صدای ربنای مرحوم شجریان از رادیوی رو‌میزی مغازه‌ی کوچک وقدیمی پیچیده بود توی کوچه‌ پس‌ کوچه‌های باریک و کوتاهِ خیابان ایران. هر‌چه قدم‌هایمان را تندتر برمی‌داشتیم انگار مسیر طولانی تر می‌شد. اصلا دوست نداشتم وسط مراسم برسیم. اصلا آقا مجید تمام دوستان مشترکشان را برای افطار و مهم‌تر از آن برای آشنایی همسران دوستانشان با من دعوت کرده بود. داشتیم نزدیک کوچه‌ی آقا مجید اینا می‌شدیم، از جلوی در مغازه‌ای رد شدیم که یک‌دفعه لیوان پر از شیر‌کاکائویی از داخل پرت شد سمتم و تمام محتویاتش ریخت روی چادرم. از زیر شانه تا پایین. چادرم شد مثل بوم نقاشی که به سبک اطواری رنگ پاشیده باشند رویش و چکه‌های آن از روی بوم سُر بخورند و پایین بریزند. سریع خودم را عقب کشیدم و به زحمت تعادلم را روی پاشنه های نوک تیز کفشم حفظ کردم «این چی بود ریخت رو چادرم؟!» مرد جوانی با صورت درهم از ته مغازه آمد جلوی در که دو تا پله‌ی کوتاه خورده بود و یک پس‌گردنی زد به پسر بچه‌ای که سرش پایین بود و چشم‌هایش را جمع کرده بود و به هم فشار می‌داد. صدای الله‌اکبر اذانِ مؤذن‌زاده‌ی اردبیلی در صدای پایین کشیده شدن کرکره‌های فلزی طوسی گم شد. با کمک علی که یک دستش جعبه‌ی شیرینی بود، چادرم را توی دستم جمع کردم و با نگرانی گفتم: «ببین چی شد، حالا چی‌کار کنم؟» - عیبی نداره حالا، بزار یه مغازه پیدا کنم بریم اونجا بشوریمش... نه راستی همین‌جا بمون، اصلا یه آب معدنی می‌گیرم. بین چادر شیرکاکائویی و چادرِ خیس باید یکی را انتخاب می‌کردم، با کُت‌ کوتاه صورتی و شلوار سفیدی هم که تنم بود نمی‌توانستم بدون چادر بروم، آن‌هم در جمع دوستان علی و همسرانشان. همه ته‌ریش گذاشته و پیراهن مردانه‌ی روی شلوار و موهای شانه‌زده‌ی یک وری. رفته بودیم توی یکی از کوچه‌های خلوت. علی یک طرف چادرم را چلاند و داد دستم و بعد جعبه‌ی شیرینی را از روی کاپوت پرایدی که آنجا پارک بود برداشت. من هم با چادر یک طرف بالا کنارش راه افتادم. ✍ادامه در بخش سوم؛

✍بخش سوم؛ بیست دقیقه از اذان گذشته بود و گوشی علی چند بار زنگ خورده بود. از بچگی دوست نداشتم وقتی به مهمانی‌های غریب‌تر می‌رسیم، همه‌ی مهمان‌ها آمده باشند و جلوی در‌ قطار شوند و من مجبور باشم با لپ‌های سرخ شده یکی‌یکی با آنها سلام و احوالپرسی کنم. کفش‌های زنانه و مردانه‌ی پشت در آپارتمان و همهمه‌ای که صدایش تا بیرون در می‌رسید، سنگینی چادر خیس توی دستم را بیشتر کرد. نگاهم به انگشت علی بود که کلید زنگ را فشار داد. چادرم را جلوتر کشیدم. یاد حرف‌های علی در جلسات خواستگاری افتادم. «دلم می‌خواد همیشه دم روت رو مثل خانوم مجید بگیری.» در که باز شد آقا مجید و مرضیه خانوم احوالپرسی گرمی کردند. اما صفی از چشمان متحیر جلوی ما ایستاده بودند که آرام و باتعجب با ما سلام و احوالپرسی می‌کردند و خیره به هم نگاه می‌کردند. ناخودآگاه چادرم را نگاه کردم، اما خیسی‌اش خیلی مشخص نبود! نمی‌توانستم دلیل آن همه تعجب را بفهمم. مرضیه خانوم که چادرش را گرفته بود جلوی دهانش و داشت ریزریز می‌خندید گفت: «ایشون نسرین خانوم هستن خانوم علی آقا، دو روز پیش مراسم عقدشون بود.» نگاه معناداری به علی کردم، داشت زیر چشمی نگاهم می‌کرد و می‌خندید. تازه آنجا بود که فهمیدم او تا آن لحظه به دوستانش حرفی از ازدواجمان نزده بود و قرار بوده با مجید و مرضیه توی این مهمانی غافلگیرشان کند. خیسی چادر و عرق پیشانی‌ام درهم آمیخت. مریم راست می‌گفت: «اگر جای تو بودم آب می‌شدم...» با تمام دلخوری که از او بابت نگفتن قضیه داشتم، سر سفره که کنارش نشستم احساس غریبگی که داشتم جایش را داد به نزدیکی، احساس نزدیکیِ دیرینه که توی خیابان ایران رقم خورد، در ماه مبارک رمضان. #نسرین_زارع در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

_از همان زمان که یکی بوده و یکی نبوده، آدم‌ها دلبسته قصه‌ها بوده‌اند. قصه‌های کوتاه، قصه‌های بلند، و بعدترها داستان و رمان و روایت. آدمیزاد با قصه‌ها زندگی می‌کند. هدیه عیدانه ما به شما جان و جهانی‌ها، یک داستان دنباله‌دار است که بر اساس واقعیت نوشته شده. هر روز، «مادری تنها به زایش نیست» را در کانال دنبال کنید. #مادری_تنها_به_زایِش_نیست #قسمت_چهارم داداش، به قولش وفا کرد. با کمکِ بزرگترهای فامیل، عمه و داوود را راضی کرده بودند، لاله را ببینم. شب را نخوابیده بودم. هشت ماهی بود که شب‌ها نمی‌توانستم بخوابم. آخرین صحنه‌ای که از لاله یادم‌ می‌آمد، آرامشَ‌م را به هم زده بود؛ لب‌های لرزان و اَشک‌های روانَ‌ش. دست‌هایش را به سمتم گرفته بود و نمی‌خواست از آغوشم برود. قطره‌ی شیرِ گوشه‌ی لبش هنوز خشک نشده بود که دیگر ندیدمش. اما اِمروز جهانم روشن شده بود‌. حتی شبی که گذشت هم برایم سفید بود. ناخن‌هایم را می‌جویدم و تمام طول و عرض اتاق‌ها و پذیراییِ هشتاد متری را چندین بار، بالا و پایین می‌کردم. صدایِ زنگ خانه‌ی آقا که آمد، چادرم را از روی زمین برداشتم و سالنِ پذیرایی و هال و بعد حیاط را رَد کردم و خودم را پشت دربِ خیابان رساندم. - کیه؟ - منزل آقای اصغری؟ یک پایم را محکم، رویِ زمین کوبیدم و اَشک‌هایَم را با گوشه‌ی چادر پاک کردم. با آرام‌ترین صدا گفتم: «نه، خونه‌ بَغلیه.» کمرم مُنحنی و دست‌هایم تا زانو، کِش آمده بود. دمپایی‌هایَ‌م رویِ موزاییک‌هایِ حیاط کشیده می‌شد و لِخ لِخ صدا می‌کرد. صدایِ زنگ، دوباره جانِ تازه به بدنم داد. قامتم راست شد و راهم را به سمتِ درب عوض کردم. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ - کیه؟ داداش بود که به جایِ لاله حرف می‌زد: «منم، مامان زهرا درو باز کن.» دست‌هایم می‌لرزید. به زحمت تَوانم را جمع و درب را باز کردم. صورتِ ریزه‌‌‌‌میزه‌ی سبزه‌اَش، جلوی صورتم قرار گرفت. در آغوشِ داداش بود. دست‌هایم را جلو بُردم و خواستم‌، نفسَ‌ش را به جان بکشم. رویَ‌ش را برگرداند و لب‌هایَ‌ش لرزید. صورتش از اشک خیس شده‌بود. هر سه گریه می‌کردیم. من برایِ خودم که دخترم مرا نمی‌شناخت. لاله برایِ مادری که یادش نمی‌آمد و داداش برای هر دویِ‌مان. لاله در کُنج‌ترین جایِ اُتاق پناه گرفته بود. من، مامان، آقا، خواهرها، داداش، هیچ‌کدام‌ را یادش نمی‌آمد و فقط نگاه می‌کرد. حالا که او را دیده بودم، نمی‌خواستم قلبِ کوچکش غم غریبی را تحمل کند. عقب‌تر ایستادم. با او صحبت می‌کردم و می‌خندیدم. نباید صورتِ خیس و ابرو‌هایِ دَرهَمِ مرا ببیند. تصویرِ مادری شاد، کوچک‌ترین حقِ دخترِ یکسال‌ و هشت ماهه‌ام بود. به پیشنهاد آبجی مریم، کلمه‌ی مامان را یادش ندادم، دخترکم دچار دوگانگی می‌شد. داوود در این هشت‌ماه ازدواج مجدد کرده بود و لاله، همسرش را مامان صدا می‌زد. چند قدم‌ عقب رفتم. روی دوزانو نشستم و دست‌هایم را باز کردم. شکلاتی را تکان دادم و صدای جِرق جِرقش را درآوردم. - لاله، بدو بیا پیشِ زهرا، بدو بیا تو بغلِ زهرا. همان‌ کُنجِ دیوار نشست. آغوشِ مادری که نُه ماه او را به جان کشیده بود، پَس زد. هشت ماه ندیدن، به یک‌سال شیره‌ی جان‌َم را خوردن چَربیده بود. زهرا را نمی‌شناخت، چه برسد به مامان زهرا. خودم را از تَک و تا نینداختم. پوستِ شکلات را باز کردم و رویِ زانوها به سمتش رفتم . - لاله، لاله جون، کوچولویِ من، بیا شکلات برات آوردم. شکلات را در دهانَ‌ش گذاشتم. لب‌هایَ‌ش به خنده‌ای باز شد و شکلات را از این طرف دهانِ کوچکش به آن طرف می‌فرستاد. اَسباب‌بازی‌هایی که این چند ماه برایش خریده بودم را آوردم و دورادور با او بازی کردم. دیدنِ چشم‌هایِ دُرُشت قهوه‌ایَ‌ش برایم کافی نبود، اما هزار بار بهتر از ندیدنش بود. نفس‌های عمیق می‌کشیدم تا از همان فاصله بویِ‌ تنش به مَشامم برسد. می‌خواستم تمام وجودم را از بویَ‌ش پُر کنم تا وقتی از کنارم رفت، ذخیره‌ای از وجودش داشته‌باشم‌. دلم می‌خواست، دخترکم را در وجودم حَل کنم. آن‌قدر به تنم فشارَش دهم که با قهقهه سرش را به پشت بیندازد و نوکِ زبانی بگوید: «ماااااامااااان، نَتُن» ادامه دارد..... #قسمت_قبل https://eitaa.com/janojahanmadarane/915 #مهدیه_مقدم در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#گَلین_خانم #قسمت_اول حوصله ام سر رفته بود‌! چیز تازه‌ای بود؟ نه‌! این وسط ساعت هم شده بود مثل لاک‌پشت کوچولویی که به سختی خودش را تکان می‌داد. دلم می‌خواست بزنم توی سرش تا زودتر زمان بگذرد. مادرم و خاله خانه نبودند. برای قرآن‌خوانی رفته بودند مسجد روستا. من مانده بودم و دخترخاله‌های تُخسم که برای درآوردن حرصم، یواشکی می‌رفتند توی آشپزخانه و به وعده‌های افطاری ناخنک می‌زدند و صدای ملچ ملوچشان تا اتاق می‌آمد. حوصله‌ی شنیدن خنده‌های ریزریزشان را نداشتم. نگاه بی‌رمقی به طاقچه‌ی بالای سرم کردم. مار توی شیشه که پدربزرگم تاکسیدرمی‌اش کرده بود بُراق ذل زده بود توی چشمانم. ازبچگی ترسِ بزرگ من بود. فکر می‌کردم منتظر است یک لحظه غفلت کنم تا زنده شود و بیایید نیشم بزند. اگر الان نیشم می‌زد یعنی خونی داشتم بیایید؟ بلند شدم و از طاقچه فاصله گرفتم. چشمم افتاد به کتابخانه. رفتم سراغش‌! کتابخانه‌ی عمو مرتضی. مادرم سفارش کرده بود هر وقت به یادش می افتم بگویم: خدا رحمتش کنه‌! یا اگر حالش را داشتم صلواتی برایشان بفرستم. زیر لب صلوات را فرستادم و توی دلم گفتم: «عمومرتصی فکر نکن این از اون صلوات آبکی هاست ها.. نه‌! این صلواتو دارم با دهن روزه می‌فرستم برات. خیلی بیشتر ثواب داره.» از وقتی که یادم هست همیشه ی خدا مریض بود. ماه رمضان چند سال پیش وقتی رسیدم خانه ی خاله، دیدم نشسته و دارد غذا می خورد. تا مرا دید سلام کرد و گفت: «به به‌! معصومه خانوم. از اینورا؟ دیگه به ما سر نمی‌زنی؟» ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ با غبض نگاهش کردم و گفتم: «علیک سلام‌! چون من بزرگ شدم و روزه کله‌گنجشکی می‌گیرم. دیگه حال ندارم بیا اینجا.» از لحن حرف‌زدنم خنده‌اش گرفت و گفت: «خوش به حالت که روزه‌ای عمو جون‌! کاش منم می‌تونستم مثل تو روزه بگیرم. این خاله‌ت و اون دکتره...» خاله نگذاشت حرفش را تمام کند. پرید میان صحبتش که: «مریضی که تازه پیوند کرده مگه می‌تونه روزه بگیره؟ غذاتو بخور که بعد داروهاتو بدم مرد‌! نذار زحمت هامون هدر بره. ببین‌! تازه داری جون می‌گیری و سرحال شدی‌!» در همان بچگی‌ام شرمنده شدم. نگاهی کرده بودم که حقش نبود. برای این‌که از دلش در بیاورم گفتم: «اصلا عمو مرتضی‌! شما اگه قول بدی درست و حسابی داروهاتو بخوری که زودتر خوب بشی و خاله‌ی منم اذیت نکنی، ثواب روزه‌ی امروزمو میدم به شما. خوبه؟» خنده‌ی نمکینی کرد، بلند شد لپم را کشید و گفت: «باشه چشم.» صلوات دیگری برایش فرستادم و تا کمر خم شدم توی کتابخانه. دیوان شهریار را کنار زدم. ازقرآن و مفاتیح هم رد شدم تا رسیدم به مجله‌ها. خاله طرفدار پروپاقرص مجله بود. چشمم افتاد به مجله‌های آشپزی. آب دهانم را قورت دادم و برشان داشتم. به کله‌ام زد بروم توی حیاط و بدون مزاحم بخوانمشان. چادررنگی خاله را برداشتم و یک زیرانداز هم زدم زیر بغلم. با گوشه‌ی چشم نگاهی سمت آشپزخانه کردم و صدایم را بلند کردم: - من میرم توی حیاط. دنبالم نیایید. انقدر هم به اون غذاها ناخنک نزنید مامان بیاد بهش میگم حسابتونو برسه‌! روزه خوارا‌! آخرش را با حرص گفتم. دمپایی‌های رنگ‌ورورفته‌ی خاله را پوشیدم و پله‌ها را دو تا یکی پایین رفتم. حیاط خاله از آن حیاط‌هایی بود که ته نداشت. یک باغ‌وحش سیار بود و همه‌جور جانوری تویش پیدا می‌شد. روزها محل گذر لاک‌پشت و جوجه‌تیغی بود. شب‌ها هم روباه و گرگ‌! حتی توی روز هم می‌ترسیدم دور شوم. همان نزدیکی‌ها زیر درخت گردو زیرانداز را پهن کردم و ولو شدم رویش. آسمان بالای سرم از بین برگ‌های درخت دیده می‌شد. صاف و آبی‌! برعکس آسمان قم که همیشه انگار زیر یک لایه گرد و خاک است. هی پهلو به پهلو می‌شدم. سنگ‌های زیر شکمم تکان می‌خورند و دلم بیشتر به هم می‌خورد. حتی سنگ‌ها هم خوشمزه به نظر می‌رسیدند. یاد مامان افتادم که وقتی سر غذا تخس‌بازی درمی‌آوردم، می‌گفت: «گرسنه نیستی‌! آدم گرسنه سنگ هم باشه جلوش می خوره‌!» یعنی سنگ‌ها چه مزه‌ای بودند؟ مجله را باز کردم. اولین صفحه عکس یک مرغ بریان بزرگ بود با مخلفاتش. دست کشیدم رویش و نوازشش کردم. آخ که چقدر قشنگ بود. به جای مجله باید الان توی شکم من بود. مرغ عزیزم‌! عکس‌های بعدی هم در قشنگ‌ترین حالت ممکن بودند و من هم در گرسنه‌ترین حالت ممکن‌! به هر غذا که می‌رسیدم یک دور دست می‌کشیدم رویش و تبرکش می‌کردم. آرزو می‌کردم کاش از مجله رد می‌شدم و غذاها را فقط کمی می‌چشیدم. بعد برمی گشتم و دوباره روزه ام را ادامه می‌دادم. یعنی می‌شد‌؟ آن‌قدر با مجله ور رفتم که خوابم گرفت. با صدای زنگ در از جا پریدم. هوا داشت تاریک می‌شد. نسیم خنکی صورتم را قلقک می‌داد. لرز کرده بودم. بلند شدم و لباس‌هایم را تکان دادم. مورچه‌ها یکی یکی جدا می‌شدند و با سقوط آزاد فرود می‌آمدند روی زمین. همیشه مراقبشان بودم که نمیرند ولی الآن برایم مهم نبودند. گرسنگی امانم را بریده بود. زیرانداز را مچاله کردم زیر بغلم و دویدم توی خانه. مادر و خاله و گلین‌خانم گِل همدیگر نشسته بودند. گلین خانوم مرا که دید صدایش را بلند کرد: «گیزیم. گیزیم. نازلی گیزیم. گوچه گیزیم. اوروش توتان گیزیم. گه گوجاقیما گورم.» دویدم سمتش و خودم را توی بغلش جاکردم. بوی نعنا می‌داد. بوی گل‌های محمدی توی باغچه. تا جایی که راه داشت سرم را فرو کردم توی آغوشش. از همان زیر گفتم: «مادر‌! خیلی گرسنه‌ام‌!» ✍ادامه در بخش سوم؛

✍بخش سوم؛ به دخترخاله‌هایم اشاره کردم و گفتم: «این دوتا از صبح دارن هی چیز میز می‌خورن. منم دلم می‌خواد‌!» گلین خانوم نگاه تیزی سمت دخترخاله‌هایم انداخت: «اینا رو ولشون کن دخترم‌! پاشو بشین که می‌خوام برات قصه تعریف کنم. قصه‌ی بچگی‌های خودمو که خان‌بابا برام تعریف می‌کرد.» رویم را برگرداند و موهایم را نوازش کرد. نگاهش را خیره کرد به دیوار روبه‌رو و شروع کرد. انگار که دوباره همان صحنه‌ها را می‌دید؛ خان‌بابایش و خودش در کودکی. سعی کردم قیافه‌اش را تصور کنم. احتمالا موهایش را دو طرف با مروارید بافته و با سنجاق کوچکی به همدیگر وصل کرده. کنار در چوبی ایستاده و منتظر است بابایش از راه برسد. یحتمل یراق اسب را از دست خان‌بابا گرفته تا در آغل ببند و زودتر برگشته تا خان‌بابا بیشتر بغلش کند. یعنی خان‌بابایش چه شکلی بوده؟ صدایش مرا از عالم رویا کند: - زمان ما که این‌جور نبود مادر. غذاهای رنگ وارنگ‌! سفره‌های اعیونی‌! همین آش و کباب داشتیم. نهایتش هم فتیر وعسل، با چند تا خرما. یه بار که روزه بودم خیلی گرسنه‌ام شده بود داشتم گریه می‌کردم. خان‌بابا منو روی پاهاش نشوندو برام قصه گفت: «توی ماه رمضون هرشب وقتی که آدم روزه‌دار می‌خوابه، خدا فرشته‌هاشو می‌فرسته و یه دونه گندم توی دلش می‌ذارن. گندم‌ها خیلی قوت دارن. نمی‌ذارن خیلی گرسنه بشی. فرشته‌ها هر شب تا وسط ماه مبارک میان. از وسط ماه به اون‌ور هرشب یه دونه از گندم‌ها رو برمی‌دارن و می‌برن به آسمون. اینطوری روزهای آخر بیشتر گرسنه میشی ولی‌ دیگه بدنت قوت گرفته و عادت کردی دخترم.» گلین خانم قصه می‌بافت و من روی لباس چین‌چینی‌اش که سوغات مکه بود با ناخن‌هایم نقش می‌زدم. نقش فرشته‌ها و بال‌هایشان. با خورجینی از گندم بالای سر خانه‌های روستا که یکی یکی می‌روند پیش بچه‌ها. قصه‌ی گلین خانم که تمام شد صدای موذن روستا بلند شد. مادرم گفت: «پاشو دخترم‌! اذان هم گفتن دیگه. روزه‌تو باز کردی یادت باشه برای همه دعا کنی.» گلین خانوم بلندم کرد و کنار خودش نشاند. برایم آش ریخت و داخلش کباب‌های لپه مادر را خرد کرد. یک کاسه آش هم برای خودش ریخت. خرمایی کوچکی برداشت و گذاشت توی دهانم و گفت: «اینم جایزه‌ی دختر ناز من که امسال اولین روزه‌شو گرفته. کی بشه من عروس شدنتو ببینم مادر؟» گلین خانوم آن روز را برایم شیرین کرد. خیلی شیرین‌! هرشب زودتر می‌خوابیدم تا فرشته‌ها بیایند و سهم گندم امشبم را بگذارند توی دلم. دور از چشم مادرم لباسم را بالا می‌زدم که کارشان را راحت‌تر کنم. گلین خانوم چند رمضان دیگر، بیشتر پیش ما نماند. با فرشته‌ها رفت. من در نقش نوه‌ی خلفش، هر رمضان قصه‌اش را برای دخترم تعریف می‌کنم. اصلا مگر جز این است که آدم‌ها با قصه‌هایشان زنده هستند؟ #معصومه_سادات_صدری در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#مادرِ_عالم،_مادر_شد #پدرِ_امت،_شد_بابا «حسن جان! تو پاره‌ی تن من و بلکه همه‌ی جان من هستی! اگر آسیبی به تو برسد به من رسیده، و اگر مرگ به سراغ تو بیاید؛ زندگی مرا گرفته است...» امیرمومنان‌علی‌علیه‌السلام؛ خطاب به امام‌حسن‌علیه‌السلام می‌فرمود. نهج‌البلاغه، نامه۳۱ جان و جهانِ ما تویی...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#قلم‌زنان شماره اول، روایت رمضان یازده ماه سال، توی تُنگیم و اغلب به همین چند مشت آبی که در آن محبوسیم، قانعیم. گاهگدار در رویای نیمه‌شب یا استیصال میانه روز، دلمان هوای دریا می‌کند. دریایی که فقط یک ماه در سال، راه به آن می‌یابیم. بقیه روزها و شب‌ها، کسی راهمان برای پیوستن به دریا را نبسته اما کسی هم دو دستی به آن آبی بی‌کرانه هل‌مان نمی‌دهد. این چنین است که ما، دل خوش می‌کنیم به همان تُنگِ تَنگ‌مان و حتی باورمان می‌شود که عالم، همه‌اش همین‌قدر است. این مجله، حاصل قلم زدن مادرانی است که تلاش کرده‌اند گوشه‌ای از تجربه حضورشان در دریا را برای دیگران نقل کنند. دریایی که هر سال رمضان، راه ورودی به آن گسترده می‌شود تا با بار عامی که در این درگه می‌دهند، قلب‌های کوچک ما ماهی‌های تُنگ‌نشین، اهلیِ دریا شود. زیستن در هوای شهرالله رمضان، زن و مرد و پیر و جوان نمی‌شناسد، هر کسی اگر حاضر باشد چند صباحی از تُنگش دور شود، می‌تواند یک ماه ساکن ماه خدا گردد. اما در روایت این حضور، زاویه دیدهای مختلف، هر کدام لطف منحصر به خود را دارند که سهم ما در این اولین شماره از مجله قلم‌زنان، تماشای جولان در این دریا از زاویه نگاه عده‌ای مادر است. ✍ادامه دارد...

بخش دوم؛ مادری پیوند ویژه‌ای با ربوبیت دارد و این چنین است که زاویه نگاه مادرانه می‌تواند نورافکن روی ظرایفی از زندگی در رمضان بیندازد که نظاره کردن آنها، حسن و خیر و رشد مخصوص به خود را به ارمغان می‌آورد. مادرانی که در این اوراق راوی پرده‌ای از سفرهای رمضانی‌شان هستند، همه مدتی است در یک حلقه حول آرمانی مشترک گرد آمده‌اند و مشق نوشتن می‌کنند. این حلقه رفاقتی، ذیل مجموعه مردم‌نهاد «مدار مادران انقلابی» (مادرانه) قرار دارد. مجموعه‌ای که می‌کوشد زنان در همه ساحات وجودی‌شان به رشد و بالندگی برسند و کنشگران اجتماعی فعال و پویایی باشند که در راستای تحقق اهداف انقلاب اسلامی، گام های پیوسته و استواری، هرچند کوچک، بردارند. شماره اول از مجله قلم‌زنان، با موضوع ماه مبارک رمضان، تقدیم نظر شما می‌گردد. امید که این تلاش کوچک مقبول میزبان رمضان افتد. هیئت تحریریه مجله، از نقد و نظرهای شما استقبال می‌کند و دست‌تان را برای همکاری به گرمی می‌فشرد. در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس ... 🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

سلام #جان_و_جهانی‌ها عید شما خیلی مبارک! نماز روزه‌ها قبول! بله بله! تبریک عید، بدون عیدی نمی‌چسبه! اصلا ما اومدیم که خبر یک عیدی رو به شما بدیم☺️ گروه «مداد مادرانه» رو که می‌شناسین؟ همون گروهی که مامان‌های مادرانه‌ایِ دست به قلم، توش جمع هستن و مشق نویسندگی می‌کنن؛ حاصل قلم‌شون رو هم شما توی جان و جهان می‌بینین. حالا اعضای مداد مادرانه، سنگ بنای یک مجله رو گذاشتن و موضوع اولین شماره‌ش رو هم، رمضان‌المبارک گذاشتن.😇 مجله‌ای که متن‌های رمضانی اعضای مداد توش جمع شده و خوندن روایت‌هاش، گاهی اشک رو به چشم میاره و گاه خنده رو به لب! شماره اول از مجله*#قلم‌زنان (روایت رمضان) تقدیم به شما که همراه همیشگی جان و جهان و مایه قوت قلب ما هستید.🌹🌹🌹 نقص و ایرادهای کار رو هم به بزرگی خودتون ببخشید و هم به ما گوشزد کنید. اگر هم دلتون بخواد تو تولید شماره‌های بعدی، همراهی‌مون کنید که چی بهتر از این!🤩 شناسه کاربری دبیر تحریریه خدمت شما: @mahdahha دوستتون داریم، مشتاق نظراتتون هستیم و خیلی به دعای خیرتون نیازمندیم. زیر سایه الطاف امام حسن(ع) باشید. در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس ... 🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

_از همان زمان که یکی بوده و یکی نبوده، آدم‌ها دلبسته قصه‌ها بوده‌اند. قصه‌های کوتاه، قصه‌های بلند، و بعدترها داستان و رمان و روایت. آدمیزاد با قصه‌ها زندگی می‌کند. هدیه عیدانه ما به شما جان و جهانی‌ها، یک داستان دنباله‌دار است که بر اساس واقعیت نوشته شده. هر روز، «مادری تنها به زایش نیست» را در کانال دنبال کنید. _ #مادری_تنها_به_زایش_نیست #قسمت_پنجم یک روز، به اندازهٔ ثانیه‌ای تمام شد. زنگ درِ حیاط را زدند. این‌بار هیچ‌کس نمی‌خواست در را باز کند. رمق نداشتم پذیرایی و هال و حیاط را بدوم تا به در برسم. لاله را بغل کردم، تازه چند ثانیه در آغوشم‌ می‌ماند. دیگر اَدایِ مادر شاد را نمی‌توانستم در بیاورم. گریه می‌کردم، ضجه می‌زدم: «آخه من هنوز بچمو درست ندیدم. توروخدا برید بگید نبرنش، بگید فردا بیان.» نگاهم به چشم‌های قرمزِ آبجی‌فاطمه اُفتاد، به سمتِ اتاقش دوید و در را بست‌. هیچ‌کدام از اعضای خانواده‌ام نمی‌توانستند، التماس‌های مرا ببینند‌. لاله هم ترسیده بود و گریه می‌کرد‌. آقا جلو آمد و لاله را از من گرفت: «زهرا جان، دوباره میاد، قول دادن دیگه مرتب بیارنش» و سریع رفت‌ و بچه را تحویل داد. دنبالش دویدم، اما فقط تا وسطِ حیاط‌. آقا تنها به سمتم می‌‌آمد. لاله نبود. دوباره همان مادرِِ تنهایِ قبل شده بودم. ✍ادامه در بخش دوم؛