💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_دوم
#قسمت_بیست_و_نهم
سلام #نماز مغربم را دادم که صدای مهربان مجید در گوشم نشست: «سلام الهه جان!» و پیش از آنکه سرم را برگردانم، مقابلم روی #زمین نشست و با لبخندی شیرین ادامه داد: «قبول باشه!» هنوز از مشاجره دیروز صبح، دلگیر بودم و سنگین جواب دادم: «ممنون!» #کیفش را روی پایش گذاشت و درش را باز کرد.
بیتوجه به جستجویی که در #کیفش میکرد، مشغول تسبیحات شدم که با گفتن «بفرمایید!» بسته کادو #پیچ شدهای را مقابلم گرفت. بسته کوچکی که با کادوی سرخ و سفیدی #پوشیده و گل یاس کوچکی را رویش تعبیه کرده بودند.
دستم را از زیر #چادر نمازم بیرون آوردم، بسته را از دستش گرفتم و با لبخندی بیرنگ، سپاسگزاریام را نشان دادم و او بیدرنگ جواب قدردانی سردم را به گرمی داد: «قابل تو رو نداره #الهه جان! فقط بخاطر این که دیروز اذیتت کردم، گفتم یجوری از دلت دربیارم... ببخشید!»
آهنگ #دلنشین صدایش، دلم را نرم کرد و همچنانکه بسته را باز میکردم، گفتم: «ممنونم!» درون بسته، #جعبه عطر کوچکی بود. خواستم درِ عطر را باز کنم که پیش دستی کرد و گفت: «نمیدونستم از چه بویی #خوشِت میاد... ولی وقتی این عطر رو بو کردم یاد #تو افتادم!»
و جملهاش به آخر نرسیده بود که با گشوده شدن در #طلایی شیشه عطر، رایحه گل یاس مشامم را ربود. مثل اینکه عطر ملیح #یاس حالم را خوش کرده باشد، بلاخره صورتم به خندهای شیرین باز شد و پرسیدم: «برای همین گل یاس روی جعبه گذاشتی؟» از سخن نرمی که سرانجام بعد از یک روز به زبان آوردم، چشمانش #درخشید و با لحنی خوشبوتر از عطر یاس، پاسخ داد: «تو برای من هم گل یاسی، هم بوی یاس میدی!»
در برابر ابراز #احساسات رؤیاییاش، به آرامی خندیدم و مقداری از عطر را به چادر نمازم زدم که نگاهم کرد و پرسید: «الهه! #منو بخشیدی؟» و من هم نگاهش کردم و با صدایی آهسته که از اعماق اعتقاداتم بر میآمد، جواب دادم: «مجید جان! من فقط گفتم چه لزومی داره برای کسی که هزار سال پیش #شهید شده، الان اینقدر به خودت سخت بگیری؟ برای اموات یا باید دعای خیر کرد، یا براشون طلب رحمت و مغفرت کرد یا اینکه اگه از اولیای خدا بودن، باید از اعمال و کردارشون #الگو گرفت و از رفتارشون پیروی کرد!»
از نگاهش پیدا بود که برای #حرفم هزاران جواب دارد و یکی را به زبان نمیآورد که در عوض لبخندی زد و گفت: «الهه جان! به هر حال منو #ببخش!» از خط چشمانش میخواندم عشقی که بر سرزمین قلبش حکومت میکند، مجالی برای پذیرش حرفهای من نمیگذارد، اما چه کنم که من هم آنقدر عاشقش بودم که بیش از این نمیتوانستم #دوریاش را تاب بیاورم، گرچه این دوری به چند کلمهای باشد که کمتر با هم صحبت کرده و یا لبخندی که از همدیگر دریغ کرده باشیم.
پس لبخندی پُر مِهر نشانش دادم و با حرکت چشمانم رضایتم را #اعلام کردم. با دیدن لبخند شیرینم، صورتش به آرامش نشست و خواست چیزی بگوید که صدای #دستی که محکم به در میکوبید، خلوت عاشقانهمان را به هم زد و او را سریعتر از من به پشت در رساند.
عبدالله بود که #هراسان به در میکوبید و در مقابل حیرت ما، سراسیمه خبر داد: «الهه زود بیا پایین، مامان حالش خوب #نیس!» نفهمیدم چطور مجید را کنار زدم و با پای برهنه از پلهها پایین #دویدم.
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_سوم
#قسمت_سی_و_پنجم
هوای گرفته و پر گرد و غبار این روزهای رفته از #دی ماه سال 1392، چهره #حیاط را حسابی کدر کرده و دلم میخواست آبی به سر و رویش بزنم، ولی از کمر دردم میترسیدم که بلاخره دل به دریا زدم و قدم به حیاط گذاشتم.
#سنگفرش حیاط از خاک پوشیده شده و شاخه های نخلها با هر تکانی که در دل باد میخوردند، گرد و #خاک نشسته در لابلای برگهایشان را به هوا میفرستادند. #نوریه و پدر که کاری به این کارها نداشتند و از زمان آغاز بارداری ام، هر بار خود #مجید حیاط را میشست.
خجالت میکشیدم که با این کار سختی که در پالایشگاه داشت، شب هم که به #خانه باز میگشت، در انجام کارهای خانه #کمکم میکرد و هفته ای یکبار، صبح قبل از رفتن به محل کارش، حیاط را هم میشست و دوست داشتم قدری کمکش کنم که #جارو دستی بافته شده از شاخه های نخل را از گوشه حیاط برداشتم، تمام سطح #حیاط زیبای خانه مان را جارو زدم و به نوازش پا ک و زلال آب، تن خاک گرفته اش را شستم و بوی آب و خاک، چه عطر دل انگیزی به پا کرده بود!
هر چند به همین مقدار کار، باز #درد آشنای این مدت در کمرم چنگ انداخته و دوباره نفسم به تنگ آمده بود، ولی حال و هوای با #صفای نخلستان کوچک خانه، که یادگار حضور #مادرم در همین حیاط دلباز و #زیبا بود، حالم را به قدری خوش کرده بود که #ارزش این ناخوشی گذرا را داشت.
#شلنگ را جمع کردم و پای حوض دور لوله شیر آب پیچیدم، جاروی #دستی را کنار حیاط پای دیوار گذاشتم و خودم به تماشای #بهشت کوچکی که حالا با این شست و شوی #ساده، طراوتی دیگر پیدا کرده بود، روی تخت کنار حیاط نشستم.
#آفتاب کم رمق بعد از ظهر زمستان بندر، که دیگر جانی برای آتش بازی های #مشهورش نداشت، فرصت خوبی مهیا کرده بود تا مدتی طولانی در آرامش مطبوعش، #آرام بگیرم.
همانطور که تخته پشتم را صاف نگه داشته بودم تا نفسم جا بیاید و درد کمرم قرار بگیرد، با نگاهم به #تفرج شاخه های با شکوه نخلها رفته بودم، ولی این خلوت خوش عطر هم چندان طولانی نشد که در #ساختمان با صدای #کشداری باز شد و نوریه قدم به حیاط گذاشت.
با قدمهای کوتاهش به سمت #تخت آمد و مثل همیشه لب از لب باز نکرد تا من مقابل #پایش برخاسته و سلام کنم. #جواب سلامم را داد و با غروری که از صورتش محو نمیشد، گفت: "خوب شد حیاط رو شستی! اونقدر خاک گرفته بود که نمیتونستم پام رو از #اتاق بیرون بذارم."
از این همه بی اخلاقی اش، گرچه #عادت کرده بودم، ولی باز هم دلم گرفت و تنها #لبخند کمرنگی نشانش دادم، ولی نیش و کنایه هایش تمامی نداشت که #مستقیم نگاهم کرد و پرسید: "تو چرا هیچ وقت نمیای پایین؟ من الان #دو_ماهه که اینجام، ولی تو یه سر هم نیومدی خونه من. از من خوشت #نمیاد؟"
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_چهارم
#قسمت_نود_و_یکم
سپس #دستی به محاسن #انبوه و سپیدش کشید و مثل اینکه بخواهد در همین #فرصت سرشار از احساس و عاطفه، یک مسأله #فکری را هم با دقت #موشکافی کند، با آرامشی #منطقی ادامه داد:
"البته اینم بگم که این فرقه #وهابیت که حالا داره به همه این #تروریستها خط میده و با #بهانه و بی بهانه، جون و مال و آبرو و حتی ناموس مسلمونا رو #مباح میدونه، در واقع یه #فرقه من درآوردیه! وگرنه هیچکدوم از مذاهب #اسلامی اعم از شیعه و #سُنی، حکم به تکفیر یه مذهب دیگه ندادن.
سالهای سال، شیعه و سُنی با هم زندگی میکردن، خُب با هم یه اختلاف سلیقه هایی هم داشتن، ولی همدیگه رو #مسلمون میدونستن. ولی یکی دو نفر از نظریه پردازان #مسلمون بودن که یه کم تند میرفتن و بعضی وقتها یه حکمهای افراطی میدادن. اینا به هیچ عنوان از فقهای مورد قبول امت اسلامی نبودن و عامه #مسلمونا از اینا #خط نمیگرفتن، ولی خُب اینا برای خودشون نظرات خاصی داشتن که اتفاقاً تعدادشون هم خیلی کم بود!
ولی دنیای #استکبار و به خصوص انگلیس اومد انگشت گذاشت #روی همین نقطه و از همین جا فتنه #وهابیت به شکل #امروزیش راه افتاد.
انگلیسیها اومدن از طریق یه شخصی به اسم محمد بن عبدالوهاب که تا حدودی عقاید #افراطی داشت، تفکر #تکفیر رو تقویت کردن و تا تونستن آب به آسیابش ریختن تا جایی که تکفیریها به خودشون اجازه میدن به هر دلیلی، #مسلمونی رو کافر اعلام کنن؛ اول خونش رو بریزن و بعد اموال و #ناموسش رو #مصادره کنن! خلاصه با سوءاستفاده از نظریه پردازی یکی دو تا #مسلمون افراطی، یه فتنه انگلیسی به اسم #وهابیت به پا شد که حالا شده طاعون امت اسلامی! یعنی اساساً انگلیس این #فرقه رو به وجود اُورد که بدون زحمت و لشگر کشی، امت اسلامی رو از بین ببره!"
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_پنجم (آخر)
#قسمت_هفدهم
هوا رو به #روشنی بود که آسید احمد و #مجید هم آمدند. صورت مجید پشت پرده ای از دلتنگی به #ماتم نشسته و وقتی فهمید ما هم به زیارت نرفته ایم، با لحنی لبريز #حسرت رو به من کرد: «ما هم نتونستیم بریم حرم!»
که آسید احمد #دستی سر شانه اش زد و با #مهربانی پاسخ داد: «عیب نداره بابا جون! میشد ما به زمان #خلوتی بیایم حرم و راحت بریم زیارت و کلی هم با آقا حال کنیم! ولی حالا که #خدا توفيق داده #اربعین زائر امام حسین هم باشیم، دیگه نباید به #لذت خودمون فکر کنیم! باید هر چی پیش میاد #راضی باشیم، حتی اگه نتونیم بریم زیارت و حتی چشم مون هم به ضریح حضرت نیفته! باید ببینیم آقا از ما چی می خواد، نه اینکه دل خودمون چی می خواد!»
سپس به خیل #جمعیتی که در اطراف #حرم در رفت و آمد بودند، اشاره کرد و با حالتی #عارفانه ادامه داد: «زمان اربعین این جا مثل صحرای #محشر میشه! این همه آدم جمع میشن تا فقط به ندای #امام_حسین(ع) لبیک بگن! زیارت اربعین تکلیفه!»
و چه #پاسخ عجیبی که نگاه مجید هم محو صورت #نورانی آسید احمد شد و من نمی توانستم به #عمق اعتقادش پی ببرم که در سکوتی ساده
سر به زیر انداختم.
از وارد شدن به حرم #ناامید شده و بایستی از همین #امروز صبح، حرکتمان را به سمت #کربلا آغاز می کردیم که با اوج دلتنگی با حرم #امام_علی(ع) وداع کرده و با اراده ای #عاشقانه، به سمت جاده #نجف به کربلا به راه افتادیم.
موکب های #پذیرایی از زائران، در تمام کوچه خیابان های شهر #نجف مستقر شده و هریک به وسیله ای به رهگذران #خدمت می کردند. در مقابل اکثر موکب ها هم صندلی هایی برای #استراحت مردم تعبیه شده بود و حسابی ضعف کرده بودیم که در کنار یکی از موکب ها نشستیم و هنوز #لحظاتی نگذشته بود که خادمان #موکب با استکان هایی از شیر داغ و ظرفی پر از نان شیرین به سمت مان آمدند.
#ظرف نان را با احترام #تعارفمان می کردند و با چه مهر و #محبتی استکان های شیر را به دستمان می دادند که انگار از نور #چشم خود پذیرایی می کردند و در خنکای یک صبح پاییزی، شیر داغ و نان شیرین چه #حلاوتی را در مذاقمان ته نشین می کرد که جانی تازه گرفته و دوباره به راه افتادیم.
ادامه دارد...
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊