این هشتمین حلقه کتاب مبناست و شما دعوتید به این جمع‌خوانی‌. در این حلقه، سه کتابی را که در تصویر می‌بینید، به‌علاوه سه کتاب دیگر که در حلقه‌های جانبی(مثبت حلقه) می‌آوریم، باهم می‌خوانیم. ✅روش کار به این صورت است که بعد از اعلام برنامه مطالعه جمعی و معرفی کتاب و نویسنده، هر روز در کانال حلقه در پیام‌رسان ایتا و تلگرام(می‌توانید عضو یکی یا هر دو شوید)، قسمت‌هایی از کتاب را مشخص می‌کنیم و درباره نقاط قوت و ضعف آن بخش، گفت‌وگو می‌کنیم. بعد از مطالعه کتاب، تلاش می‌کنیم تا دیدار حضوری یا مجازی با نویسنده،مترجم یا ناشر را ترتیب دهیم. 📗در میان خوانش دسته‌جمعی کتاب، فعالیت‌هایی مثل ماراتن کتاب و گپ‌وگفت درباره کتاب‌خوانی،وبینار آموزشی و چالش‌های نوشتن هم خواهیم داشت. این دوره تاکنون، هفت تجربه موفق داشته و به امید خدا از ۱ اسفند، آغاز به کار می‌‌کند. ♻️ اگر شما هم تمایل دارید در حلقه کتاب‌خوانی مبنا هم‌خانهٔ ما باشید، تا ۲۰ بهمن فرصت ثبت‌نام دارید. إن‌شاءالله از ۱ اسفند تا اواسط اردیبهشت‌ چهارکتاب را جمع‌خوانی خواهیم کرد. پس حواستان باشد از برنامه عقب نمانید. ثبت‌نام و توضیحات تکمیلی👇 https://mabnaschool.ir/product/halghe8/ 🟢 اگر سؤالی داشتید، می‌توانید از آقای سیبویه (@mrsib66 ) و خانم جاسبی ( @Mehrabanii ) بپرسید📘📘

کد تخفیف ده درصدی برای شرکت در حلقه‌ی هشتم🌱

من سال‌های زیادی از خودم فرار کردم. سعی کردم چیزی باشم که نبودم. چیزی باشم که از من می‌خواستند. همه چیز درظاهر خوب بود ولی تناقض‌های درون و بیرونم را کسی نمی‌دید. مثل حباب شیشه‌ای هر لحظه ممکن بود منفجر شوم. و شدم! بعد از روزها سرگردانی، گشتم دنبال خود واقعی‌ام که سال‌ها سر دیگر این طناب را گرفته بود و می‌کشید. هرچقدر نزدیک‌تر می‌شدم، عجیب‌تر می‌شد. آن سر طناب دوست داشت از آدم‌ها دور باشد. خودش را لای کتاب‌هایش غرق کند. آنقدر بنویسد تا مچ دست‌هایش درد بگیرد. نیمه‌های شب زل بزند به گوشه‌ای و برای سوال‌های بی‌نهایتش جوابی پیدا کند. به‌جای مهمانی‌های جورواجور، آن موسیقی مورد علاقه‌اش را بارها گوش بدهد. دور غریبه‌ها خط قرمز بکشد و جز چند آدم مهم زندگی‌اش، به کسی سلام ندهد. همیشه درمقابل همه گارد داشته باشد و دوست نداشته باشد که به سوال‌هایشان جواب بدهد. توی جمع محو باشد و موردخطاب هیچ‌کس قرار نگیرد. توی مرکز هیچ دایره‌ای نباشد. آرام باشد و ساکت. اصلا شبحی از آدم. گذاشتم آن سر طناب مرا بکشد و با خود ببرد. این جهان جدید از قبلی قشنگ‌تر بود. خودم را بیشتر دوست داشتم اما بقیه این نظر را نداشتند. فکر می‌کردند با یک آدم عقده‌ایِ از دماغِ فیل افتاده‌یِ منزویِ منگول طرفند! کسی که بیکار عالم است. اصلا یک هیچ بزرگ است. این‌بار جنگیدم تا به جای نقاب زدن، خود واقعی‌ام را برای دیگران توضیح بدهم. اما آن‌ها با ابروهای هفتی‌ شده‌ و مردمک‌های گشادشان زل می‌زدند توی صورتم. گاهی هم به زور مهره‌های گردن‌شان را تکان می‌دادند تا بگویند که مرا می‌فهمند ولی نمی‌فهمیدند. وقتی عزیزشان را از دست می‌دادند و من دوباره محو می‌شدم، دیگر دوستم نداشتند. وقتی ازدواج می‌کردند و یک پیامک تبریک خشک و خالی از من روی گوشی‌شان می‌دیدند، شماره‌ام را پاک می‌کردند. آن مُهره‌ها را تکان می‌دادند اما درک نمی‌کردند. مغز من همیشه توی روزهای مهم زندگی‌شان پُر از آن‌ها بوده ولی زبانم خالی. دست‌هایم برای غم و شادی‌شان یخ می‌زده و چشم‌هایم گرم می‌شده ولی چفت دهانم باز نمی‌شده. شاید برای همین سنگ صبورشان بودم. یک آدم لالِ بی‌احساس برای گفتن رازها و تخلیه‌ی هیجانی‌شان خوب بود! فهمیدم توی این جنگ در هرصورت من آن بازنده خواهم بود. من آن رنگی بودم که بچه‌ها توی مدادرنگی‌‌هایشان نداشتند یا اصلا استفاده‌اش نمی‌کردند. پس دیگر بی‌خیال توضیح دادن شدم. خودم را پذیرفتم و طرد شدن را به جان خریدم. من همیشه توی قوطی جا ماندم و از آن‌جا به جهان نگاه کردم! جیغ و گریه و خنده‌ها را شنیدم و بیشتر توی لانه‌ام خزیدم! چرا باید برای نوعی که آفریده شده‌ بودم از کسی معذرت می‌خواستم یا توضیح می‌دادم؟ تا کجا نگران ناراحت شدن یا نشدن‌شان باید می‌بودم؟ مگر چقدر از وقتم مانده بود؟ اصلا من این هیچ بزرگ را دوست داشتم و دارم! من به حرف نیما گوش دادم و چایم را نوشیدم. چون هر آدمی هم که باشم در گندمزارم جز مُشتی کاه نمی‌ماند برای بادها... #برای_درون‌گراها #خودواقعی #خودافشایی

صلی الله علیک یا اباعبدالله❤️

شاید مادرم هیچ‌وقت فکرشم نمی‌کرد بچه‌ی بدغذاش یه روزی مادر بشه و نه تنها عدس‌پلو با نیمرو درست کنه بلکه خودشم بخوره و دو تا بشقابم بذاره جلوی پسراش! و این معجزه‌ی مادریه :) ولی همچنان مرگ بر ساچمه‌پلو! #ساچمه_پلو #مادری

اگر به غمگینی متهمم نمی‌کنید باید بگویم که این عید یکی از تلخ‌ترین شادی‌های ماست. یادآوری اینکه خورشیدی هست اما تو نور آن را نداری جز ذره‌ای! درون اتاقت توی تاریکی نشسته‌ای و زل زده‌ای به باریکه‌ی نوری که از در نیمه‌باز اتاق می‌زند تو. بیرون از اتاقت پُر از خبر است اما تو سنگینی، راکدی و بی‌عرضه‌ای! روزهاست نمی‌توانی از جایت تکان بخوری. هر سال این‌موقع‌ها درِ اتاقت کمی بازتر می‌شود و نور بیشتر اما فردایش که شد روز از نو و روزی از نو! یادآوری این‌ها کنار همه‌ی آن شربت‌ها و شیرینی‌ها و جشن‌ها، تلخ است! نیست؟ #نیمه_شعبان _____________________ شما پدری کن و ما را بیاور بیرون از این اتاق....

امشب برام این آهنگ چاوشیه :)

سرش را پایین می‌اندازد. گیره‌ی لباسم را می‌گیرد و دور انگشت اشاره‌اش می‌پیچاند. _ مامان؟ حالا که غذامو کامل خوردم دوسم داری؟ از خودم بدم می‌آید که چهار سال تمام لا به لای کتاب‌های روانشناسی وول خورده‌ام اما حتی نتوانستم محبت بی‌قید و شرط را یادش بدهم. یکی از اصل‌های مهم راجرز، روانشناس و نظریه‌پرداز معروف، همین است. توجه مثبت غیرمشروط. آدم‌ها را دوست نداشته باشیم برای چیزی یا کسی یا حتی خودمان. دوستشان داشته باشیم برای خودشان. پسرک را می‌کشم سمتم و دست‌هایم را دورش حلقه می‌زنم. _ من در هر حالی دوست دارم. حتی اگه غذاتو نخوری یا سفره رو به‌هم بریزی! می‌دانم گفتن این جمله‌ها عواقب خوبی ندارد اما به آدمی که بعدش قرار است ساخته شود می‌ارزد. راستش #وطن هم برایم مثل پسرک است. مرا توی سفره‌اش جا بدهد یا نه. سیاه باشد یا سفید. من دوستش دارم! بی‌قید و شرطی! شانه‌هایم را دورش می‌اندازم و می‌گویم: " دوستت دارم! درهرحالی! حتی اگر از بی‌کفایتی آدم‌هایی پُر از بغض و نفرت باشم! حتی اگر سفره را به هم بریزی! من دوستت دارم! " می‌دانم شاید این جمله‌ها بعدا عواقب خوبی نداشته باشد اما به وطنی که ساخته می‌شود می‌ارزد! من به تو امید دارم. مثل پسرهایم... #وطن #فردا_می‌آییم #انتخابات #ایران_قوی

می‌پرم. مثل پرنده‌ای که دست به لانه‌اش زده باشند. بوی پیاز و عرق کاسنی و شربت بروفن بینی‌ام را پُر می‌کند. دستم را دراز می‌کنم تا آلارم گوشی را قطع کنم. پلک‌هایم قصد رها کردن یکدیگر را ندارند. از لای درز کوچکی از چشمانم ساعت را می‌بینم. دیگر ظهر شده و حتی ناهار درست نکرده‌ام. هفت صبح که بالاخره پیشانی پسرک خنک شد، خوابم برد. آن هم زل زده به صورتش که ببینم چطور نفس می‌کشد. دوباره دستی روی پیشانی‌اش می‌گذارم و نفس راحتی می‌کشم. هنوز برنگشته! آن تب بالایی که چند وقت است چکمه‌اش را روی گلوی خانه‌مان گذاشته است. یک‌بار کسی از من پرسید که مادری چه شکلی است؟ خیلی فکر کردم اما نتوانستم با کلمات جواب بدهم. گفتم امیدوارم که بچشی و خودت بفهمی! اما حالا می‌دانم. حالا بعد از سه‌ هفته‌ی سخت می‌گویم مادری مثل جنگیدن است! آن هم با دشمنی که هر دفعه متفاوت است. ماهیتش! قدرتش! ماندگاری‌اش! همیشه پیروز می‌شوم؟ نه! گاهی بد می‌بازم و گاهی هم پیروز برمی‌گردم اما چیزی که مسلم است این است که این جنگ تمامی ندارد. کاش حداقل هشت ساله بود یا ده ساله! نیست ولی. به اندازه‌ی عمر مادری‌ام است. به اندازه‌ی عمر مادری‌ام. #مادری

در این دو روز چند بار گوش داده باشم و پاهایم را روی سنگ‌های داغِ بین‌الحرمین تصور کرده باشم خوب است؟ خداروشکر خیال جایی به دردم خورده است... #آه

پیدا کردن یک سقف و چهار دیواری آسان است اما پیدا کردن خانه نه! پیدا کردن مکانی که بتوانی آدم‌هایش را خانواده صدا بزنی نه! من بعد از سال‌ها آوارگی به مبنا رسیده‌ام! هم خانه‌ام شده و هم خانواده‌ام. و راستش فقط یک پرنده‌ی سرگردان می‌فهمد لذت کوچِ دسته‌جمعی را! اگر هیچ سقفی هنوز خانه‌ات نشده، بسم الله.... B2n.ir/d66584 کدتخفیف: eydaneh #خانواده_مبنا

می‌گویم اینقدر دلتنگی را رک و مستقیم توی متن‌هایت نگو. نشانش بده. می‌گوید چطوری؟ می‌گویم مثلا بگو که همیشه غسل زیارت می‌کند. سجاده‌اش یک تکه از فرش‌های حرم امام رضاست و مُهرش تربت اصل کربلا. هر دفعه بعد از نماز ریش‌های فرش را مرتب می‌کند. دست‌ راستش را روی سینه می‌گذارد و سلام می‌دهد. روی مُهرش دارد سیاه می‌شود و سجاده‌اش به‌خاطر خیسی همیشگی‌‌اش ور آمده. این‌موقع‌ها حس می‌کند قلبش دارد مچاله می‌شود. چشم‌هایش را می‌بندد و خیال می‌کند که وسط صحن انقلاب نشسته. یا حتی وسط بین‌الحرمین. آرام‌تر که شد مهر و سجاده را جمع می‌کند تا نماز بعدی. یا بگو که همیشه خواب می‌بیند که دارد می‌رود ولی هنوز نرسیده بیدار می‌شود. #دلتنگی

بهت گفتم شادی شبیه چیه تو این دنیا؟ مثل قطره‌های بارون روی شیشه‌ی پنجره‌ست. یه ردی می‌ندازه و میره تا بارون بعدی. فردا صبحش انگار هیچی نبوده جز یه لک. لکی که باید تازه با یه شیشه‌شوی بیفتی به جونش تا بره و شیشه مثل اولش بشه‌. #شادی

و مَرد، مانده برای کدام گریه کند وطن؟ یا تنِ زن ها؟ یا زنِ تنها #غزه

لطفا اینجوری عیدی بدید😅👆 متشکرم🥳 درصورت تمایل لیست کتاب‌های درانتظار خرید تقدیم می‌شود😁

. . تاریخچه‌ی اختراعِ زنِ مدرنِ ایرانی بی‌شباهت به تاریخچه‌ی اختراع اتومبیل نیست. با این تفاوت که اتومبیل کالسکه‌ای بود که اول محتوایش عوض شده بود( یعنی اسب‌هایش را برداشته به‌جای آن موتور گذاشته بودند) و بعد کم‌کم شکلش متناسب این محتوا شده بود و زن مدرن ایرانی اول شکلش عوض شده بود و بعد، که دنبال محتوای مناسبی افتاده بود، کار بیخ پیدا کرده بود.(اختراع زن سنتی هم که بعدها به‌همین شیوه صورت گرفت، کارش بیخ کمتری پیدا نکرد). این‌طور بود که هر کس، به تناسب امکانات و ذائقه‌ی شخصی، از ذهنیت زن سنتی و مطالبات زن مدرن ترکیبی ساخته بود که دامنه‌ی تغییراتش، گاه، از چادر بود تا مینی‌ژوپ. می‌خواست در همه‌ی تصمیم‌ها شریک باشد اما همه‌ی مسئولیت‌ها را از مردش می‌خواست. می‌خواست شخصیتش در نظر دیگران جلوه کند نه جنسیتش اما با جاذبه‌های زنانه‌اش به میدان می‌آمد. مینی‌ژوپ می‌پوشید تا پاهایش را به نمایش بگذارد اما اگر کسی به او چیزی می‌گفت، از بی‌چشم و رویی مردم شکایت می‌کرد. طالب شرکت پایاپای مرد در امور خانه بود اما درهمان‌حال مردی را که به این شرایط اشتراک تن می‌داد ضعیف و بی‌شخصیت قلمداد می‌کرد. خواستار اظهارنظر در مباحث جدی بود اما برای داشتن یک نقطه نظر جدی کوششی نمی‌کرد. از زندگی زناشویی اش ناراضی بود اما نه شهامت جدا شدن داشت نه خیانت. به برابری جنسی و ارضای متقابل اعتقاد داشت اما وقتی کار به جدایی می‌کشد به جوانی‌اش که بی‌خود و بی‌جهت پای دیگری حرام شده بود تأسف می‌خورد. 📚 همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها ✍️ رضا قاسمی @behhbook

. . می‌دانی! شاید ذهن من مریض است. شاید ایمانم به پای تو نمی‌رسد. شاید هزار شاید دیگر. اما من خیلی فکر می‌کنم. چند روز است تو جلوی چشمانم نشسته‌ای. خودم را می‌گذارم جایت. تیغی چیز تیزی را در گوشه و کنار آن بیمارستان لعنتی پیدا می‌کنم. پنهانش می‌کنم توی مُشتم. تیزی‌اش بندهای کف دستم را می‌شکافد. سوزش حالم را جا می‌آورد. آن مایع غلیظ و گرم که از شکاف بیرون می‌زند، یادم می‌رود که زن هستم. منتظرم یکی‌شان نزدیکم شود تا شاهرگش را بزنم. ناگهان چیزی درون شکمم تکان می‌خورد. دست و پاهایش را می‌کوبد به دیواره‌ی شکمم. مردانگی‌ام با آن مایع غلیظ می‌چکد کف سرامیک سیاه بیمارستان. حالا چه می‌ماند از من؟ یک رگ سبز آبی کمی بالاتر از شکاف کف دستم. از تیغ که توی کف دستم فرو رفته تا آن سبزآبی برجسته چقدر راه است؟ می‌خواهی بگویم؟ یک خدا! یک اجازه‌ی خدا! یک مسلمانی! گرگ‌ها رسیده‌اند به تو و دارند بدنت را پاره می‌کنند. سرت را بالا بُرده‌ای یا پایین؟ جیغ کشیده‌ای یا ساکت شده‌ای؟ پلک‌هایت را محکم روی هم گذاشته‌ای یا تا آنجا که میشد از هم باز کرده‌ای؟ بچه‌ات تکان می‌خورد نه؟ بالا و پایین می‌پرید نه؟ خدا اجازه نداد نه؟ تیغت هیچ شاهرگی را نزد نه؟ فقط بیشتر و بیشتر توی گوشت دستت فرو رفت تا یادت بیاورد هیچ بوی خونی از تو مَرد نمی‌سازد. تو زنی. فقط یک زن. فقط یک تیغ فرورفته‌ی توی گوشت که هیچ رگی را نمی‌بُرد! #زن #آزادی #شرافت #تیغ‌های_نبریده #غزه‌‌ #سوریه #فوعه‌و‌کفریا #مسلمان @behhbook

می‌گویند جزئیات را نگویید. به جزئیات فکر نکنید. حتما نمی‌دانند که همین جزئیات جنگ‌ها را راه انداخته. من می‌توانم تا صبح از او و جزئیاتش بنویسم. اصلا تا به حال کسی به این لبه‌ی تیز و باریکی که یک زن در این لحظات رویش راه رفته است فکر کرده‌؟

تو حقته که تنهام بذاری... هیزم به زیر پاهام بذاری... #شب_قدر

اگه براتون سواله که چرا تو چنین حالی هستین به نظرم نیازه به دعاهای سال قبلتون فکر کنید. مثل دعای سال قبل خودم که بازم می‌خوامش! خدایا همین! فقط صبر و توان و تسلیم و رضا و یقین خیلی بیشتر. خیلی بیشتر. نگذار برنامه‌های احمقانه‌ی من پیش برود. #شب_قدر

اومدم تنهای تنها.... #التماس_دعا

ناگهان متعجب شدم! زنی که سال پیش بودم، کجاست؟ یا آن که دوسال پیش بودم؟ و در فکر آن زن من اکنون، چگونه آدمی هستم ؟ #سیلویا_پلات @behhbook

اسمش را که دیدم گفتم حتما با یک رمان جنایی طرفم که بندی چیزی نقش اساسی در آن دارد.

اسمش را که دیدم گفتم حتما با یک رمان جنایی طرفم که بندی چیزی نقش اساسی در آن دارد. تصویر روی جلد کتاب هم چیزی برای گفتن نداشت. یعنی به هرچیزی فکر می‌کردم جز یک رمانِ درام خانوادگی که همان خط اولش شما را پرت می‌کند وسط قصه و آدم‌ها و روابط‌شان. یک شروع خوب که با آن نصف راه را رفته می‌دانید. بعد با خودتان می‌گویید الان‌هاست که کار را خراب کند اما نویسنده زبردست‌تر از این حرف‌هاست. چنان حس‌ها را خوب درآورده و عواطف و احساسات و جزئیات را به خوبی به تصویر کشیده است که باز هم درحسرت یک حفره یا اشتباه می‌مانید. در تمام سه فصل که از سه زاویه‌ی مختلف به یک اتفاق نگاه می‌کند، اوضاع به همین منوال است. هر فصل به قول مترجم مثل یک صندوق است که چیزی برای پنهان کردن درون خودش دارد. تمام شخصیت‌ها همان هستند که باید. سرکارتان نمی‌گذارند. مظلوم‌نمایی نمی‌کنند. حرف‌هایی که می‌زنند، به زور توی دهانشان چپانده نشده است و عنصر باورپذیری و واقع‌نمایی در تمام کتاب به خوبی رعایت شده است. نمادها و استعاره‌هایی که استفاده می‌شوند، دم‌دستی و تکراری و شعاری نیستند و به جان داستان نشسته‌اند. القصه که همان فصل اول فکر می‌کنید همه چیز را می‌دانید اما نویسنده تعلیق را مثل آستری زیر قصه پنهان کرده که شما را کشان کشان تا خط آخر می‌برد. پایانی که هم پایان است و هم پایان نیست! بندها مثل خیلی از رمان‌های درام خانوادگی به موضوع خیانت و آزادی‌ پرداخته است اما نمی‌توانیم بگوییم کاری سطحی و کم‌عمق مثل باقی کتاب‌هاست. نویسنده، جراح ماهری است که به خوبی تک تک شخصیت‌ها را پیش چشم‌تان تشریح می‌کند و خون درون قلب‌هایشان را به صورت‌تان می‌پاشد. راستش خیانت موضوعی است که مدت‌ها به دیواره‌ی مغزم چنگ می‌زند که چطور و چگونه باید به آن پرداخت که خیرش بیشتر از شرش باشد. چطور می‌شود بازش کرد که بتوان بعدا به خوبی دوختش و جز یک جای دوختِ کم‌جان چیزی باقی نگذاشت. همیشه چطورها و چگونه‌ها توی ذهنم بالا و پایین می‌پرید و در انتهای این کتاب فهمیدم علی‌رغم تلاش نویسنده در مذمت خیانت، باز هم آن ورِ لذتش زیر زبانم بیشتر مزه کرده است. و شاید قصه همین باشد! گاهی هرچقدر هم تلاش بکنیم باز جای دوخت زشت و عمیقی روی ذهن مخاطبمان می‌گذاریم. #حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا #تنها_کتاب_نخون #با_کتاب_قد_بکش #کتاب_بندها @behhbook

امشب یکی از آن شب‌های مادرانه‌ی سختم است که می‌دانم می‌گذرد. راستش اصلا منتظر رسیدن کتاب‌های عیدی‌ام نبودم اما شاید خدا می‌خواست راحت‌تر بگذرد. نشسته‌ام کنار باریکه‌ی نوری که از حمام توی اتاق لم داده. کتاب‌ها را روی هم چیده‌ام و جلد اول انجیر توی دست‌هایم می‌لرزد. بازش می‌کنم و سعی می‌کنم که همه چیز را برای چند دقیقه یادم برود. همه چیز جز مادری را که مثل دانه‌های انار توی گلویم چسبیده است. #عاشقان‌احمدمحمود #شب‌های‌دراز‌ِمادری #می‌گذرد @behhbook