به پناهگاه جبل الصبر خوش آمدید - ۴ سرزمین ابرها روایت زهرا کبریایی | سوریه

📌 #سوریه به پناهگاه جبل الصبر خوش آمدید - ۴ سرزمین ابرها ساعت ۱۴:۳۰ به وقت دمشق بالاخره پرواز شرکت هواپیمایی اجنحة الشام روی زمین نشست. من و همسفرم یک نفس راحت کشیدیم. توی هواپیما، آقای جویباری را دیدیم. قرار بود همراه ایشان تا محل اسکان برویم. زیبایی آسمان دمشق با آن ابرهای بی‌نظیرش بیرون ساختمان فرودگاه چند دقیقه‌ای نگهمان داشت. سوار تاکسی شدیم و راه افتادیم سمت زینبیه. شیشه‌ی ماشین پایین بود. من شروع کردم به گرفتن فیلم. آقای جویباری گفت: «اینجا معروفه به سرزمین ابرها.» نام برازندهای بود حقیقتاً! اون ساختمون‌ها که انتهای سمت راست می‌بینید زمان جنگ با داعش دست ایرانی‌ها بود. بعد از جنگ تخلیه کردن و تحویل دادن.» تاکسی پیچید سمت جاده‌ای که خیلی شبیه طریق العلماء در عراق بود. چند دقیقه‌ای انگار در مسیر اربعین حرکت کردیم. آقای جویباری با دست، خیابان سمت راستش را نشان داد. چند پسر بچه‌ی ده دوازده ساله کنار خیابان داشتند فوتبال بازی می‌کردند. تُن صدایش جور عجیبی غم و شادی را با هم داشت: «این خیابون رو می‌بینید؟ زمان داعش کسی جرأت نداشت از این‌جا رد بشه. تو تیررس مستقیم داعش بود این جاده. هیچ کس زیر ۱۵۰تا با ماشین رد نمی‌شد. داعش همه رو می‌زد. حالا بچه‌ها این جا راحت بازی می‌کنن. الحمدلله، الحمدلله مردم برگشتن به زندگی.» تصورش هم سخت بود. من مستندهای زیادی راجع به جنگ داعش و سوریه دیده بودم. این که حالا درست توی همان جاده‌ها و خیابان‌ها بودم، حس عجیبی داشت. از بین حرف‌های آقای جویباری فهمیدم میدان دیده است. زمان جنگ ۵ سالی سوریه بوده! گفتم: «حتماً یه وقتی به ما بدید یه گفتگوی مفصل با شما هم بگیریم.» خندید و گفت: «برای کار یه سریال اومدم این جا. فکر نکنم وقت داشته باشم.» رسیده بودیم به زینبیه. آقا سید درخت‌هایی را در منتهی الیه خیابان نشانمان داد: «اون پارک رو می‌بینید؟ ایرانی‌ها ساختن. اسمش پارک شهید شاطریه. درخت‌هاش از پشت دیوار پیداست. ایرانی‌ها خیلی این‌جا کار کردن. خیلی زحمت کشیدن تا این‌جا امن بشه. شرایط بهتر بشه.» آقا سید می‌گفت و اسم‌ها جلوی چشم من گل می‌کردند: مهدی ثامنی‌راد، احسان میرسیار، قربانی، قاضی‌خانی، محمود شفیعی... چه جوان‌های رشیدی که از شهرم خونشان در این سرزمین بر خاک ریخته! صدای آقا سید مرتضی توی کوچه پس کوچه‌های این شهر می‌پیچد: «تو چه کرده‌ای که سزاوار این همه عشقی، که سجده‌گاه یاران خمینی می‌باشی...» خیابان‌ها را یکی یکی طی می‌کنیم. من همراه آقا سید مرتضی زمزمه می‌کنم: «ماییم که بار تاریخ را بر دوش گرفتیم تا جهان را به سرنوشت مختوم خویش برسانیم...» رسیدیم به میدان حجیره. و ما أدراک حجیره؟ این‌جا نقطه‌ی صفر درگیری‌ها با داعش بوده توی زینبیه! هنوز آثار گلوله‌ها روی دیوار خانه‌ها و مغازه‌ها دیده می‌شود. چه خون‌های پاکی که برای حفظ زینبیه در این نقطه به زمین ریخته شده! از تاکسی پیاده می‌شویم تا به سمت محل اسکان برویم. آقا سید مرتضی آوینی گوشه‌ی میدان حجیره ایستاده و نگاهم می‌کند: «چه می‌جویی؟ عشق؟ همین‌جاست! چه می‌جویی؟ انسان؟ این‌جاست! همه‌ی تاریخ این‌جا حاضر است...» زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/raavieh چهارشنبه | ۳۰ آبان ۱۴۰۳ | نیمه‌شب | #سوریه #دمشق زینبیه ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو

📌 #سوریه نصرالله، آغوش باز کن - ۱ ای خدا، برمی‌گردیم خانه به وقت ۹ صبح همین یک ساعت پیش بود که صدایش توجه‌ام را جلب کرد. دخترک را می‌گویم. با همان جثه کوچکش ساک‌ها را با ذوق برمی‌داشت و به زور تا نزدیک ماشین می‌رساند. خنده از لب‌هایش نمی‌رفت. پشت هم می‌گفت: یا الله راجعین عالبیت ای خدا، داریم برمی‌گردیم خانه... مهربان‌زهرا هوشیاری | راوی اعزامی راوینا @dayere_minayi چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۰:۰۰ | #سوریه #دمشق محله سیده زینب ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه بازگشت - ۲ قصر پادشاهی دارم توی بازار می‌چرخم. با عربی دست و پا شکسته سر صحبت را با خانم‌ها باز کرده‌ام. می‌پرسم: «راجعین؟» محکم می‌گوید: «اکید! اکید! الیوم...» همین امروز دار و ندار اندکشان را جمع کرده‌اند که راهی شوند. این ساعت روز معمولاً بازار خلوت است. امروز هر جا را نگاه می‌کنم چند تا خانم لبنانی دارند لباسی، رو اندازی تهیه می‌کنند تا با خودشان ببرند. از خرابه‌های خانه‌اش که حرف می‌زد انگار قرار بود برود توی قصر پادشاهی! «روی همان خرابه‌های خانه‌ام چادر می‌زنم...» زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/raavieh چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۲:۰۰ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه بازگشت - ۳ السلام علی أشرف الناس... برای نماز ظهر آمده‌ام مصلّی. نشسته‌ام تا جماعت شروع شود. زیر چشمی دختر جوانی که کنارم نشسته را نگاه می‌کنم. کلیپ سخنرانی سید حسن نصرالله را تماشا می‌کند و ریز ریز اشک‌هایش را پاک می‌کند. آهسته می‌پرسم: راجعین؟ سرش را تکان می‌دهد و با بغض می‌گوید: «راجعین منتصرین...» دستش را توی دستم گرفتم و گفتم: «اکید، اکید حبیبتي...» آمده بود نماز آخر را توی مصلی بخواند. سلام بدهد به سیده زینب و با خانواده‌اش راهی خانه بشود. ویدیوی سخنرانی دوباره از اول پلی می‌شود. صدای سید حسن توی فضای مصلی می‌پیچد: «السلام علی أشرف الناس...» زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/raavieh چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۵:۰۰ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه نصرالله، آغوش باز کن - ۲ دردش را نمی‌فهمیدم... دمشق هوا سرد است، خیلی سردتر از روزها و حتی شب‌های قبل. از صبح هتل‌ها را گشته و به آنهایی که آماده رفتن بودند تبریک گفته‌ام. توجه‌ام را جلب کرد. روی سنگ‌های سرد، کنار درب هتل نشسته بود. اسمش را پرسیدم. گفت: عباس؛ بلافاصله ادامه داد: فرزند شهید محمد طورابی مادرش با صورتی عصبانی آمد و صدایش زد. قبلا حرم دیده بودمش؛ مرا شناخت. اخم‌هایش باز شد. با خنده پرسیدم: چرا دعوایش می‌کنی؟ جواب داد: خسته‌مان کرده؛ فردا قرار است برگردیم، امروز دیگر ماشین نیست. از صبح زود لباس پوشیده و اینجا نشسته؛ آخر سرما می‌خورد. عباس سکوتش را شکست؛ با اخم رو به مادرش گفت: پدرم هم در سرما نشسته و سرما می‌خورد. حرفش را نمی‌فهمیدم. نه ، شاید دردش را نمی‌فهمیدم. ده روزی می‌شد که خبر شهادت پدرش را شنیده بود. گفته بودند پیکرش در سرمای کوه‌ها جا مانده است... نزنم نمک به زخمی که همیشگی‌است، باری که نه خسته‌ی نخستین، نه خرابِ آخرینم... مهربان‌زهرا هوشیاری | راوی اعزامی راوینا @dayere_minayi چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۶:۰۰ | #سوریه #دمشق محله سیده زینب ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه بازگشت - ۴ اما سربلند... خوشحالی توی چشم‌های تک‌تکشان پیداست. کوچک تا بزرگ، پیر و جوان! وقتی حرف می‌زنند حواسشان هست روی سربلندیشان تأکید کنند. اصرار دارند بگویند: «ما جان و خونمان را می‌دهیم. فرزندانمان را می‌دهیم. کمرمان با شهادت سید حسن نصرالله شکسته، اما سربلند برمی‌گردیم.» زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/raavieh چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۶:۱۵ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

🔖 #خط_روایت روایت صحیح آتش‌بس لبنان اگر چه جنگ روایت‌ها از همان لحظه آغاز طوفان الاقصی، موازی با جنگ نظامی، امنیتی و سیاسی شکل گرفته است اما برخی رخ‌دادهای بزرگ مثل بمباران بیمارستان معمدانی، ادعای کشف و انهدام تونل‌ها، شهادت سید، حمله به ساختمان سفارت ایران در سوریه، وعده‌های صادق و مسائلی از این دست، اهمیت جنگ روایت را به درجه‌ای بالاتر از جنگ نظامی می‌رساند. یکی از این رخدادهای بسیار مهم، آتش‌بس بین لبنان و رژیم صهیونیستی است. اسراییل امید دارد با ارائه اخبار نادرست و صحنه‌آرایی سیاسی، به گونه‌ای اذهان را دستکاری کند که این آتش‌بس را برای خود به عنوان یک پیروزی استراتژیک، به تصویر بکشاند. در این باره چند نکته مهم است: ۱- نتانیاهو سه هفته پیش وقتی گالانت وزیر جنگ جنایتکار خود را از کابینه اخراج کرد، استدلالش این بود که "او به اندازه کافی شجاعت و شهامت پیشبرد جنگ را ندارد". نتانیاهو می‌گفت: "ما بهتر می‌توانیم کار حزب‌الله را به پایان برسانیم" حالا چه اتفاقی رخ داده که نتانیاهو و اطرافیانش به آتش‌بسی تن داده‌اند؟ بنابراین، صحیح آن است که بگوییم اسرائیل تن به آتش‌بس داده است. نه اینکه چرا حزب‌الله آتش بس را پذیرفت. ۲- اسراییل همواره تاکید می‌کند که ۸۰٪ توان نظامی حزب‌الله را ویران کرده‌ است! اگر رژیم صهیونیستی چنین قدرت و توانمندی داشت، چرا برای ویران کردن ۲۰٪ باقی‌مانده، تهاجمش را ادامه نداد؟ ۳- واقعیت آن است که جنگ در لبنان آنطور که اسراییل می‌خواست، پیش نرفت. عملیات‌های موشکی حزب‌الله فراتر از تصور اسراییل بود. از سوی دیگر سیاست "جامعه‌زدایی از مقاومت" شکست خورد و نه تنها حمایت شیعیان از حزب‌الله قطع نشد بلکه همبستگی لبنانی‌ها با حزب‌الله بیشتر شد. ۴- اسراییل گمان می‌کرد می‌تواند حزب‌الله را تضعیف و با بحران سیاسی مواجه کند، در حالی که جریان‌هایی که در برخی موضوعات مانند انتخاب رئیس‌جمهور با حزب‌الله دچار اختلافاتی بودند، پس از تهاجم اسراییل به لبنان، سعی در نزدیکی بیشتر به حزب‌الله کردند. شرح و پیچیدگی این موضوع مبحث جداگانه‌ای می‌طلبد. این موضوعی است که خود صهیونیست‌ها را نیز شوکه کرده است. ۵- بندهای سیزده‌گانه توافق آتش‌بس با پیش‌نویس مورد نظر اسراییل فاصله زیادی دارد. به عبارتی اصرار حزب‌الله موجب تغییرات جدی در بندهای توافق شده است. به عنوان مثال حزب‌الله از تشکیل "کمیته نظارت" جلوگیری کرده است. واژه مبهم "جنوب" را به جنوب لیتانی تغییر داده، نام قطعنامه ۱۵۵۹ را حذف کرده، از آوردن نام گروه‌های فلسطینی فعال در لبنان، جلوگیری کرده، اصرار داشته که آوارگان لبنانی به "منازل و زمین‌های خود" برگردند نه به چیزی که در پیش‌نویس از آن با عنوان "دیار خود" یاد شده. چندین مورد دیگر نیز در این‌باره با نظر حزب‌الله اعمال گردیده است که باید در وقت مقتضی بر روی تک‌تک آن، با افتخار تاکید کرد. ۶- از ساعاتی پیش آوارگان لبنانی در حال بازگشت به منازل خود در جنوب هستند اما در سرزمین‌های اشغالی چنین بازگشتی وجود ندارد و صهیونیست‌ها همچنان احساس ناامنی می‌کنند. ۷- اسراییل حساب زیادی روی ناامیدسازی ملت‌های محور مقاومت باز کرده. اسراییل می‌داند که جبهه قوی، نیازمند پشت جبهه قوی است، قوت حزب‌الله به قوتی است که حامیان لبنانی مقاومت در پشت جبهه برایش ساخته‌اند. اسراییل می گ‌خواهد این قدرت اجتماعی را بشکند. امتداد قدرت اجتماعی حزب‌الله صرفا در لبنان خلاصه نمی‌شود. همچنان که قدرت اجتماعی حماس در غزه خلاصه نمی‌شود. ما اکنون بخشی از قدرت اجتماعی و رسانه‌ای حزب‌الله هستیم و نباید اجازه بدهیم که روایت‌های صهیونیستی از جنگ و آتش‌بس در ذهنمان رسوخ کند. الله‌کرم مشتاقی چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | #تهران ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه نصرالله، آغوش باز کن - ۳ اشک ماهی‌ها... هر روز در هتل می‌دیدمش. هتل که نه، زندان غربت زن‌ها و بچه‌های خردسال. با نگاه اول نشناختمش؛ جلو آمد و سلام کرد. بالاخره سیاهش را درآورده و رنگی پوشیده بود. خودش زیبا بود و لباس رنگی زیباترش می‌کرد. حواسم جمع بود. این مدت، همیشه پیکسل‌هایی که داده بودم به لباس‌هایش سنجاق بود. سربه‌سرش گذاشتم و گفتم: میهمانی دعوتی؟ خندید و گفت: برای روحیه بچه‌ها و پیروزی مقاومت پوشیده‌ام. تبریک گفتم و سرش را بوسیدم... بغضی راه گلویش را بست. با صدای لرزان جواب داد: لبنان و لبنانی به صدای تبریک "سید حسن" عادت دارد. پس چرا صدایش هیچ کجا پخش نمی‌شود؟ حالا باید بیاید و بگوید: "اَیها الاَحِبّه سَتَعودون اِلی الدِیار هاماتُکُم مَرفوعَه، اَعِزاء کَما کُنتُم" "ای عزیزان! به خانه‌تان برمی‌گردید، سربلند و عزیز، همان‌طور که بودید." شک ندارم اشک می‌ریزند ماهی‌ها در آب اشک ماهی‌ها نباشد آب دریا شور نیست. مهربان‌زهرا هوشیاری | راوی اعزامی راوینا @dayere_minayi چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۸:۰۰ | #سوریه #دمشق محله سیده زینب ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #لبنان جنگ به روستای ما آمده بود - ۵ به بيروت كه رسيديم شب شده بود ديگر. بیروت را دوست داشتم. شهری که سال‌ها در ضاحیه آن زندگی کرده بودم. از کنار بیروت گذشتیم. قرار نبود به ضاحیه برگردم. باید به سمت شمال بیروت یعنی "جبیل" می‌رفتم... به خانه پدری. جبیل همان "بنت‌جبیل" نیست. جبیل شهری ساحلی و مسیحی‌نشین در غرب لبنان است و بنت‌جبیل شهری شیعه‌نشین در جنوب لبنان. هنوز هم نمی‌دانم که چطور ما سر از جبیل درآورده بودیم؟ شهری که اکثریت آن با مسیحیان است و اقلیت آن شیعه. در روستای مادری من اکثریت مسیحی هستند. شاید هم روزی همه شیعه بوده‌اند. نمی‌دانم. اینقدر که تاریخِ جغرافیای من پر است از حکایت‌های تلخ. سال‌های سال زیر تازیانه و قتل و کشتار حتی به دین و مذهب ما هم رحم نکردند. ما شیعیان جز خدا کسی را نداشتیم. مسیحیان صلیبی ما را به جرم مسلمان بودن می‌کشتند و عثمانی‌ها به جرم شیعه بودن. نمی‌دانم... شاید جبیل هم روزی شهری شیعه‌نشین بوده و حالا شیعیان در اقلیت‌اند. مثل شهر "جزین" که حالا اکثریت شهر مسیحی‌اند و روزی محل تولد "شهید اول" بوده است. باور می‌کنی؟ پدربزرگم یک‌بار برایم گفت. گفت در زمان یکی از همین حاکمان عثمانی وقتی مردم از قحطی شکایت می‌کنند پاشا می‌پرسد آیا تا به حال مادری فرزندش را از گرسنگی خورده؟ وقتی که گفتند نه گفت پس هنوز دچار قحطی نشده‌اید. سرم را تکان می‌دهم. نمی‌خواهم تاریخ را ورق بزنم. دلم نمی‌خواهد تاریخ قبل از مقاومت را بدانم. تاریخی که پر از درد و رنج شیعیان است. برای من همه چیز با مقاومت شروع می‌شود. عزت ما... عزت شیعیان. شاید حالا بهتر بدانی چرا جانمان و جان فرزندانمان را فدای مقاومت می‌کنیم. برای ما همه چیز با مقاومت شروع می‌شود. جبیل از جاهای دیگر امن‌تر بود. یاد جنگ ۳۳ روزه افتادم. جنگ ۳۳ روزه من بچه بودم. از پنجره خانه کوچکمان می‌دیدم که آواره‌ها از جنوب به روستای ما آمده بودند و روز رفتن آن‌ها را هم خوب یادم مانده است. با شادی می‌رفتند. هلهله می‌کردند. مادرم می‌گفت پیروز شده‌ایم. حالا باورم نمی‌شود که خود من هم جزء همان‌ها هستم. ریحانه تشنه بود. این بار چندمی بود که آب می‌خواست و من تازه یادم افتاده بود آب با خودمان نیاورده‌ایم. از خانه که بیرون زدیم فقط جانمان را برداشتیم و حالا یکی یکی به یاد چیزهایی می‌افتادم که باید بر می‌داشتیم. شیر خشک. پوشک بچه. از همه مهمتر آب. برای نماز کنار مسجد اهل سنت نگه داشتیم. یکی از خواهرهایم هنوز روزه بود. و لب‌هایش خشک شده بود. مردم با اينكه همه در يك شرايط بودند اما به هم كمك می‌كردند. نمی‌دانم چه کسی آب به ما داد. اما خیالم راحت شد که تا جبیل مشکل آب برای بچه‌ها نداریم. چند لقمه‌ای که برداشته بودم فقط سهم بچه‌ها شد. خودمان گرسنه ماندیم. وقتی به ساعتم نگاه کردم؛ باید ساعت‌ها قبل به جبیل می‌رسیدیم و حالا به وسط راه هم نرسیده بودیم. ادامه دارد... روایت زنی از جنوب #لبنان به قلم رقیه كريمی eitaa.com/revayatelobnan1403 دوشنبه | ۲۸ آبان ۱۴۰۳ | #همدان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه بازگشت - ۵ شاخه‌های زیتون لبنان همین دخترک خنده‌رو است، پرچم حزب‌الله بر دوش! پر از امید، پر از نشاط، به امید جهانی بدون اسرائیل... امروز شبیه این صحنه را زیاد دیدم. نسل جدید شاخه‌های زیتون، نسل جدید حزب‌الله، خون تازه‌ی مقاومت در آینده! اصرار داشتند توی کوچه‌ها یا هتل‌های محل اقامتشان شعار بدهند: «راجعین منتصرین» آن هم با پرچم حزب‌الله روی دوششان. شاخه‌های زیتون اگر بریده شوند، دوباره سبز خواهند شد. چرا که ریشه‌ها همیشه در خاکند! زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/raavieh پنج‌شنبه | ۸ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۰۰:۰۰ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #لبنان سرنوشت اعضای سرزمین میانه علی از نزدیکان شهید فواد شکر است. شهید فواد، پسر عمه مادرش است. علی از گونه‌ای از بیماری فلج مغزی رنج می‌برد و در عین هوش فراوان، به لحاظ جسمی مشکلات فراوانی دارد. از او خواستم که با مردم ایران سخن بگوید. از ایرانی‌ها تشکر کرد. اما نکته اساسی او در پاسخ به سوالم بود که خواستم انتظارش از مردم ایران را بگوید. و او یک جمله تاریخی تمدنی گفت. گفت از ایران می‌خواهم که با هم، هم‌سرنوشت باشیم. و می‌دانیم که هم‌سرنوشتی، سرنوشت لاجرم اعضای سرزمین میانه است. ما هم‌سرنوشتیم و به قول شهید سید حسن نصرالله "قطعا سننتصر" حمیدرضا مقصودی eitaa.com/hamidrezamaghsoodi یک‌شنبه | ۴ آذر ۱۴۰۳ | #لبنان #بیروت ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

چهارشنبه‌های نورانی روایت زهره مومنی | مشهد

📌 #کمک_به_جبهه_مقاومت چهارشنبه‌های نورانی - برای من پیشنهادی ندارین؟ مریم، کوچکترین عضو گروه بچه‌های مسجد در هیاهوی بچه‌ها دوباره حرفش را تکرار می‌کند، خم می‌شوم با انگشت می‌زنم روی نوک دماغش؛ - مگه قرار نشد هر کسی خودش کشف کنه چه کاری می‌تونه انجام بده؟ چند وقتی بود که پویش ایران همدل را برای کمک به جبهه‌ی مقاومت با کمک بچه‌های مسجد در محله تبلیغ می‌کردیم و مریم با دیدن تب و تاب بچه‌ها با آن سن کم می‌خواست از بقیه بچه‌ها عقب نیفتد، مربی‌های مسجد بخشی از کلاس خود را به روایت مقاومت اختصاص داده بودند و حاصل کار یک نمایشگاه کوچک از فعالیت بچه‌ها شده بود، از خوراکی‌هایی که بچه‌ها با کمک بزرگترها برای فروش آماده کرده بودند تا خنزل پنزل‌های دخترانه مثل دستبند و‌گیره‌ی روسری که خودشان درست کرده بودند و می‌خواستند به قیمت جان آدم بفروشند تا در رقابت بیشتر کمک کردن؛ از دوستانشان جلو بزنند، مریم اما هنوز در فکر بود شاید هنوز معنی مقاومت برایش نامفهوم بود و اصلا شاید با آن سن کم اولین بار بود که این واژه به گوشش می‌خورد ولی هر چه بود نمی‌توانست بی‌خیال شور و شوق بچه‌ها از همراهی با این ماجرا شود، خودش می‌خواست این شیرینی را زیر زبانش حس کند، لابد با خودش می‌گفت؛ مقاومت هر چه که هست، حتما چیز خوبی است که بچه‌ها را اینقدر سر ذوق آورده... کلاس قرآن شروع می‌شود، نوبت به سوره‌ی شعرا رسیده، پیامبران یکی یکی سراغ قوم خود می‌روند و با مقاومت آن‌ها را دعوت به آیین الهی می‌کنند، ناگهان برق‌ها می‌رود، فراموش کرده‌ام که ساعت خاموشی دقیقا با کلاس قرآن همزمان شده، بچه‌ها مسجد را روی سرشان می‌گذارند، با مربی مشورت می‌کنم، بچه‌ها هم نظر خود را می‌دهند هر طور شده با نور گوشی همراه، کلاس را به اتمام می‌رسانیم اما برای جلسه‌ی بعد باید فکری کرد، مربی می‌گوید با همین نور گوشی فعلا ادامه دهیم، اما یک عده از بچه‌ها غرغر می‌کنند که نور صاف توی چشممان است و اذیت می‌شویم، یکی شمع را پیشنهاد می‌دهد که من رد می کنم، هم خطرناک است و هم ممکن است فرش‌ها را کثیف کند، می‌گویم چطور است فعلا کلاس را تعطیل کنیم؟؟ بچه‌ها که همگی شیفت صبح هستند و نمی‌شود از روشنایی روز هم استفاده کرد، بچه‌ها دوباره شلوغ می‌کنند که نه! تعطیل نکنیم، مریم که تا الان ساکت نشسته، کمی سر جای خود جابجا می‌شود؛ خانم اجازه! مادربزرگم یک مهتابی شارژی داره، می‌تونم هفته‌ی آینده اونو بیارم! کمی به فکر فرو می‌روم، لپ کوچولویش را که از روسری زده بیرون محکم می‌کشم؛ واااای بچه‌ها ببینید، مریم کوتاه نیومد و بی‌خیال کلاس قرآن نشد و یک راه خوب پیدا کرد، به این می‌گن مقاومت! مریم کمی فکر می‌کند و می‌خندد، لپ‌های کوچکش حالا بیشتر بیرون زده!! زهره مومنی چهارشنبه | ۳۰ آبان ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #مشهد مسجد و حسینیه صاحب‌الزمان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #لبنان انسانیت زیر آتش در لابه‌لای عکس‌ها و فیلم‌های مردمی که در حال جمع کردن بار و بندیل‌هایشان به سمت ویرانه که نه برای آن‌ها دولت‌سرا بود یک عکس نظرم را بیش از بقیه جلب کرد. در ظاهر چند اسکناس و یک کاغذ باطله بود. اما در باطن پر بود از شرافت و مردانگی... از نگاه مویرگی به چیزهایی که شاید زیر موشک و بمباران بی‌اهمیت جلوه کنند... از اهمیت به وجود آدم‌هایی که حتی در نبودشان خرابه‌های خانه و وسایلشان هم ارزشمند است... یادم آمد روز دیرین... ایام شهادت حاج قاسم که می‌شود بعضی از خاطرات او را در قالب فیلم کوتاه از تلویزیون نشان می‌دهند. یکی از فیلم‌ها نشان می‌داد که حاج قاسم و همراهانش توی یکی از خانه‌های مردم سوریه چند روزی اقامت داشتند و هنگام رفتن حاج قاسم نامه‌ای نوشت و از اهل خانه معذرت خواهی کرد و بابت خسارت جزئی وارد شده حلالیت طلبید... آن روز هم حاج قاسم ما در زیر آتش داعش حواسش بود که باید اجازه بگیرد از صاحب‌خانه برای ورود به منزلش... و اگر نبود نامه‌ای بگذارد و حلالیت بطلبد بابت حضور بی‌اجازه و خسارتی جزئی که شاید همرزمانش برجای گذاشته باشند و آن لابه‌لا چند اسکناس هم بابت خسارت گوشه نامه کنار بگذارد.... الحق که جبهه همان است و دشمن همان و رزمنده همان... زهرا جلیلی چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | #قم روایت قم @revayat_qom ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه بازگشت - ۶ سماحة السید؛ سلام! مردم دارند برمی‌گردند به خانه‌هایشان. روی همان خرابه‌ها خیمه بزنند. کم کم به جای صدای غرش هواپیماها، صدای سرودهای مقاومت از ماشین‌ها پخش می‌شود. شاید هم صدای جولیا پطرس که محکم می‌خواند: الحقّ سلاحی و أقاوم... دوباره مردم عصرها جمع می‌شوند روی همان خرابه‌هایی که دشمن به جا گذاشته. صندلی می‌گذارند. قلیان چاق می‌کنند. گپ می‌زنند و به ریش اسراییل می‌خندند. سرمای بیروت امسال سوزان‌تر است. جای خالی شما کشنده است. کمر خم می‌کند. مردم هنوز به انتظار پیدا شدنتان توی چهار گوش تلویزیون نشسته‌اند تا بیایی و برایشان بخوانی: ایها الاحباء! ایها الکرام! یا اشرف الناس و اطهر الناس و اکرم الناس السلام علیکم... همه دارند بر می‌گردند. شما نیستی و هستی؛ در قلب تک تک لبنانی‌ها که نه، در قلب همه‌ی آزادگان دنیا! زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/raavieh پنج‌شنبه | ۸ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۶:۰۰ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #لبنان جنگ به روستای ما آمده بود - ۶ ماشین بزرگتر از ماشین قبلی بود اما باز هم برای ۹ نفر کوچک بود. به زحمت جا شده بودیم و ساعت‌ها داخل ماشین بودیم. لبنان کشور کوچکی است و ما عادت به این همه در ماشین نشستن نداشتیم. اما هر طور که بود می‌رفتیم. یعنی چاره‌ای نداشتیم. بین راه بود که دختر خواهرم زنگ زد و گفت منتظرش باشیم، می‌خواهد بیرون بیروت به ما ملحق بشود. نامزدش می‌رفت جبهه و او را به ما می‌سپرد. از ماشین پیاده نشدم. دلم نمی‌خواست خداحافظی آنها را ببینم. اینجا هر خداحافظی می‌توانست خداحافظی آخر باشد و جنگ برایش هیچ اهمیتی ندارد که تو فقط دو ماه از نامزدی‌ات می‌گذرد. تازه بیشتر همان دو ماه را هم شوهرت در جنگ بوده. این روزها مدام خبر شهادتشان را می‌شنویم. یکی یک هفته بعد از عقد. یکی دو ماه، یکی یک ماه، یکی هفته بعد قرار بوده جشن ازدواجش باشد. یکی یک هفته بعد از ازدواج. یکی همسرش باردار است. بعضی از بچه‌های شهداء بعد از شهادت پدرشان به دنیا آمدند. یکی یکی دارند شهید می‌شوند و شاید نامزد زینب دختر ۱۸ ساله خواهر من هم یکی از آنها باشد. بیشتر از نیم ساعت نتوانست داخل ماشین بنشیند. یعنی اصلا جا نبود. گفت می‌خواهد برود عقب‌ترین قسمت ماشین جایی که فقط دو لاستیک گذاشته بودیم و بعدش هم شیشه بود. اول توجهی به حرفش نکردم. گفتم آنجا جای نشستن نیست. بعد احساس کردم که می‌خواهد تنها باشد انگار. انگار خودش هم می‌دانست شاید این خداحافظی خداحافظی آخر بوده. ماشین را نگه داشتم. می‌دانستم بقیه راه را بی‌صدا گریه خواهد کرد. دوباره ترافیک از آن ترافیک‌های سنگینی که باید ساعت‌ها پشت آن بمانی. صفحه فیسبوکم را باز کردم. تمام صفحات پر بود از خبر شهادت. شهادت دوستانم. همکلاسی دانشگاه. شهادت دختر کوچک همسایه همان که هر روز می‌آمد و با دخترهای من بازی می‌کرد. شهادت پسر برادر شوهرم. چهارمین شهید خانواده. این روزها بعضی خانواده‌ها چند شهیده شده‌اند. سه شهید... چهار شهید. اشک‌هایم بند نمی‌آمد. دوستانم یکی یکی از هم خداحافظی می‌کردند و از هم حلالیت می‌گرفتند و من داشتم به این فکر می‌کردم در این شرایط که باشی وقتی که مرگ مثل گرگ وحشی دهانش را باز کرده باشد تازه می‌فهمی خیلی چیزهایی که روزی برایش از کسی ناراحت شده‌ای ارزش ناراحتی نداشته. می‌بخشی. می‌خواهی که تو را ببخشند. یکی در صفحه‌اش گذاشته بود "همه بدانند اگر من شهید شدم تقصیر مقاومت نیست. خودم و فرزندانم فدای مقاومت." این جمله را خیلی از ما نوشته‌ایم. من هم نوشته‌ام. آخرین لحظه‌ای که می‌خواستیم از خانه بیرون بیاییم. با خط درشت روی یک برگه از دفتر مشق دخترم نوشتم و داخل کیفم گذاشتم. "اگر ما به شهادت رسیدیم حزب‌الله تقصیری ندارد. جان من و چهار فرزند کوچکم فدای مقاومت" این را در جواب کسانی می‌گفتیم که این روزها به زخم‌های ما می‌خندیدند. زخم زبان می‌زدند. می‌دانی زخم زبان گاهی از زخم شمشیر دردناکتر است. این روزها یک عده از اسرائیلی‌ها اسرائیلی‌تر شده‌اند. ته مانده‌ها و تفاله‌های داعش و جبهه النصره که مثل میکروبی نیمه جان بعد از شكست به لانه‌هايشان برگشته‌اند، به تشنگی ما می‌خندیدند. به آوارگی ما. این روزها حقیقت کاملا آشکار شده است دیگر. هر اتفاق بدی که برای ما می‌افتد اجاره‌نشین‌های ادلب سوریه یعنی همان تروریست‌های تکفیری جبهه النصره جشن می‌گیرند. دقیقا مثل اسرائیل. بعضی از انقلابی‌های سوریه که شاید عده‌ای اوایل جنگ سوریه خیال می‌کردند به دنبال مطالبات بر حق هستند حالا با پرچم اسرائیل عکس می‌گیرند. حالا همه چیز مثل روز روشن است. روشن است که این‌ها از ابتدا هم فرزند نامشروع مولود نامشروع دیگری به نام اسرائیل بودند. دختر هفت ماهه‌ام گریه می‌کرد. شیر می‌خواست و من نمی‌دانستم در این اوضاع و احوال چطور باید در حال رانندگی و از زیر چادر شیرش بدهم. هنوز صدای جنگنده‌ها را می‌شنیدیم و از دور و نزدیک صدای انفجار می‌آمد. بچه را به زحمت از خواهرم گرفتم گریه‌اش بند نمی‌آمد. گرسنه بود. به مکافات شیرش می‌دادم. آرام که گرفت سرش را روی دستم گذاشتم و رانندگی می‌کردم بچه روی دستم آرام و بی‌خیال جنگ، مثل یک فرشته کوچک خوابش برده بود. ادامه دارد... روایت زنی از جنوب #لبنان به قلم رقیه كريمی eitaa.com/revayatelobnan1403 دوشنبه | ۲۸ آبان ۱۴۰۳ | #همدان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه 🎧 #آوای_راوینا 🎵 ضیافت‌گاه - ۷ نزدیکی‌های حرم ساکن می‌شویم... با صدای: نگار رضایی شبنم غفاری‌حسینی | راوی اعزامی راوینا ble.ir/jarideh_sh دوشنبه | ۷ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه 🎧 #آوای_راوینا 🎵 ضیافت‌گاه - ۸ کجای تاریخ ایستاده‌ام؟ با صدای: نگار رضایی شبنم غفاری‌حسینی | راوی اعزامی راوینا ble.ir/jarideh_sh دوشنبه | ۷ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #کمک_به_جبهه_مقاومت از کربلای ۴ تا صبح صادق نگاهم را از مانیتور می‌گیرم و رزمنده‌های گردان بمی‌های لشکر ۴۱ ثارالله را نگه می‌دارم در موضع انتظار در نخلستان‌های اروند؛ همان جایی که منورهای خوشه‌ای دشمن و اوضاع و احوال، بهشان فهمانده بود عملیات کربلای ۴ لو رفته و باید به عقب برگردند. گوشی را برمی‌دارم و بعد مدت‌ها سر میزنم به کانال راوینا. پر است از روایت‌های جنگ و جنگ‌زده‌های لبنان: زن‌هایی که زیر بمباران دشمن، بچه‌ها و چند دست لباس و لقمه‌ای نان برداشته‌اند و خانه‌هایشان را ترک کرده‌اند... مردمی که در اردوگاه‌های آوارگان در سوریه و لبنان، با سرما و کمبودها و داغ سید حسن نصرالله دست و پنجه نرم می‌کنند اما هنوز در آغوش خدا هستند و با تکیه به او قوت قلب دارند... مردان مبارزی که پشت تلفن به همسرشان می‌گویند دعا کن خدا شهادتنامه من را هم امضا کند و چند روز بعد آسمانی می‌شود. حالم دگرگون می‌شود. از دل تاریخ، از دل جنگ ۸ ساله یکهو پرت می‌شوم وسط جنگ امروز. هنوز دو جبهه‌ی کفر و حق با هم درگیرند و این درگیری به اوج رسیده است. به قول امام خامنه‌ای، نبرد به لحظات حساس و مرگ و زندگی رسیده است. حالا من، کجای میدان هستم؟ این‌قدر از نوجوانی نشستم و کتاب‌های شهدا و دفاع مقدس خواندم و هی آرزو کردم کاش آن روزها بودم و... حالا دوباره باب جهاد باز شده. در باغ شهادتی که تمام این سال‌ها بسته هم نبود، بیشتر به سمت منتظرانش آغوش باز کرده است. موضع انتظار نیروهای جبهه حق نه فقط در حاشیه اروند، که از کنار کاخ سفید، آمستردام، اسپانیا، اردن، ایران، عراق و... گسترده شده. مردم سراسر دنیا از خون بی گناهان غزه و لبنان بیدار شده‌اند و پیوسته‌اند به لشکر آخرالزمانی. حالا من باید چه کنم؟ امکان من کجاست؟ فکر می‌کنم و فکر می‌کنم. می‌شود بگویم می‌خواهم بروم لبنان و سوریه و روایت بنویسم. جذابیت دارد و شوق و هراس... و البته درون ایران هم کارهای زیادی داریم: جهاد تبیین برای هموطنانی که زیر آوار بمب‌های رسانه‌ای دشمن، از جبهه دور شده‌اند و دانسته و ندانسته به اردوگاه دشمن رفته‌اند. مطالبه از مسئولین که پای کار میدان بمانند. و روایت‌نویسی از موج همدلی ایران... خدایا ما را در لشکر حق بپذیر. ما نه یاس به دل می‌دهیم و نه بیم. حتی اگر شکست ظاهری مثل کربلای ۴ سر راهمان قرار بگیرد کوله‌بار می‌بندیم برای رقم زدن کربلای ۵ های دیگر... وعده صادق ۱، ۲، ۳ تا صبح صادق بدمد... زهره راد سه‌شنبه | ۶ آذر ۱۴۰۳ | #کرمان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه 🎧 #آوای_راوینا 🎵 برایت نامی سراغ ندارم - ۷ خط روایت با صدای: ریحانه نبی‌لو طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid جمعه | ۱۱ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه 🎧 #آوای_راوینا 🎵 برایت نامی سراغ ندارم - ۸ کشافة المهدی با صدای: ریحانه نبی‌لو طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid شنبه | ۱۲ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

به پناهگاه جبل الصبر خوش آمدید - ۵ روایت زهرا کبریایی | دمشق

📌 #سوریه به پناهگاه جبل الصبر خوش آمدید - ۵ من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود... دست کم روزی چندبار این صدا از بلندگوی حرم حضرت زینب توی صحن می‌پیچد. خدا می‌داند دل چند مادر و دختر، دل چند همسر، زیر و رو می‌شود تا برسد به اسم شهید. زن‌های لبنانی همیشه آماده‌اند. می‌دانند که شاید یک روز نوبت به اسم عزیزان آن‌ها هم برسد. رسم است اسم شهید را که اعلام می‌کنند، می‌روند پیش خانواده‌ی شهید دلداریشان می‌دهند. این‌جا «هنیئاً لک...» جمله‌ی مشترک همه است. زن‌ها با گوشه‌ی روسری اشک‌ها را تند تند پاک می‌کنند. اما مقاوم و صبور می‌گویند: «فداءً للمقاومة، فداءً لسیّدة زینب سلام‌الله‌علیها». دخترها ولی چشم‌هایشان آدم را می‌کشد. عکس پدر را محکم می‌چسبانند به سینه. انگار حسرت آغوش پدر را برای همیشه گوشه‌ی قلبشان نگه می‌دارند تا وقت موعود! ولی لاحول ولا قوة الّا بالله از زبانشان نمی‌افتد. بی اختیار پرت می‌شوم وسط دهه‌ی شصت. همان روزها که پشت سر هم توی شهرهایمان شهید می‌آوردند و مادران شهدا با صبر عجیبی می‌گفتند: «فدای امام! بچه‌هام فدای امام. اگه بازم پسر داشتم می‌فرستادم جبهه در راه خدا، در راه اسلام.» قصه همان قصه است. تا بوده همین بوده. فرقی نمی‌کند از کدام سرزمین! ریشه‌ی ما یکی است. دردمان یکی، دشمنمان یکی! آرمانمان یکی! امروز یک شهید از فوعا و یکی هم از کفریا می‌آورند. قرار است بعد از نماز کنار حرم سیده زینب تشییع شوند. سوریه هنوز دارد شهید می‌دهد. من دارم به حفره‌ی خالی توی قلب زن‌ها و دخترها بعد از شهادتِ عزیزانشان فکر می‌کنم. حفره‌ای که هیچ وقت، با هیچ چیز پر نمی‌شود. چه فرقی می‌کند؟ لبنانی و سوری و ایرانی ندارد... توی این چند روز کم با زن‌های سوری و لبنانی حرف نزده‌ام! کم اشک‌هایشان را ندیده‌ام! کم توی آغوش نگرفتمشان! کم دست نکشیدم روی شانه‌های خم شده از خستگی‌شان! این غم عجیبِ آمیخته با استقامتی که دارند، بدجور دل آدم را از درد مچاله می‌کند. خجالت می‌کشی از سختی‌ها گلایه کنی! شرمنده می‌شوی کم بیاوری. دوست دارم به تک‌تکشان بگویم: «حبیبتي! بار روی دوش تو، بار روی دوش منم هست.» من قلب داغدارشان را دیدم که قطره قطره از چشمشان می‌چکید. این داغ فقط با نابودی کامل اسراییل، با پیروزی حزب‌الله، با برگشتن به خانه‌هایشان توی لبنان کمی آرام می‌گیرد. همراه شو رفیق! تنها نمان به درد... کاین درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود دشوار زندگی هرگز برای ما بی‌رزم مشترک آسان نمی‌شود... زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/raavieh سه‌شنبه | ۶ آذر ۱۴۰۳ | ظهر | #سوریه #دمشق حرم سیده زینب سلام‌الله‌علیها ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو