eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
275 دنبال‌کننده
3.5هزار عکس
758 ویدیو
1 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (برادر خانم حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
💠 | فقط به در حیاط بود و به انتظار صدای توقف اتومبیل پدر و خبر ، همه تن و بدنم از ترس میلرزید و چقدر دلواپس حال دخترم بودم که به خوبی احساس میکردم با دل نازک و قلب ، این همه اضطراب و را همپای من تحمل میکند و باز دست خودم نبود که ضربان قلبم هر لحظه تندتر میشد. مجید دست سرد و را بین انگشتان گرم و با محبتش گرفته بود تا کمتر از وحشت پدر بیتابی کنم و لحظه ای پیوند نگاهش را از چشمانم قطع نمیکرد و با آهنگ دلنشین صدایش دلداری ام میداد: "الهه جان! ! به خدا من خیلی کردم که کار به اینجا نکشه ولی دیگه نتونستم!" و من در جوابش چه میتوانستم بگویم که حتی نمیتوانستم پدر را در ذهنم تصور کنم و فقط در دلم آیت الکرسی میخواندم تا این شب ترس و تشویش را به سلامت به برسانیم. تمام بدنم از گرسنگی ضعف میرفت، درد شدیدی بند به بند استخوانهایم را ربوده بود و از که با دنیایی سلیقه تدارک دیده بودم، حالا فقط بوی سوختگی تندی به مشامم میرسید که حالم را بیشتر به هم میزد. مجید مدام التماسم میکرد تا از زمین بلند شده و روی کاناپه دراز بکشم و من با بدن سُست و سنگینم انگار به چسبیده بودم و نمیتوانستم کوچکترین تکانی به خودم بدهم که صدای شدن در حیاط، چهارچوب بدنم را به لرزه انداخت. نفهمیدم چطور خودم را پشت بالکن رساندم تا ببینم در حیاط چه شده که دیدم برادران نوریه به همراه چند مرد غریبه و پیرمردی که به نظرم پدر نوریه بود، در حیاط جمع شده و با نوریه صحبت میکنند. از همان پشت پیدا بود که نوریه با چه غیظ و غضبی برایشان حرف میزد و مدام به طبقه اشاره میکرد که دوباره پایم و همانجا روی مبل افتادم. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | من چقدر مشتاق این هم صحبتی بودم که گوشی را از دست عبدالله گرفتم و به انتظار صدای مجیدم، بوقهای آزاد را که آهنگ مهربان و دلواپس صدایش در گوشم پیچید: "عبدالله! الهه رو دیدی؟ حالش خوبه؟" از حرارت محبت کلامش، یخ زده ام تَرک خورد و با شکسته جواب دادم: "سلام مجید..." و چه حالی شد وقتی فهمید الهه اش پشت است که شیشه بغضش شکست و عطر عشقش به مشام جانم رسید: "الهه جان! حالت خوبه؟" و من با همه که به جانم چنگ انداخته بود، باز دلش را آرام کنم که با مهربانی پاسخ دادم: "من حالم خوبه! تو چی؟ خوبی؟" که آرام نشد و به جای من، باز پرسید: "الهه جان! به من راست بگو! الان چطوری؟" چقدر دلم میخواست کنارم بود تا سنگین غمهایم را پیش چشمان زیبا و نگاه زار بزنم که نمیشد و نمیخواستم گلایه های من هم به زخمهایش اضافه کند که به کلامی شیرین جواب دلشوره هایش را دادم: "من خوبم عزیزم! الان که صدای تو رو شنیدم، بهترم شدم! تو چطوری؟" و باز هم باور نکرد که صدای خیسش در گوشم نشست و آهسته کرد: "الهه جان! ، خیلی اذیتت کردم، برم! ای کاش مرده بودم و امشب رو نمیدیدم که انقدر عذاب کشیدی!" ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | و عبدالله نبود مجید از حال و هوایم به شک نیفتد که را پایین انداخت و زیر لب شماره و داخلی اتاق مجید را کرد. شماره ها را تک تک میگرفتم و قلبم به تپش افتاده بود که لحن گرم مجید در گوشم نشست: "بله؟" صدایش به بالا می آمد و در نهایت ضعف میلرزید که پیش از آنکه جوابش را بدهم، بغضی گلویم را گرفت، ولی همین آهنگ شکسته هم غنیمتی شیرین بود تا به شکرانه زنده بودنش با صدایی آغاز کنم: "سلام..." و با شنیدن چه حالی شد که تارهای صوتی صدایش زیر ضرب سرانگشت پاره شد و با آهنگی عاشقانه گوش جانم را نوازش داد: "سلام الهه! حالت خوبه؟" عبدالله از روی صندلی بلند شد و با قدمهایی سنگین از بیرون رفت تا راحتتر صحبت کنم و من قفسه سینه ام از حجم بغض به آمده و باز عاشقانه مقاومت میکردم که به شیرینی پاسخ دادم: "من خوبم! تو ؟ خیلی درد داری؟" به آرامی و به گمانم به همین خنده، درد در بدنش پیچید که برای چند لحظه شد و بعد با که از شدت درد بالا می آمد، جواب داد: "منم خوبم، با تو که حرف میزنم هیچ دردی ندارم. درد من فقط نگرانی برای تو و اون ! شما که خوب باشید، منم خوبم!" حرفی زد که قلبم از جدایی حوریه شکاف خورد و چقدر خدا خدا میکردم که بوی خون این زخمی در صدایم نپیچد و باز با متانت جوابش را بدهم: "منم وقتی صدای تو رو میشنوم آروم میشم..." و ترسیدم کلامی بیشتر بگویم و از صدایم به آتش سینه ام پی ببرد که ساکت شدم تا او شروع کند: "الهه جان! ! بازم به خاطر من اذیت شدی! اگه یخورده بیشتر حواسم رو جمع کرده بودم، شاید اینجوری نمی شد!" از درد دل مردانه اش، بدنم به لرزه افتاده و وجودم از غصه میسوخت که اگر همه زندگیمان از دست رفته و او خودش را سرزنش میکرد، من پاره را از دست داده بودم که همچنانکه به آهنگ صدایش دل سپرده بودم، بیصدا گریه میکردم تا باز هم برایم بنوازد: "ولی نمیذارم تاوان منو شما بدین! از هر جا شده قرض میکنم و پول پیش رو جور میکنم. هر طور شده یه خونه خوب براتون میکنم. تو فقط غصه نخور!" و شاید نفسهای را از پشت تلفن میشنید که او هم شیشه صدایش از بارش گریه نَم زد و با که از سوختن هر لحظه بیشتر میلرزید، تمنا کرد: "قربونت الهه جان! آروم باش دلم! اگه غصو بخوری، هم غصه میخوره! به ماه دیگه فکر کن که حوریه به دنیا میاد! پس به خاطر حوریه آروم باش!" دیگر حوریه ای در نبود که به هوای آرامش کوچکش خودم را آرام کنم که گلویم از هجوم مادرانه به تنگ آمد و باز به خاطر مجیدم، با دست دهانم را گرفته بودم تا زمزمه گریه های بیصدایم را نشنود، ولی سنگینم بوی یأس و مصیبت میداد که پای دلش لرزید: "الهه... چیزی شده؟" از شدت گریه چانه ام به افتاده و زبانم قدرت خودن نداشت، ولی نغمه ناله های نمناکم را میکرد که نفسهایش به تپش افتاد: "الهه! تو رو خدا یه چیزی بگو! چی شده؟" و مگر میتوانستم بیش از این صبوری کنم که شیشه شکیبایی ام و ناله ام به بلند شد. دیگر نمیفهمیدم مجید چه میگوید و از ضجه های دردناکم چه حالی شده که موبایل از دستم افتاد. تمام ملحفه را روی صورتم مچاله کرده بودم و طوری جیغ میکشیدم که عبدالله و پرستار وارد اتاق شدند. نفسم از شدت گریه بند آمده و میدانستم با این هق هق گریه، نفس را هم به شماره انداخته ام. پرستار با عجله به سمت من آمد و عبدالله فهمید چه خبر شده که سراسیمه موبایل را از روی تخت برداشت و صدا زد: "مجید نترس! نه، نه! چیزی نشده! بهت میگم نشده. الهه... الهه فقط یه دلش گرفته!" ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | از روزی که برای پیدا کردن پدر به رفته و محمد جواب سلامش را هم نداده بود، دلش گرفته و هم نمی توانست با رویی خوش پاسخش را بدهد که محمد دستش را گرفت و زیر زمزمه زد: «آقا مجید! !» و به قدری عذرخواهی کرد که مجید هم برادرانه دستش را و با گفتن «دشمنت !» محمد را میان دستانش گرفت و پیشانی اش را بوسید تا کمتر بکشد. نمیدانم چقدر مقابل در خانه معطل شدیم تا بلاخره غليان مان فروکش کرد و تعارف کردیم تا میهمانان وارد خانه شوند. آسید احمد و خانواده اش در خانه نبودند که یکسر به خودمان رفتیم و من مشغول پذیرایی از میهمانان عزیزم شدم. از سرگذشت دردناک و مجید در این چند ماه داشت و نمی دانست با چه زبانی از این همه بی وفایی اش کند که عطيه با گفتن یک جمله کار شوهرش را راحت کرد: «الهه جون! من نمیدونم چقدر دلت از دست ما ، فقط میدونم ما چوب کاری رو که با کردیم، خوردیم!» نمی دانستم چه بلایی به سرشان آمده که می کنند آتش آه من دامان زندگی شان را ، ولی می دانستم هرگز لب به برادرم باز نکرده ام که شهادت دادم: «قربونت بشم عطيه! به خدا من هیچ وقت بد شما رو نخواستم! لال شم اگه بخوام زندگی داداش وزن داداشم، شه! من فقط دلم براتون تنگ شده بود!» عبدالله در سکوتی سرش را انداخته و کلامی حرف نمی زد که مجید به تسلای دل ، پاسخ داد: «محمد جان! چرا انقدر ناراحتی؟ بلاخره شما تویه بودید که نمی تونستید حرفی بزنید. من همون موقع هم شما رو درک میکردم. به جون الهه که از همه دنیا برام عزیزتره، هیچ وقت از تو و هیچ توقعی نداشتم!» ولی محمد میدانست با ما چه کرده که در پاسخ نجیبانه ، آهی کشید و گفت: «بلاخره منم یه بودم، انقدر چشمم به دست بابا بود که نمیکردم چه داره سر خواهر پا به ماهم میاد...» و شاید دلش بیش از همه برای شدن می سوخت که نگاهم کرد و با صدایی غرق بغض، عذر تقصیر خواست: «الهه! به خدا ! وقتی خبر آورد این بلا سربچه ات اومده، جیگرم برات گرفت! ولی از ترس بابا نمیکردم حتی اسمت رو بیارم! همون شب مامان رو دیدم! خیلی از دستم ناراحت بود! فقط بهم میگفت: "بی غیرت! چرا به داد نمی رسی؟ ولی من بازم سر غیرت نیومدم!» ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊