✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️منابع تاريخی چگونه از جايگاه رفيع علمی امام باقر (ع) ياد می كنند؟ (بخش دوم و پایانی) 🔹فراوانی و گستردگی روایات #امام_باقر (ع) در زمینه‌ های فقه، اعتقادات و علوم دیگر اسلامی، سبب شد تا محدثان اهل سنت نیز از آن حضرت نقل حدیث نمایند. یکی از معروفترین آنها «ابوحنیفه» است. او با توجه به این که بیشتر احادیث وارده از طریق اهل سنت را نمی‌ پذیرفت، روایات زیادی را از طریق اهل بیت و به ویژه امام باقر (ع) نقل کرده است. [۱] «ذهبی» درباره کسانی که از #امام_باقر (ع) روایت کرده‌ اند از «عمرو بن دینار»، «اعمش»، «اوزاعی»، «ابن جریح» و «قرة بن خالد» یاد کرده است. [۲] 🔹«ابو اسحاق» وقتی به او مراجعه کرد و مقام بسیار بلند و اعجاب‌ انگیز علمی او را دید، در توصیف آن حضرت چنین گفت: «لَم أرَ مِثلَهُ قَطُّ؛ [۳] کسی را مانند او ندیده‌ ام». «ابو زرعه دمشقی» نیز درباره آن حضرت میگوید: «إِنَّ أَبَا جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ لَمِنْ أَكْبَرِ الْعُلَمَاء؛ [۴] #ابوجعفر عليه السلام از بزرگترین عالمان است». به جرأت می‌ توان گفت که در میان امامان شیعه پس از امیرالمؤمنین امام علی (ع) سند بخش عمده‌ ای از بیشترین قسمت روایات به امام باقر (ع) و امام صادق (ع) منتهی می‌ گردد، و این به دلیل موقعیت خاص سیاسی جامعه آن روز بود که این دو امام بیش از امامان دیگر فرصت نشر علوم آل محمد (علیهم السّلام) را پیدا کردند. از این روست که در جوامع حدیثی شیعه، بخش بزرگی از روایات اهل بیت (عليهم السلام) از این دو امام بزرگوار نقل شده است. 🔹همین مسأله سبب شد تا درباره امام باقر (ع) گفته شود: «وَ لَمْ يَظْهَرْ عَنْ أَحَدٍ مِنْ وُلْدِ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلاَمُ مِنْ عِلْمِ اَلدِّينِ وَ اَلْآثَارِ وَ اَلسُّنَّةِ وَ عِلْمِ اَلْقُرْآنِ وَ اَلسِّيرَةِ وَ فُنُونِ اَلْآدَابِ مَا ظَهَرَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ؛ [۵] از فرزندان [امام] حسن (ع) و [امام] حسين (ع) آنچه در زمینه تفسیر، کلام، فتوا و احکام حلال و حرام از آن حضرت صادر شده، از کس دیگری صادر نشده است». نشر این احادیث سبب شهرت عظیم علمی آن امام همام، در آن روزگار به عنوان عالم، امام، فقیه و محدث بوده است. «ابو زهره» از میان انبوه کسانی که به آن حضرت مراجعه و از محضر او کسب علم کرده‌ اند، به «سفیان ثوری»، «سفیان بن عیینه» (محدّث مکه) و «ابو حنیفه» اشاره کرده است. [۶] 🔹«ابرش کلبی» از «هشام بن عبدالملک» پرسید:  «مَنْ هَذَا الَّذِی احْتَوَشَتْهُ أَهْلُ الْعِرَاقِ يَسْأَلُونَهُ قَالَ هَذَا نَبِيُّ الْكُوفَةِ وَ هُوَ يَزْعُمُ أَنَّهُ ابْنُ رَسُولِ اللهِ وَ بَاقِرُ الْعِلْمِ وَ مُفَسِّرُ الْقُرْآن‏؛ [۷] این کیست که مردم عراق او را در میان گرفته و مشکلات علمی خود را از او می‌ پرسند؟ هشام گفت: این پیامبر کوفه است، خود را پسر رسول خدا و شکافنده علم و مفسّر قرآن می‌ داند». در نقل دیگری آمده است که هشام او را با تعبیر  «اَلْمَفْتُونُ بِهِ أَهْلُ اَلْعِرَاقِ» [۸] معرفی کرده؛ یعنی کسی که اهل عراق شیفته او هستند. پی نوشت‌ها؛ [۱] تذکرة الحفاظ، الذهبی، شمس الدین، دار الاحیاء التراث العربی، ج۱، ص۱۲۷ [۲] تذکرة الحفاظ، همان، ج۱، ص۱۲۴ [۳] أعيان الشيعة، عاملى، دار التعارف‏، ج۴، ص۲۰ [۴] مناقب آل أبيطالب(ع)، ابن شهر آشوب مازندرانى، چ اول، ج۳، ص۲۷ [۵] مناقب آل ابیطالب(ع)، همان، ج۳، ص۳۲۷ [۶] الامام الصادق(ع)، ص۲۲ [۷] الکافی، ج۸، ص۱۲۰ «من هذا الذی تداکّ علیه الناس»، (یعنی این کیست که مردم بر او ازدحام کرده‌ اند؟). [۸] نور الأبصار فى مناقب آل بيت النبی المختار(ص)، شبلنجى، مؤمن بن حسن‏، المطبعة الیوسفیه‏، بی تا، ص۱۴۳ 📕حیات فکری و سیاسی امامان شیعه (ع)، جعفریان، رسول، موسسه انصاریان، چ ششم، ص ۲۸۸ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #امام_باقر @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد

✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️فضایل و اعمال «عرفه» به نقل از کتاب اقبال‌ الاعمال سید بن‌ طاووس (ره) 🔸 #عرفه یکی از روزهای مهم در تقویم مسلمانان است که بر اساس روایات به دعا و عبادت اختصاص داده شده است 💠فضیلت روز عرفه 🔹سیدبن‌طاووس رحمة الله علیه در اقبال می گوید: این روز از بهترین روزهای عید بندگان است اگر چه نام آن به عنوان عید [مشهور] نشده، اما روزی سعید و نیک است که خداوند بندگانش را در آن به حمد و ستایش خود دعوت نموده است. 💠اعمال روز عرفه 🔹١) غسل روز عرفه؛ ٢) زیارت امام حسین علیه‌ السلام؛ ٣) گرفتن روزه؛ مشروط به آنکه باعث ضعف در خواندن دعا نشود. که در این صورت، بهتر است روزه نگیرد و به دعا بپردازد. ۴) نماز روز عرفه. از امام صادق علیه‌ السلام روایت شده است هر که در روز عرفه قبل از اینکه برای دعا خارج شود، دو رکعت نماز در فضای باز و زیر آسمان بخواند، و به گناهانش در محضر پروردگار اعتراف کند، و به اشتباهاتش اقرار نماید، به هر آنچه وقوف‌ کنندگان در عرفه بدان دست میابند، مثل رستگاری و آمرزش گناهانِ پیشین و پسین، ‌نایل خواهد آمد. 🔹۵) نماز دیگری نیز در این روز وارد شده است، که ترتیب آن بدین گونه است: دوازده رکعت؛ در هر رکعت، حمد و آیت‌ الکرسی و قل‌ هو الله‌ احد یک بار. بعد از نماز هر مقدار می‌تواند قرآن بخواند. بعد این دعا را بخواند:‌ سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ فَازَ بِهِ سُبْحَانَ مَنْ تَعَطَّفَ بِالْحِلْمِ وَ تَكَرَّمَ بِهِ سُبْحَانَ مَنْ أَحْصى‏ كُلَّ شَيْ‏ءٍ وَ عَلِمَ بِهِ سُبْحَانَ مَنْ لَا يَنْبَغِي أَنْ يُسَبَّحَ سِوَاهُ سُبْحَانَ ذِی الْعِزِّ وَ الْقُدْرَةِ سُبْحَانَ الْعَظِيمِ الْأَعْظَمِ أَسْأَلُكَ يَا رَبِّ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِكَ وَ بِاسْمِكَ الْعَظِيمِ الْأَعْظَمِ وَ أَسْأَلُكَ بِالْمُسْتَجَابِ مِنْ دُعَائِكَ وَ بِنُورِ وَجْهِكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَدْعُو بِمَا أَحْبَبْتَ. ۶) خواندن دعای امام حسین علیه‌السلام در روز عرفه؛ ٧) خواندن دعای چهل‌ و هفتم صحیفه سجادیه. منبع: وبسایت مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌ الله العظمی بهجت (ره) #عرفه @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد

⭕️عید سعید قربان؛ امروز، روز «ثجّ» و «عجّ» است 🔹عَنْ عَلِيٍّ علیه‌ السلام قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله يَخْطُبُ يَوْمَ النَّحْرِ وَ هُوَ يَقُولُ هَذَا يَوْمُ الثَّجِّ وَ الْعَجِّ فَالثَّجُّ مَا تُهَرِيقُونَ فِيهِ مِنَ الدِّمَاءِ فَمَنْ صَدَقَتْ نِيَّتُهُ كَانَ أَوَّلُ قَطْرَةٍ لَهُ كَفَّارَةً لِكُلِّ ذَنْبٍ وَ الْعَجُّ الدُّعَاءُ فَعِجُّوا إِلَى اللَّهِ فَوَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لَا يَنْصَرِفُ مِنْ هَذَا الْمَوْضِعِ أَحَدٌ إِلَّا مَغْفُوراً لَهُ إِلَّا صَاحِبُ كَبِيرَةٍ مُصِرٌّ عَلَيْهَا لَا يُحَدِّثُ نَفْسَهُ بِالْإِقْلَاعِ عَنْهَا.  🔹امام علی عليه‌ السلام فرمود شنيدم رسول خدا صلی‌ الله‌ عليه‌ و آله روز عيد قربان، خطبه می‌خواند و می‌فرمود: امروز، روز «ثجّ» و «عجّ» است. ثجّ خون قربانی‌ هاست كه می‌ريزيد؛ پس نيت هركس صادق باشد، اولين قطره خونِ قربانی او كفاره همه گناهان اوست. و «عجّ»، دعاست؛ پس به درگاه خداوند دعا كنيد، قسم به آن‌كه جان محمد در دست اوست، از اينجا هيچ كس برنمی‌گردد، مگر آمرزيده شود، جز صاحب گناه كبيره‌ای که بر آن اصرار ورزد و در دل خود، تصميم بر ترک آن ندارد. 📕بحارالانوار، ج٩۶، ص٣٠١؛ دعائم‌الاسلام، ج١، ص١٨۴ منبع: وبسایت مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌ الله العظمی بهجت (ره) #عيد_قربان @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد

✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️امام علی (علیه السلام) در خطبه ۱۸۷ نهج البلاغه وضعیت «آخر الزمان» را چگونه توصیف می نماید؟ 🔹 #امام_على (ع) در آغاز خطبه ۱۸۷ #نهج_البلاغه گروهى از خاصّان درگاه پروردگار را نام برده كه اجمالا مأموريت مهمّى بر دوش دارند و مى فرماید: «أَلَا بِأَبِی وَ أُمِّی هُمْ مِنْ عِدَّةٍ أَسْمَاؤُهُمْ فِي السَّمَاءِ مَعْرُوفَةٌ وَ فِي الْاَرْضِ مَجْهُولَةٌ». (هان! پدر و مادرم فدايشان باد! همان گروهى كه نامشان در آسمان معروف است و در زمين مجهول). قراين متعدّد نشان مى دهد كه منظور از این گروه و مأموریتشان، #امام_مهدى (عج) و ياران خاصّ اوست؛ زيرا اميرالمؤمنين (ع) بعد از اين جمله از حوادث سخت و دردناكى خبر مى دهد كه انسان را به ياد علائم #آخرالزمان و ظهور امام مهدی (عج) مى اندازد. افزون بر اين، در بخشى از خطبه كه مدائنى در كتاب «صفّين» آورده است، اشاره به #خسف_بيداء شده است؛ يعنى شكافتن بيابان و فرو رفتن گروهى در آن و مى دانيم كه «خسف بيداء» جزو علائم ظهور #امام_زمان (عج) است كه در روايات به آن اشاره شده است. 🔹از اينجا روشن مى شود كه مأموريت آنها همان مأموريتى است كه در روايات فراوان در منابع شيعه و اهل سنّت درباره #امام_مهدى (عج) آمده است كه: «يَمْلَاُ الْأَرْضَ عَدْلاً وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً». سپس امام علی (ع) پيشگويى هايى از حوادث دردناك آینده دارد كه در انتظار مردم است؛ حوادثى كه شبيه علاماتى است كه براى ظهور حضرت مهدى (عج) ذكر شده، مى فرمايد: «أَلَا فَتَوَقَّعُوا مَا يَكُونُ مِنْ إِدْبَارِ أُمُورِكُمْ، وَ اِنْقِطَاعِ وُصَلِكُمْ، وَ اِسْتِعْمَالِ صِغَارِكُمْ». (بدانيد شما بايد منتظر عقبگرد در امور خويش و گسيختگى پيوندها و روى كارآمدن خردسالان و بى كفايتان باشيد). بديهى است هنگامى كه افراد كم تجربه و خام و نالايق در اجتماعى بر سر كار آيند عقبگردها شروع مى شود و پيوندهاى اجتماعى مى گسلد! 🔹حال چرا گروهى از زمامداران براى مديريتها به سراغ صغار و كم تجربه ها مى روند؟ فقط براى آن است كه آنها بندگانى هستند «جان و دل بر كف، چشم بر امر و گوش بر فرمان»، و اين بزرگترين عامل بدبختى آنهاست. آنگاه اميرالمؤمنين (ع) به شرح گسترده اى درباره اين حوادث دردناك پرداخته، چنين مى فرمايد: «ذاكَ حَيْثُ تَكُونُ ضَرْبَةُ السَّيْفِ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَهْوَنَ مِنَ الدِّرْهَمِ مِنْ حِلِّهِ، ذَاكَ حَيْثُ يَكُونُ الْمُعْطَى أَعْظَمَ أَجْراً مِنَ الْمُعْطِی». (و اين وضع در زمانى است كه ضربه شمشير بر مؤمن، آسان تر است از يافتن يك درهم حلال و اين در زمانى است كه اجر و پاداش گيرنده از دهنده بيش تر است!). 🔹امام علی (ع) در اين بخش از خطبه، قبل از هر چيز مسئله حلال و حرام اموال را يادآور مى شود، زيرا سرنوشت مادى و معنوى جامعه ها به آن بستگى دارد؛ مى فرمايد: به قدرى اموال آلوده و حرام و غصب و رشوه و تقلب در جامعه زياد مى شود كه به دست آوردن يك درهم حلال از تحمل ضربه شمشير در يك جنگ مشكل تر مى شود و به همين دليل آنهايى كه انفاق در راه خدا مى كنند كمتر مشمول اجر و پاداش الهى مى شوند، چون مى دانند كه اموالشان پاك نيست؛ ولى گيرندگان كه از اين معنا باخبر نيستند يا مى دانند ولى به حكم اضطرار، آن مال مشكوك يا حرام را مى گيرند، مسئوليتى در پيشگاه خدا ندارند و اجر و پاداششان بيشتر است، در حالى كه در يك جامعه سالم مطابق حديث معروف: «اِنَّ الْيَدَ الْعُلْيا خَيْرُ مِنَ الْيَدِ السُّفْلى» [۱] (دست بالا [دهنده] بهتر از دست پايين [گيرنده] است) قضيه بر عكس است يعنى مُعطِی [دهنده] اجرش بيشتر از مُعطَى [گيرنده] است. #ادامه‌👇

🔹سپس به مشكلات ديگر آن جامعه فاسد كه مردم بايد به حكم اجبار در انتظار آن باشند، پرداخته مى فرمايد: «ذَاكَ حَيْثُ تَسْكَرُونَ مِنْ غَيْرِ شَرَابٍ، بَلْ مِنَ النِّعْمَةِ وَ النَّعِيمِ، وَ تَحْلِفُونَ مِنْ غَيْرِ اِضْطِرَارٍ، وَ تَكْذِبُونَ مِنْ غَيْرِ إِحْرَاجٍ». (اين امر هنگامى رخ مى دهد كه مست مى شويد بى آنكه شراب خورده باشيد، بلكه مست نعمت و فزونى امكانات هستيد و سوگند ياد مى كنيد، بى آنكه مجبور باشيد و دروغ مى گوييد در حالى كه ناچار نيستید). اين بلاهاى سه گانه در هر جامعه اى باشد آن را به ويرانى مى كشد، ثروتمندان، مستِ ثروت شوند و خدا و خلق او را به فراموشى بسپارند كه مستى نعمت از مستى شراب خطرناكتر است. مستى شراب ممكن است با گذشتن يك شب پايان يابد؛ ولى مستى نعمت ممكن است يك عمر باقى بماند. 🔹همچنين قسم خوردن بى جهت، ارزش نام خدا را پايين مى آورد و دروغ گفتن بدون اجبار، پايه هاى اعتماد را لرزان مى سازد و زندگى در چنين جامعه اى بسيار مشكل و طاقت فرساست. و در پايان اين پيشگويى، چنين مى فرمايد: (و اين، هنگامى خواهد بود كه بلاها شما را مى گزد و مجروح مى سازد آن گونه كه جهاز نامناسب شتر، پشت او را مى آزارد [و مجروح مى كند، آه] اين رنج و سختى چه طولانى است و اين اميد رهايى چه دور!)؛ «ذَاكَ إِذَا عَضَّكُمُ [۲] الْبَلَاءُ كَمَا يَعَضُّ الْقَتَبُ غَارِبَ الْبَعِيرِ، مَا أَطْوَلَ هذَا الْعَنَاءَ، وَ أَبْعَدَ هذَا الرَّجَاءَ!». در اينجا توجّه به دو نكته لازم است: نخست اينكه چرا امام علی (ع) مشكلات و بلاها را تشبيه به «قتب»؛ (جهاز چوبى مخصوص شتر كه براى حلّ مشكل كوهان او گذارده مى شود) كرده است كه پشت شتر را مى آزارد؟ بعيد نيست اين تشبيه از آن رو باشد كه «قتب» را براى رهايى از مشكل برآمدگى كوهان شتر مى گذارند، ولى مشكل ديگرى ايجاد مى شود كه پشت و گردن شتر را آزار مى دهد و گاه مجروح مى كند. 🔹حوادث و بلاهاى آن زمان نيز چنين است كه هر چاره اى براى آن انديشيده شود، مشكل ديگرى دامان مردم را مى گيرد. ديگر اينكه اميرالمؤمنين (ع) چگونه مى فرمايد: «اميد نجات دور است»، در حالى كه بعضى از روايات اميد نجات را نزديك دانسته است؟ پاسخ آن است كه ظهورِ آن حضرت مشروط به شرايطى است كه اگر آن شرايط تحقق يابد، نزديك است و اگر تحقّق نيابد دور است و به تعبير ديگر: مؤمنان مى توانند با فراهم كردن شرايط ظهور، يعنى خودسازى و آمادگى كامل و دعاهاى پى درپى، ظهور آن حضرت را نزديك سازند و هر گاه اين امور ترك شود ظهور به تأخير خواهد افتاد، بنابراين ظهور از يك نظر نزديك است و از يك نظر دور و اميدواريم كه به لطف پروردگار نزديك باشد. پی نوشتها؛ [۱] الكافی، كلينى، دار الكتب الإسلامية، ‏۱۴۰۷ق، چ چهارم، ج ‏۴، ص ۱۱ [۲] «عَضَّ» از «عضّ» بر وزن «خزّ» در اصل به معناى گاز گرفتن با دندان است، سپس به كنايه در مورد حوادثى كه انسان را ناراحت مى كند، به كار رفته است. 📕پيام امام امير المؤمنين(ع)‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، دار الكتب الاسلامية‏، ۱۳۸۶ش، چ اول‏، ج۷، ص۲۵۰ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #آخرالزمان #امام_زمان #امام_مهدی @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد