📌 #رئیس‌جمهور_مردم آمبولانس - وقتی شنیدیم هلیکوپتر رئیس‌جمهور کنار بیمارستان می‌شینه به اتفاق همه کادر بیمارستان با سرعت یک نامه تنظیم کردیم تا یک آمبولانس درخواست کنیم و مشکل انتقال بیمار از گلیداغ به مراوه حل بشه. امید کمی داشتیم ولی بعد از گذشت یک روز از سفر به مراوه، ناباورانه یک دستگاه آمبولانس هدیه داده شد و مشکلات عظیمی از ما حل شد. بعد از اون امیدواری، چند وقتی پیگیر یک دستگاه سی‌تی اسکن بودیم، حس می‌کردیم یکی‌یکی مشکلات داره حل می‌شه که خبر سانحه رو شنیدیم. مکثی کرد؛ - تو بیمارستان که خبر رو شنیدیم حیران بودیم، نه من، نه مردم مراوه باور نمی‌کردیم. هنوز هم باور نداریم. پرچم‌های سیاه توی شهر دلم رو آشوب می‌کنه، اما هنوز باور ندارم. ما رئیس‌جمهور نه، دلسوز مردم رو از دست دادیم! مصاحبه با آقای کمال، کادر بیمارستان مراوه تپه زهرا سالاری | از #گرگان چهارشنبه | ۲ خرداد ۱۴۰۳ | #گلستان #مراوه_تپه ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم آخرین امضا پوتین پاره پوره اما واکس‌خورده‌ام را از پا کندم. کلید انداختم و رفتم تو. لم دادم به متکا. جوراب و گِتر‌هایم را درآوردم. آخیشی گفتم و برگه‌‌های تسویه‌ را از پوشه‌ی دکمه‌ایِ قرمز رنگم کشیدم بیرون. فقط پنج امضای دیگر مانده‌‌بود تا لباس خاکی پیکسل پیکسلی خدمت را برای همیشه آویزان کنم. گوشی‌ام را برداشتم تا از برگه‌ تسویه عکس یادگاری بگیرم. پیام یکی از دوستان آمد بالای صفحه‌: «جدی جدی از رییسی خبری نیست. دعا کنید» «رییسی» را توی گوگل سرچ کردم. جایی که هلی‌کوپترش گم شده‌ بود داد می‌زد حاج آقا زودتر از من آخرین امضای پایان خدمتش را گرفته. به رئیسی رای داده‌بودم؛ اما نه آن رأی‌ای که برایش رگ گردن بگذارم. برای همین خودم را زدم به بیخیالی. نمی‌خواستم گند بزنم به خوشی آخر خدمتی، بگذریم که چند ثانیه یک بار خبرگزاری‌ها را چک می‌کردم و تا به خودم آمدم آن قدر جای کشِ گِترم را خارانده‌ بودم که رد سرخ ناخن‌هایم روی پایم مانده‌ بود. روز بعد راه افتادم سمت پادگان. رادیو آوا رفته‌ بود روی موج غم ‌و غصه. بیل‌بیلک صدا را پیچاندم: «امروز روز رهاییه! فقط به امضاهای مونده فکر کن. به رقص خودکار روی برگه ترخیصیت!» اما ذهنم فقط احتمال‌ می‌بافت: اگر اینطوری شده‌ بود الآن رئیسی زنده بود. اگر آن طوری شده‌ بود... تب و لرز روحی گرفته‌ بودم. هم خوشحال بودم از رهایی و هم ناراحت از...! اصلا من از چه ناراحت بودم؟ از شهادت رئیسی یا شهادت رئیس جمهور! شخصیت حقیقی‌اش برایم مهم بود یا حقوقی؟ از در دژبانی رد شدم و رفتم سر یگان. نقل مجلس کادری‌ها هم شده بود رئیسی: «من می‌خوام بدونم تو این آب و هوا کی رئیس‌جمهور مملکت رو می‌پرونه؟» - وقتی خبر دار شدم، خانومم با کمک بچه‌ها کف سالن خوابوندم. داشتم خفه می‌شدم! صورتم شده بود عین لبو. - می‌دونی از چی می‌سوزم؟ مفت رفت! مفت ... - مفت و گرونش چه فرقی می‌کنه؟ چرا اینقدر ما ایرانی‌ها احساسی هستیم؟ چه کار کرد برای ما این خدابیامرز؟ یکی‌شان که رسته‌‌ی تانک و زرهی روی یقه‌ها‌یش دوخته شده ‎بود و ابتدای طوفان‌الاقصی برای جنگ با اسراییل داوطلب شده بود، گفت: «همین که خودش و امیرعبدالهیان با اسرائیلیا درمیوفتادن برای من یکی کافی بود!» - یک میلیون خونه در سال که قولش رو داده بود چی؟ - چون نساخته ناراحت نشیم از شهادتش؟ سلامی کردم تا بفهمند من آمده‌ام سر خدمت و بعد پوشه‌ دکمه‌ایم را برداشتم و رفتم سراغ باقی امضاها. همه امضاها را گرفتم. جز آخری. وقت اداری تمام شده بود و بدبختانه یک روز دیگر باید از دژبانی رد می‌شدم تا نفر آخر هم با نوک خودکارش روی برگ تسویه‌ام خط‌خطی کند. برگشتم یگان خودم. یکی از سربازها گفت: «برگ تسویه رو تو دستت می‌بینم، اما هر چی دقت می‌کنم خبری از شیرینی نیست. رسم این جا رو که یادت نرفته؟» به شوخی گفتم: «لباسات خیلی نوتر از چیزیه که بخوای حرف از رسم و رسوم بزنی آشخور! وقتی پوتینت مثل من پاره شد سهمیه حرف زدنت هم میاد!» خندید و گفت: «فکر کنم فقط تو پادگانه که کهنه‌پوشا محترم‌ترن!» یاد عکسی از رئیسی افتادم که با عبا و عمامه خاکی بین مردم سیل‌زده‌ی روستاهای کرمان بود. دستم را برای خداحافظی جلو بردم. دست داد. گفتم: «نه! فقط تو پادگان این طوری نیست. به هر حال تو همچین روزی از من شیرینی نخوا!» محمدجواد رحیمی یک‌شنبه | ۶ خرداد ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز حافظه، حسینیه هنر شیراز @hafezeh_shz ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم بهترین کارگردان صبح زود بود. اول بلوار نشسته بودند و کنارشان یک قوطی حلبی پنیر بود. لقمه‌ی نان و پنیر می‌گرفتند و میدادند دست مردم. همه‌چیزِ تشییع امروز شبیه صحنه‌های یک فیلم بود. اما کدام کارگردان می‌توانست به این خوبی صحنه بچیند؟! چهارشنبه | ۲ خرداد ۱۴۰۳ | #تهران رستا، روایت‌سرای تاریخ شفاهی اصفهان @rasta_isfahan ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم تپش قلب‌ها خانم منشی آدم جا افتاده و پخته‌ای بود. سن و سالی ازش گذشته بود. توی نوبت که می‌نشستیم هر کس اعتراض می‌کرد خیلی آرام می‌گفت: «اینجا مطب قلبه، همه تون مریض قلبی هستین. آروم باشین. به قلباتون فشار نیارین.» گاهی با این حرفش بیشتر حرص مریض‌ها در می‌امد و گاهی واقعا آرام می‌شدند. من که همیشه با این تکه کلامش آرامش می‌گرفتم. مرتب می‌گفت:«به قلباتون فشار نیارین. شما برای همین اینجایین.» امروز که رسیدم خودش آرام نبود. مثل من که نمی‌توانستم آرام باشم. تپش قلبم زیادتر شده بود. در دلم آشوب بود. با سلام من به خودش آمد. گوشیش را گذاشت روی میز. سرش را به نشانه تاسف تکان داد. نفس عمیقش را محکم فوت کرد بیرون. اسمم را توی دفترش پیدا کرد. سی دی آنژیوم را نگاه کرد و گفت:«بشین تا صدات بزنم.» باز گوشیش را برداشت. یکی از بیمارها از بغلیش پرسید:«چی شده؟» سرش را از توی گوشی در آورد و گفت: «هلی کوپتر رئیسی سقوط کرده.» منشی دوباره آه کشید. برای سومین بار از پنج دقیقه قبل فامیلم را پرسید. اشک از گوشه چشم چند مریض جاری شد. مرد جوانی روی صندلیش جابه جا شد. گوشیش را از جیبش بیرون کشید. همانطور که خبرها را چک می‌کرد سرش را می‌خاراند. موهایش پریشان شد. منشی آرنجش را گذاشت روی میز. مشتش را چسباند به پیشانیش و بلندتر آه کشید. خواستم بگویم:«به قلباتون فشار نیارین...» ولی سکوت کردم. فاطمه درویشی سه‌شنبه | ۱ خرداد ۱۴۰۳ | #کرمان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه| ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم 📌 #شهید_جمهور تپش قلب‌ها خانم منشی آدم جا افتاده و پخته‌ای بود. سن و سالی ازش گذشته بود. توی نوبت که می‌نشستیم هر کس اعتراض می‌کرد، خیلی آرام می‌گفت: «اینجا مطب قلبه، همه‌تون مریض قلبی هستین. آروم باشین. به قلباتون فشار نیارین.» گاهی با این حرفش بیشتر حرص مریض‌ها در می‌آمد و گاهی واقعاً آرام می‌شدند... 📃 متن کامل ✍🏻 فاطمه درویشی | #کرمان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌#رئیس‌جمهور_مردم نباید آنجا می‌بودم فردای آن روز تاریخ اعزامم به پادگان برای طی دوره آموزشی بود. خیلی دوست داشتم در مراسم تشییع شهدا در تهران شرکت کنم. امیدوار بودم که اعزام لغو بشود. صبح به محل اعزام رفتم. پانصد نفر آدم آماده بود و اعزام طبق برنامه انجام شد. به پادگان رسیدیم، امیدوارم بودم بخاطر تعطیلات و عزای عمومی، بگویند بروید و شنبه بیایید. جلوی درب پادگان در ذهنم برنامه می‌چیدم که فوراً به کرمانشاه بروم و از آنجا خودم را به تهران برسانم تا صبح در مراسم شرکت کنم. آن هم نشد! عملاً حبس شدم و کاری نمی‌شد کرد. تمام نقشه‌هایم نقش بر آب شد و با دیوار سخت حقیقت روبه‌رو شدم. آسایشگاهمان هم تلویزیون نداشت. داشتم دیوانه می‌شدم. روز تشییع شهدا در تهران، همینطور بیکار در پادگان نشسته بودم. شنیدم از حسینیه صدای مداحی حاج منصور می‌آید. گفتم شاید حسینیه تلویزیون داشته باشد. تک و تنها رفتم حسینیه. حاج آقایی با چند سرباز آنجا بود. گفتم: «حاج آقا تلویزیون دارید اینجا؟» گفت: «نه». گفتم: «می‌خواهم نماز و تشییع را ببینم». گفت: «همراهم بیا». سمت موبایلش رفتیم که داشت مداحی پخش می‌کرد و با میکروفونی صدای آن مداحی در پادگان می‌پیچید. گوشی را از جلوی میکروفون برداشت. فیلم مداحی حاج منصور ارضی را نشانم داد. آنجا که گفت پیکر ارباً اربا شده، بهت‌زده شدم. تصاویر نماز رهبر انقلاب را نشانم داد. آنجا که گفت "اللهم انا لا نعلم منه..." نتوانستم خودم را کنترل کنم و بغضم ترکید. حاج آقا نگاهم می‌کرد. کمی که آرام‌تر شدم از استقبال مردم پرسیدم. گفت: «خیلی باشکوه بود». با بغض خاطراتم با شهدا را برایش تعریف کردم. در نهایت از ایشان تشکر کردم و اسمشان را پرسیدم و رفتم سمت آسایشگاه. دیدم که همه به صف شده‌اند و اسمم را بلند صدا می‌کنند. ارشد گروهان گفت: «کجا بودی؟. باید بروی جواب بدهی کجا بودی». مرا به فرماندهی گردان بردند. همگی با عتاب گفتند: «کجا بودی؟ چرا بدون اجازه آسایشگاه را ترک کردی؟» خونسرد گفتم: «پیش حاج آقا صلاحی بودم». گفتند: «حاج آقا صلاحی؟؟ با ایشان چکار داشتی». گفتم: «کار خصوصی!». کمی برایشان قابل هضم نبود، اما گفتند: «باشه. دیگر تکرار نشه! هر جا می‌خواهی بری باید ارشد را در جریان بذاری». گفتم: «باشه!» حقیقتا در آن برهه نباید در پادگان می‌بودم، شاید خیرش در این بوده باشد. روح همه شهدا شاد! علی نصرتی پنجشنبه | ۱۰ خرداد ۱۴۰۳ | #لرستان #خرم‌آباد ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌#رئیس‌جمهور_مردم چهار سبد شیرینی به امام رضا زنگ می‌زنم. ساعت از ۴ صبح گذشته بود، و من همچنان بیدار بودم. دستم به جایی بند نبود. خانه پر شده بود از سکوتِ ترسناک. تنها صدایی که به گوشم می‌رسید صدای گاه و بی گاهِ تیک‌تاک ساعت بود. انگار عقربه‌ی ساعت هم نگران بود و حوصله‌ی چرخیدن دور عقربه کوچیکه را نداشت. نمی‌دانم شایدم من برداشتم این شده بود. تسبیح به دست روی مبل سه نفره نشسته بودم. گاه ذکر صلوات می‌گرفتم. گاه صفحه‌ی گوشی‌ام را باز می‌کردم. وارد شبکه‌ی ایتا می‌شدم. مستقیم می‌رفتم سرِ وقتِ کانال حسین دارابی؛ انگار که حسین دارابی از آقای رئیسی خبر دارد. گاه اشکم درمی‌آمد. نگران رئیس جمهورمان بودم. اما بیشتر دلم پیش خانواده‌اش بود. همه‌اش می‌گفتم: «وای بچه‌هاش. وای همسرش. وای مادرش اگه در قید حیات باشه چی؟ داغ عزیز خیلی سوز داره». رئیس جمهور باشی. پدر یک ملت باشی یك‌طرف. خانواده‌ات چشم به در باشند یک‌طرف. با چشم‌های بی جانم یک نگاه به پنجره کردم. روشنی هوا مثل همیشه نبود. با خودم گفتم: «بذار یه زنگ به امام رضا بزنم. مطمئنم آقا با صدای حرمش قانعم می‌کنه، آخه هر وقت دلم میگیره یه زنگ به روضه‌ی منوره‌ی امام رضا می‌زنم. یا گره منو باز می‌کنه، یا یه نشونه می‌ذاره برام که به این علت نمی‌شه‌». اما هرچه به روضه منوره زنگ زدم، اشغال بود. نشد به امام رضا التماس بکنم. نشد بهش بگویم: «آقا جون تو را به جان جوادت! به خدا اگه همشون سالم بیان من درصد شیرینی تولد امام رضا را بیشتر می‌کنم‌. سبد شیرینیمو به جای دوتا ۴ تا می‌کنم». اما گوشی امام رضا اشغال بود. انگار آقا هم می‌خواست بگوید: «دختر جان! این حاجتت را جور دیگه روا کردم. انگار آقا می‌خواست بگه این رمز قبلاً استفاده شده شما دیگه نزن». دروغ چرا؟ می‌دانم داغ عزیز سخت است. ولی من شیرینی تولد حضرت رضا را همان ۴ تا می‌گذارم. چون شهدا خودشان راهشان راه شهادت بود. می‌دانم من کمینه لیاقت ندارم. اما از شهدا می‌خواهم برای من هم دعا کنند‌، هرچند گنهکار، ولی شهیده بشوم. . سمیه شریفی‌خواه پنجشنبه | ۱۰ خرداد ۱۴۰۳ | #قزوین #الوند ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت مشهد بخش پنجاه‌وسوم صحنه‌هایی را می‌بینم که به عمرم ندیده بودم، این چه شور و غوغایی ست که می تازد تا عاشقان را برای آخرین بار به یار برساند. یاری که هم سرورشان بود و هم خادمشان! راستی چگونه می‌شود که یک نفر هم سرور باشد و هم خدمتگزار. تو چه کردی مرد، دوستدارانت مجنون وار فقط می‌خواستند در لحظات آخر در کنارت باشند، مهم نبود در آن تلاطم، سینه فشرده شود، نفس بالا نیاید، لهیده شوی. آنها نگاهشان گره خورده بود به تابوتت و دستانش به سمتت دراز بود تا خود را فقط به تابوتت برسانند. در این سرزمین و مسیر مقدس، کفش‌ها را جا می‌گذارند تا فقط همراهت باشند، شاید اینگونه می‌خواهند بگویند؛ یار صاحب الزمان ما، برای بدرقه ات، کفش نیاز نداریم بلکه با پای سر می می‌آییم و سراسر ذکرمان این است محبوب خدا، خدایی شدنت مبارک، شهادت گوارای وجودت. به خاطر ازدحام جمعیت، و قفل شدن سیل جمعیت، خودم را با هزار زحمت به پیاده‌رو می‌کشانم ولی تا شهدا نزدیک می‌شوند، موج جمعیت مجنون‌وار به این سو و آن سو می‌بردم ... با دیدن چنین صحنه‌هایی و شنیدن پی‌در‌پی صدای بلندگو: «خیابان‌های منتهی به حرم و خود حرم مملو از جمعیت است. عزیزان به سمت حرم حرکت نکنید»، هم اشک شوق داشتیم و هم اشک غم؛ شوق دلدادگان چند میلیونی و غم از دست دادگان عزیز را. از رفتن به حرم منصرف می‌شوم، هرچند دلم پا‌به‌پای شهدا می‌رود. مادرم دستم را محکم گرفته، منتظر پدرم بودیم، وقتی به ما رسید، نگاه پرسوالمان را با لبخند جواب داد و گفت: وقتی می‌خواستم چفیه را تبرک کنم، یک لنگ کفشم از پایم درآمد ولی مهم نیست ما اگر جانمان را هم فدای رئیس جمهور شهیدمان کنیم باز هم کم است، کفش که چیزی نیست. کفش‌های بسیاری در خیابان امام رضا، در کنار خیابان و مخصوصاً از روی درخت‌ها آویزان بود تا صاحبانشان بتوانند پیدا کنند. جلوتر که رفتیم کفش‌های زیادی کنار هم چیده شده بودند تا هر کس کفش گم شده دارد، سری به آنها بزند. آری ما برای محبوب خدا با سر می‌رویم نه با کفش‌... ادامه دارد... سیده فاطمه دامنجان | از #بجنورد پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #مشهد ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_ایران روضه خانگی امشب شب خاکسپاری شهیدجمهور است. پنج‌شنبه ۳/۳/۳. حتی تقویم‌ هم دوست دارد برایش کاری کند و رندترین تاریخ خود را به او نسبت دهد. حال هیچ‌کداممان خوب نیست، نه مادر که حلوا می‌پزد و نه من و هاجر که لقمه نان و پنیر می‌پیچیم. عطر هیچ‌کدام خانه را پر نمی‌کند و شوق ناخنک‌زدن هیچ‌کداممان را وسوسه نمی‌کند. بچه‌ها دور سفره کمک می‌کنند و زیر چشمی ما را می‌پایند. تا سکوت می‌کنیم، شلوغ می‌کنند، حرف توی حرف می‌آورند؛ دعوا می‌کنند بالاخره هر کاری می‌کنند تا حواسمان را پرت کنند. دیس حلوا را جلوی عکست می‌گذارم. تسبیح مشهدم‌ را دور فانوس می‌چرخانم. چشمانت دلم را منقلب می‌کند. لحظه‌ای در سکوت نگاهت می‌کنم. آه... صدای دعای کمیل و روضه‌ی حضرت رقیه (س) در خانه می‌پیچد. چشمم از خجالت دلم در می‌آید. مریم ذوالقدر پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت مراغه بخش سیزدهم چشمم روی شماره‌ی پلاک ماشین‌ها می‌چرخد؛ سواری‌های رنگ‌به‌رنگ که به نظر می‌رسد همه از آذربایجان‌شرقی هستند: ۱۵، ۲۵، ۳۵. چند ماشین مدل بالا هم با شماره پلاک تهران توجهم را جلب می‌کند: ۲۲، ۴۰، ۵۵. یک لحظه فهمیدم انتهای پل یادگاران بسته است. چشم‌هایم را ریز می‌کنم؛ چندین اتوبوس پشت سر هم ردیف شده‌اند. اتوبوسی زردرنگ چشمم را می‌گیرد، این تنها اتوبوسی‌ست که نوشته‌ای روی آن نصب نشده است. نزدیکتر می‌شوم: «زائرین شهید رحمتی، کارکنان فولادظفر بناب» بغض گلویم را سنگین می‌کند. مگر مردم ما، پرورش یافته‌ی کدام مکتب‌اند که تشییع شهید را زیارت می‌دانند؟ - حسین آقام! همه می‌رن تو می‌مونی برام. صدای مداح جواب سوالم را می‌دهد. ادامه دارد..‌. سنا عباسعلیزاده | از #تبریز جمعه | ۴ خرداد ۱۴۰۳ | ساعت ۰۹:۴۰ | #آذربایجان_شرقی #مراغه پل یادگاران ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه| ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت مشهد بخش پنجاه‌وچهارم اسمش ایلیا بود؛ خیلی بیقراری میکرد؛ اما مادرش صبورانه آرامش می‌کرد... - از کجا اومدی؟ - از خود مشهدم. - سخته، با بچه اذیت می‌شی! - ما نیاییم کی بیاد؟ آقای رئیسی به گردن ما خیلی حق داره... با همین جمله کوتاه، بغضش ترکید... ادامه دارد... زهرا حق‌پناه | از #بجنور پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | ساعت ۱۳:۰۰ | #خراسان_رضوی #مشهد حرم مطهر ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم آخرین دیدار شخصیت‌زده نیستم؛ مخصوصا سیاسیون! در این ده دوازده سال که دستی بر آتش سیاست دارم، با مسئولین کلان زیادی گفت‌وگو داشتم. کلا در بین رجال سیاسی خیلی کم‌اند کسانی که به دلم بنشینند. روزی که بنا بود در جلسه فعالین مردمی شیراز، چند نکته‌ای را جلوی رئیس جمهور بگویم، به سبک دوران جوانی، هنوز زبانم تیز بود مقابل مسئولین. چند جایی دیسیپلین جلسه را حفظ نکردم. قرار بود نامه‌ای به دست رئیس جمهور برسانم. چون می‌دانستم در بین راه ممکن است سرما بخورد، همان بالای تریبون گفتم: «می‌خواهم نامه را خودم به شما بدهم.» بعد از پایان عرائضم، در حال پایین آمدن بودم که بروم به سمت رئیس جمهور، محافظ‌ها مانع شدند. خودش ایستاد و چند قدمی جلو آمد و گفت: «تشریف بیارید.» از دست محافظ‌ها خلاص شدم و رفتم جلو. خیلی گرم گرفت. در هنگام دست دادن، دست دیگرش را هم گذاشت روی دستم؛ با اینکه به خاطر تندی لحنم، گفتم شاید مکدر شده باشد. چون در تایید حرفم یا شوخی، عده‌ای در جلسه کف زدند و این، مسئولین را هم کفری‌تر می‌کند. حتی پایین هم کمی تند حرف زدم. اما نه! با روی باز و صمیمانه مرا پذیرفت! دوست داشتم دستش را ببوسم، اهل این حرف‌ها اصلا نبوده و نیستم. تا حالا دست عالمی را نبوسیدم اما او برایم فرق داشت، شأن داشت، دست عالم مجاهد بود، اما فضایش نبود. گذشتم. حرف‌هایی را کنار گوشش گفتم. گفت: «الان مجال نیست. ترتیبی می‌دهم با شورای عالی انقلاب فرهنگی و وزیر آموزش و پرورش جلسه داشته باشید و مسائل‌تان را پیگیری کنید.» وعده‌اش صادق بود. چند مدت بعد همین اتفاق افتاد. انتخابات ١۴٠٠ از مخالفان کاندیداتوری‌اش بودم. نه اینکه خرده شیشه داشت، مثل چند نفر دیگرشان. چون معتقد بودم شأنش در آن برهه‌ی حساس نبود و تیم ایده‌اش اندازه جمع کردن خرابکاری‌های جریان اشرافیت در آن برهه نبود. بگذریم... آخرین دیدارمان هم امروز صبح بود: «یه کنج از حرم» بین این دو دیدار، هشت ماهی فاصله بود و از زمین تا آسمان تفاوت. مهر ١۴٠٢ مطالبه داشتم و الان هم پرمطالبه بودم، اما امروز دیگر لحنم تند نبود. باز هم گرم گرفت، صمیمی پذیرفتم. اما این‌جا می‌شد دستش را بوسید، فضایش بود... امین ایمنی | از #شیراز جمعه | ۴ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #مشهد حافظه، حسینیه هنر شیراز @hafezeh_shz ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه|ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت بیرجند بخش شصت‌وپنجم تازه رسیده بودیم به ابتدای راه، ساعت شاید به هفت هم نرسیده بود. دختری با عبای مشکی که حدوداً پانزده سال داشت بی‌حال دست پدرش را گرفته بود و برخلاف مسیر راه می‌رفت. مشغول مصاحبه بودم که دیدم به همراه پدر برگشت. با پدرش صحبت کردم و گفت: از صبح معده درد داره ولی بازم اومدیم. ادامه دارد... مطهره خرم | از #سبزوار پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_جنوبی #بیرجند ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت مشهد بخش پنجاه‌وپنجم ساعت ۱۵ و ۵۹ دقیقه بود. هر لحظه بر ازدحام‌ جمعیت افزوده می‌شد. صدای بلندگو به گوش می‌رسید. بلندگوهای منتهی به حرم بود که مدام اعلام می‌کرد: «لطفا دیگر به سمت حرم نیائید، جمعیت خیلی زیاد است، ممکن است فاجعه رخ دهد.» اما من دلم نمی‌آید که نروم... با یک، دودوتای ساده‌ی خودم، به نتیجه می‌رسم که باید برگردم. در بین مسیر، نگاهم به نگاهش گره می‌خورد؛ نوجوان رشیدی‌ست و با غیرت! سربند قرمز «یاعلی بن موسی الرضا» و عکسی شهید رئیسی در دستانش، توجهم را جلب کرد. با اشاره چشمانم و حرکت دوربین گوشی‌ام، اجازه می‌گیرم تا عکسش را ثبت تاریخ کنم. پسر نوجوان، راست قامت می‌ایستد، با چند ژست متفاوت تا عکسش را بگیرم. موج جمعیت زیاد است، نمی‌توانم زیاد بمانم، از چند زاویه عکسش را گرفتم. تشکر می‌کنم و به حرکتم به سمت حرم ادامه می‌دهم. خوشحالم که نسل به نسل، ریشه انقلاب محکم‌تر و درختش بارورتر می‌شود... ادامه دارد... زهرا حق‌پناه | از #بجنورد پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | ساعت ۱۵:۵۹ | #خراسان_رضوی #مشهد ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه| ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم جشن تولد مریم هرسال برای تولد آقامهدی سنگ تمام می‌گذارد. چنان باسلیقه و حوصله‌ کیک و هدیه و گل و بسته‌های جورواجورِ خوشگل تهیه می‌کند، که آدمِ بی‌ذوق و احساسی مثل من هم دلش غنج می‌رود. امسال دنبال ایده‌ی نو می‌گشت. طرحی را که مدت‌ها گوشه‌ی ذهنم بود پیشنهاد دادم. خیلی استقبال کرد. از یکماه قبل درباره‌اش حرف زدیم و برنامه ریختیم. طبق معمول همه‌ی دوندگی‌ها با خودِ عاشق‌پیشه‌اش بود. توی ایتا برایم عکس و پیام می‌فرستاد تا در جریان کارها باشم. همه‌چیز مهیا بود برای یک جشن تولد عالی. هم بالاخره از حراست بیمارستان مجوز ورودمان به بخش زایمان را گرفت و هم کتاب‌ها را جور کرد. ماگ‌های طرح‌دار را هم سفارش داده و چیده بود روی میز. گفت فقط مانده گل‌های مصنوعی که هروقت آماده شد بچینم توی ماگ‌ها. اولِ کتاب‌ها با خط خودش، جملات زیبایی از رهبر عزیزمان در وصف جایگاه مادر نوشت و خلاصه گفت برای فردا ساعت ۵ آماده باشم که بیاید دنبالم. قرار بود ۳۱ اردیبهشت به مناسبت تولد آقامهدی‌اش، برای مامان‌های نازنینی که در این تاریخ زایمان کرده‌اند، هدیه‌ی ناقابلی ببریم. زهی سعادت که امسال، ۳۱ اردیبهشت با ولادت امام‌رئوف هم مصادف بود. مریم آنجا حسابی ذوق کرد که خدام بزرگوار، از طرحش باخبر شدند و قرار شد آن‌ها هم با پرچم متبرک گنبد آقا علی‌بن‌موسی‌الرضا همراهی‌‌مان کنند. فکرش را بکن! تازه زایمان کرده و تنی رنجور و ذهنی بی‌قرار داشته باشی، آنوقت خانم‌های خادم، با پرچم متبرک به ملاقاتت بیایند. ... ظهر ۳۰اردیبهشت اما آبستن خبری ناگوار بود. به مریم پیام دادم: "برای رئیس‌جمهور دعا کن." کمی بعد زنگ زد. همین که صدایش را شنیدم بغضم ترکید. او اما مثل همیشه با متانت و آرامش گفت: "گریه نکن عزیزم. دعا کن هرچی خیره پیش بیاد. ان‌شاالله عزت اسلام و ایران و مسلمین پایدار باشه. وقتی زنگ زدی، سر خاک آقامهدی بودم، داشتم سوره‌ی یاسین می‌خوندم. امروز روز آخر چله‌ی یاسینم بود. هم برای رئیس‌جمهور عزیزمون دعا کردم هم برای عزت اسلام و ایران." خداحافظی کردیم و تا روز بعد در هول‌ و‌ ولا ماندیم. نمی‌دانم چه مرگم شده بود که اشکم بند نمی‌آمد. دست‌ودلم به هیچ‌کاری نمی‌رفت. فقط التماس خدا و امام‌رضا می‌کردم که سفرکرده‌های‌مان صحیح و سالم برگردند. غافل از اینکه رییس‌جمهور از من مستجاب‌الدعوه‌تر است و اگر شب قدر امسال، رزق شهادت از خدا خواسته، نصیبش شده است. روز بعد مریم زنگ زد. مثل همه‌ خبر را شنیده بود. نمی‌توانستم جواب بدهم. هق‌هق گریه امانم نمی‌داد که کلمات را واضح و روشن ادا کنم. توی ایتا پیام دادم و عذرخواهی کردم. گفت این حال مردم را خوب درک می‌کند. گفت برنامه‌ی ملاقات از مادران فعلا لغو شده. گفت تاب و توانی برایش نمانده. همان‌روز پیام پدرشوهرش را توی کانال گذاشت. پدر شهید نوشته بود: مهدی عزیزم، تولدت مبارک شهید عزیزم. مهمان‌های خوبی داری. از اینها پذیرایی کن. خدا به رهبرمان سیدعلی صبر و سلامتی بدهد و ما هم پیرو خط ولایت باشیم. برای شادی روح شهدا و شهید عزیزمان سید ابراهیم رئیسی و شهید عزیزم مهدی دهقان صلوات ن. ماه‌پری سه‌شنبه | ۱ خرداد ۱۴۰۳ | #اصفهان #کاشان رستا،‌‌‌‌‌‌ روایت‌سرای تاریخ شفاهی اصفهان @rasta_isfahan ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌#رئیس‌جمهور_مردم لذت نماز گفتم: «مادر برایت چای بیاورم؟» گفت: «ممنون». چند دقیقه‌ای گذشت و بلند شد. با یک دست عصایش و با دست دیگر صندلی تاشویش را حمل می‌کرد تا به دانشگاه تهران برسد. گفتم: «مادر خیلی شلوغه. از همینجا برگرد. حتماً ثواب کامل شرکت در تشییع شهدای خدمت را برایت می‌نویسند». لبخندی زد و در حالی که به راهش ادامه داد، گفت: «تا لذت نماز پشت سر آقا را نچشم، برنمی‌گردم». سید حسام بنی‌فاطمه چهارشنبه | ۲ خرداد ۱۴۰۳ | #تهران مراسم تشییع شهدا ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت مشهد بخش پنجاه‌وششم کارم چیز دیگری است، اما علاقه‌ام عکاسی اجتماعی است. سه سال است عکاسی را شروع کرده‌ام و حالا تقریبا می‌شود گفت عکاس اجتماعی هستم. از شب قبل که تصمیم به شرکت در تشییع برایم جدی‌تر شد، برای خودم برنامه عکاسی برای روز تشییع شهدای خدمت را چیدم. مثل عکاسی روز قدس یا عکاسی جشن ۲۲ بهمن یا... ولی این‌بار کمی متفاوت باید عمل می‌کردم، باید روایت تصاویرم را هم می‌نوشتم، پس باید دنبال سوژه‌های خاص‌تر می‌گشتم. در بین ازدحام و انبوهی جمعیت اصلا نمی‌شد گوشی موبایل را صاف نگه داشت، یا حتی فضایی نبود که بتوانم ببینم چه عکسی دارم در حافظه تاریخ ثبت می‌کنم. ساعت از ۱۶ گذشته و من نزدیک فلکه بسیج بودم. جمعیت کمی کمتر شده بود. خانم عکاس دوربین به دستی، از دو فرشته دهه نودی داشت عکس می‌گرفت. سریع به سمت‌شان رفتم، تا رسیدم، عکاس عکسش را گرفت و رفت و آن دو دختر به همراه خانواده‌شان خواستند بروند که نفس نفس زنان گفتم: من هم بگیرم لطفا! لبخندی زدند و با عکس آقای رئیسی که در دستانشان بود به سمتم چرخیدند. در حین اینکه داشتند عکس شهید را مرتب در دستشان می‌گرفتند، پرسیدم: چرا اومدین اینجا؟ گفتند: اومدیم تا با رهبرمون بگیم تا پای جان تا آخرین قطره خون در کنار شما هستیم... ادامه دارد... زهرا حق‌پناه | از #بجنورد پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #مشهد ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت بیرجند بخش شصت‌وششم پیرزنی قبل از شروع مراسم کناری نشسته بود و عکس رئیس جمهور در دستانش. جزو اولین کسانی بود که برای صحبت به سمتش رفتم. لهجه غلیظی داشت و فهم بعضی کلمات برایم مشکل بود ولی می‌فهمیدمش چون اینجا اشک و بغض راه ارتباط‌مان شده بود. از انتخابات پنجاه روز دیگر از او می‌پرسم، دعا می‌کند کسی مانند رئیسی روی کار بیاید و بعد می‌گوید: هرچی خدا بخواد همون میشه مثل طبس که آمریکا می‌گفت میام و چند روزه کشور رو می‌گیرم و نشد. با خدا باش پادشاهی کن بی خدا باش و گدایی کن اشک چشمانش را پاک می‌کند و می‌گوید: افسوس افسوس افسوس از رفتنش. ادامه دارد... مطهره خرم | از #سبزوار پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_جنوبی #بیرجند ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه| ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت بیرجند بخش شصت‌وهفتم از حال و هوای امروزش پرسیدم، بر خلاف ظاهرش با بغض شروع کرد: «از دیروز وقتی فهمیدیم آقای رئیسی قراره آخرین سفرش رو به استان ما بیاد موکب رو آماده کردیم، تا از زائران‌شون پذیرایی کنیم. برای تهیه‌ی آب معدنی اول برآوردمون ۴ یا ۵ هزار آب معدنی بود ولی جمعیت بیش از تصور ما بود. چندین بار آب‌ها رو شارژ کردیم، نمی‌خواستیم زائران عزیز رئیس جمهورمون تشنه باشند. از شهر خودمون، از شهر های دیگه و سایر استان‌ها زائر اومده. مردمی که موکب می‌اومدن با خدا خیرتون بده شرمنده‌مون کردن چون ما باید تشکر می‌کردیم... زمانی که شهید خدمت داشت تشییع می‌شد و من در حال خدمت به زائران شون بودم چیزی جز افتخار حس نکردم ما در حین خدمت گفتیم که ما همیشه هستیم و تا آخرین لحظه راهشو ادامه می‌دیم.» و باز بغضی عجیب کرد و سخنش تمام شد. ادامه دارد... مهناز کوشکی | از سبزوار به قلم: فاطمه‌زهرا میرشکار پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | ساعت ۱۰:۱۵ | #خراسان_جنوبی #بیرجند ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه| ایتــا