eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
271 دنبال‌کننده
3.7هزار عکس
859 ویدیو
4 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (همسر خواهر حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
🌱❤️🌱❤️🌱 ❤️🥀 🌱 (۱۰) درد توی تمام تنم پیچیده بود، خانه نبود و من با بچه‌ها تنها بودم. رفته بود کسی را بیاورد که کوچه‌ها را آسفالت کند. بیش‌تر وقت‌ها می‌رفت دنبال این‌جور کارها. ⛔️ناراضی نبودم. خودم هم دلم می‌خواست اگر کاری از دستم بربیاید کنم، اما با این بار شیشه‌ای که داشتم نمی‌توانستم قدم از قدم بردارم. پاهایم درد داشتند. باد کرده بودند و توی کفش‌ نمی‌رفتند. هرچقدر حاج‌عزیز توی خانه نبود، به جایش همسایه‌ها حواس‌شان بهم بود. می‌دانستند مرد خانه‌ام پی انجام کارهای محله‌مان می‌رود. 😓آن‌قدر دردم گرفته بود که حتی نمی‌توانستم آب دست بچه‌ها بدهم. چشمم به بود. نمی‌خواستم تا قبل از این که حاج‌عزیز برگردد بروم بیمارستان، اما این درد، ناغافل به جانم افتاده بود و خیال آرام شدن نداشت. زنگ در را که زدند دلم گرم شد که حتما برگشته، اما صدیقه‌خانم بود، همسایه دو خانه آن‌طرف‌تر. رنگ و رویم را که دید، دودستی کوبید توی سرش. 🏃‍♂یکی از بچه‌ها را فرستاد دنبال خانم زاهدی که بیاید خانه‌مان. یک ماشین کردند. زیر بغلم را گرفتند و راهی شدیم طرف بیمارستان. پای‌مان را توی اورژانس نگذاشته بودیم که پرستار با اشاره دکتر، یک‌راست بردم توی اتاق عمل تا پسری را که منتظرش بودم به بیاورد...☺️ ادامه دارد... ✍در محضر مادر معزز 🖥جنات فکه @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹 ❤️🥀🌱❤️🥀🌱❤️🥀🌱❤️
💠 | صبح جمعه پنجم آبان ماه سال ۹۱ در خانه ما و اکثر خانه های ، با حال و هوای ، شور و نشاط دیگری بر پا بود. از نماز عید بازگشته و هرکسی مشغول کاری برای برگزاری جشنهای عید بود. عبدالله مقابل آینه روشویی ایستاده و محاسنش را اصلاح میکرد. من مردد در انتخاب رنگ چادر بندری ام برای رفتن به خانه مادر بزرگ، بین چوب لباسی های کمد همچنان میگشتم که قرار بود ابراهیم و محمد و همسرانشان برای نهار میهمان ما باشند تا بعدازظهر به اتفاق هم به خانه مادر بزرگ برویم. مادر چند پنجاه هزار تومانی میان صفحات قرآن قرار داد و رو به پدر خبر داد: "عبدالرحمن! همون قدری که گفتی برای بچه ها لای قرآن گذاشتم." پدر همچنانکه تکیه به پشتی، به اخبار جنایات تروریستها در توجه کرده و چشم از تلویزیون برنمیداشت، با تکان سر حرف مادر را تأیید کرد که مادر با نگاهی به ساعت دیواری اتاق، با نگرانی پدر را صدا زد: "عبدالرحمن! دیر شد! پس چرا حاج رسول رو نیاورد؟ باید برسم تا ظهر برای بچه ها غذا درست کنم." پدر دستی به موهای کوتاهش کشید و گفت: "زنگ زده، تو راهه." که پاسخ پدر با صدای زنگ همراه شد و خبر آمدن گوسفند قربانی را داد. پدر هنوز گوشش به اخبار بود و چاره ای جز رفتن نداشت که از جا بلند شد و به حیاط رفت. عبدالله هم سیم ماشین اصلاح را به پیچید و به دنبال پدر روانه حیاط شد. از چند سال پیش که پدر و مادر مشرف به حج شده بودند، هر سال در عید قربان، قربانی کردن گوسفند، جزئی جدایی ناپذیر از رسومات این عید در خانه ما شده بود. از آنجایی که به هیچ عنوان دل دیدن صحنه را نداشتم، حتی از پنجره هم نگاهی به حیاط نیانداختم. گوشت گوسفند قربانی شده، در حیاط تقسیم شد و عبدالله مشغول شستن حیاط بود که حاج رسول بهای گوسفند و را گرفت و رفت. با رفتن او، من و مادر برای بسته بندی گوشتهای نذری به حیاط رفتیم. امسال کار سختتر شده بود که بایستی با چادری که به سر داشتیم، گوشتها را بسته بندی میکردیم که مردی در طبقه بالای خانه مان حضور داشت. کله پاچه و دل و جگر و قلوه گوسفند قربانی، سهم خانواده خودمان برای نهار امروز بود که در چند سینی به یخچال منتقل شد. سهم هر کدام از اقوام و همسایه ها هم در بسته ای قرار میگرفت و برچسب میخورد که در حیاط با صدای کوتاهی شد. همه ی ما با دیدن آقای عادلی در چهارچوب در تعجب کردیم که تا آن لحظه خیال میکردیم در طبقه حضور دارد. او هم از منظره ای که مقابلش بود، جا خورد و دستپاچه سلام و احوالپرسی کرد و عید را گفت و از آنجایی که احساس کرد مزاحم کار ماست، خواست به سرعت از کنارمان عبور کند که سؤال عبدالله او را سر جایش نگه داشت: "آقا مجید! ما فکر کردیم شما خونه اید، میخواستیم براتون گوشت بیاریم." لبخندی زد و پاسخ داد: "یکی از همکارام دیشب براش مشکلی پیش اومده بود، مجبور شدم شیفت رو به جاش بمونم." که مادر به آرامی خندید و گفت: "ما دیشب سرمون به کارای عید گرم بود، متوجه نشدیم شما نیومدید." در جواب مادر تنها لبخندی زد و مادر با خوش زبانی ادامه داد: "پسرم! امروز نهار بچه ها میان اینجا. شما هم که غریبه نیستید، تشریف بیارید!" به صورتش نگاه نمیکردم اما و حیای عمیقی را در صدایش احساس میکردم که به آرامی جواب داد: "خیلی ممنونم، شما لطف دارید! مزاحم نمیشم." که عبدالله پشت مادر را گرفت و گفت: "چرا تعارف میکنی؟ امروز جفت داداشای من میان، تو هم مثل ! بیا دور هم باشیم." در پاسخ تعارف صمیمی عبدالله، به آرامی خندید و گفت: "تو رو خدا اینطوری نگو! خیلی لطف داری! ولی من ..." و عبدالله نگذاشت حرفش را ادامه دهد و با گفت: "اتفاقاً همینجوری میگم که دیگه نتونی هیچی بگی! اگه کسی تعارف ما بندریها رو رَد کنه، بهمون بَر میخوره!" در مقابل اصرار زیرکانه عبدالله تسلیم شد، دست به سینه گذاشت و با لبخندی نجیبانه پاسخ داد: "چَشم! خدمت میرسم!" و مادر تأ کید کرد: "پس برای نهار منتظرتیم پسرم!" که سر به زیر انداخت و با گفتن "چشم! میشم!" خیال مادر را راحت کرد و سپس پدر را مخاطب قرار داد: "حاج آقا کاری هست کمکتون کنم؟" پدر سری جنباند و گفت: "نه، کاری نیست." و او با گفتن "با اجازه!" به سمت ساختمان رفت. سعی میکردم خودم را مشغول برچسب زدن به بسته ها کنم تا نگاهم به نگاهش نیفتد، هرچند به خوبی میکردم که او هم توجهی به من ندارد. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🌱 : این جوان، جز عناصر کم نظیری بود که او را درصدد خودسازی یافتم، حقیقتا اهل خودسازی بود... هم خودسازی معنوی و اخلاقی و هـم خودسازی رزمی! 🦋 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💞🌱💞🌱💞 🌱💍 💞 (۱۰) دوست چند ساله برادرهایم بخصوص بود. بارها ویژگی‌هایش را از زبان برادرهایم شنیده بودم. آنقدر که ندیده می‌شناختمش. ☺️اولین‌بار اصغر آقا پیشنهاد محمد آقا را مطرح کرد و من به سرعت مخالفت کردم. هم طلبه بود و هم ده سال از من . ‼️ ▪️پدر و مادرش به رحمت رفته بودند و خودش تک و تنها درس می‌خواند و زندگی می‌کرد. عدم شناخت نسبت به زندگی طلبه‌ها و زندگی‌شان دلیل بود. 👌تازه محمد آن زمان هم می‌کشید و برای من چه دلیلی محکم‌تر از این برای مخالفت؟ اما اصغرآقا دست بردار نبود. بارها و بارها حرف را دوباره پیش می‌کشید و من هربار می‌آوردم و دوباره مدتی بعد همین برنامه تکرار می‌شد.😁 ادامه دارد... 🦋روایت همسر @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊 💞🌱💍💞🌱💍💞🌱💍💞🌱
التماس دعا 🌹🌱 شبتون بخیر ☕️🍪🍭
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
❤️🍃 از کودکیم تا دم مرگم به روی لب تنها حسین بوده و تنها شود: حسین ای کاش وقت مردن من! وقت احتضار ذکر مدام بر لبم آنجا شود: "حسین..." ✍سینا نژادسلامتی @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹
🌱❤️🌱❤️🌱 ❤️🥀 🌱 (۱۱) ✨چشم‌هایم را که باز کردم، نگاهم افتاد به هم‌اتاقی‌هایم. هرکدام روی تختی دراز کشیده بودند و کوچکی توی بغل‌شان بود. 😇پرستار تا چشمش به من افتاد، با نوزادی آمد توی اتاق و رو به من گفت: «بیا! این پسرِ بگیر.» 🍃بعد آرام توی گوشم گفت: «ماشاءالله به گل‌پسرت. وزنشه! روشو کنار نزن که یه وقت چشم نخوره. ان‌شاءالله خیرشو ببیني.» 😍تو دلم قند آب می‌شد وقتی به گونه‌های و موها و ابروهای بورِ پسرم نگاه می‌کردم... ادامه دارد... ✍در محضر مادر معزز 🖥جنات فکه @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹 ❤️🥀🌱❤️🥀🌱❤️🥀🌱❤️
💠 | حوالی ساعت یازده ابراهیم و لعیا و ساجده آمدند و به چند دقیقه نکشید که محمد و عطیه هم از راه رسیدند. بوی که در دیزی در حال پختن بود، فضای خانه را گرفته و سیخهای دل و جگر و قلوه منتظر کباب شدن بودند. و تُنگ شربت را با سلیقه روی میز چیده و داشتم بشقابها را پخش میکردم که کسی به در اتاق زد. عبدالله از کنار محمد بلند شد و با گفتن "آقا مجیده!" به سمت در رفت. چادر قهوه ای رنگ را از روی چوب لباسی برداشتم و به دستش دادم و خودم به اتاق رفتم. از قبل دو چادر برای خانه مادر بزرگ آماده کرده بودم که هنوز روی تختم، انتظار انتخاب ام را میکشیدند. یکی زیباتر با زمینه زرشکی و گلهای ریز مشکی و دیگری به رنگ نوک مدادی با رگه های سفید که به نظرم سنگینتر می آمد. برای آخرین بار هر دو را با نگاهم بررسی کردم. میدانستم اگر چادر زرشکی را سر کنم، بیشتری دارد و یک لحظه در نظر گرفتن کافی بود تا چادر سنگین تر را انتخاب کنم. چادری که زیبایی کمتری به صورتم میداد و برای ظاهر شدن در برابر دیدگان یک مناسبتر بود. صلابت این انتخاب و آرامش عجیبی که به دنبال آن در قلبم شد، آنچنان عمیق و نورانی بود که احساس کردم در برابر نگاهِ پُر مهر پروردگارم قرار گرفته ام و با همین حس بهشتی قدم به اتاق نشیمن گذاشتم و با لحنی لبریز سلام کردم. به احترام من تمام قد بلند شد و پاسخ سلامم را با متانتی مردانه داد. با آمدن آقای عادلی، مسئولیت به عبدالله سپرده شده بود و من روی مبلی، کنار عطیه نشستم. مادر با خوشرویی رو به میهمان تازه کرد و گفت: "حتما سال پیش پیش مادر و پدر خودتون بودید! خُب امسال هم ما رو قابل بدونید! شما هم مثل پسرم میمونی!" بی آنکه بخواهم نگاهم به صورتش افتاد و دیدم غرق احساس غریبی سر به زیر انداخت و با لبخندی که بر چهره اش نقش بسته بود، پاسخ مادر را داد: "شما خیلی لطف دارید!" سپس سرش را بالا آورد و با شیرین زبانی ادامه داد: "قبل از اینکه بیام اینجا، خیلی از مهمون نوازی مردم بندرعباس شنیده بودم، ولی حقیقتاً مهمون نوازی شما زدنیه!" پدر هم که کمتر در این گونه روابط احساسی پُر تعارف وارد میشد، با این حرف او سر آمد و گفت: "خوبی از خودته!" و در برابر سکوت محجوبانه آقای عادلی پرسید: "آقا مجید! پدرت چی کاره اس؟" از سؤال پدر کمی جا خورد و سکوت معنادارش، نگاه ملامت بار مادر را برای پدر خرید. شاید دوست نداشت از زندگی خصوصیاش صحبت کند، شاید پدرش به گونه ای بود که نمیخواست بازگو کند، شاید از کنجکاوی دیگران در مورد خانواده اش ناراحت میشد که بلاخره پاسخ پدر را با صدایی گرفته و غمگین داد: "پدرم فوت کردن." پدر سرش را به زیر انداخت و به گفتن "خدا بیامرزدش!" اکتفا کرد که محمد برای تغییر ، با شیطنت صدایش کرد: "مجید جان! این مامان ما نمیذاره از کنارش تکون بخوریم! مادرت خوب صبری داره که اجازه میده انقدر ازش دور باشی!" در جواب محمد، جز لبخندی واکنشی نشان نداد که مادر در تأیید حرف محمد خندید و گفت: "راست میگه، من اصلا طاقت دوری بچه هام رو ندارم!" و باز میهمانِ نوازی پر مهرش گل کرد: "پسرم! چرا خونوادت رو دعوت نمیکنی بیان اینجا؟ الان هوای بندر خیلی عالیه! اصلاً شماره مادرت رو بده، من خودم دعوتشون کنم." چشمانش در دریای غم و باز نمیخواست به روی خودش بیاورد که نگاهش به زمین فرو رفت و با لبخندی ساختگی پاسخ مهربانی مادر را داد: "خیلی ممنونم حاج خانم!" ولی مادر دست بردار نبود که با لحنی لبریز محبت اصرار کرد: "چرا میکنی؟ من خودم با مادرت صحبت میکنم، راضی اش میکنم یه چند روزی بیان پیش ما!" که در برابر اینهمه مهربانی مادر، لبخند روی صورتش خشک شد و با صدایی که انگار از پس سالها بغض میگذشت، پاسخ داد : "حاج خانم! پدر و مادر من هر دوشون فوت کردن. تو سال ۶۵ تهران..." ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
❤️🕊 برای پر زدنم ذکر كافیست.... چه است، دگر قالی سلیمان را 🌷به یاد محب و محبوب (ع)، @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🌱 آسمان شام با ایران، چه فرقی می‌کند؟! ما تیغ غیرتیم از هرچه بگذریم، هیهات از انتقام خون شما ساده بگذریم! @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
التماس دعا 🌷🌱 شبتون بخیر 🍪☕️🦋
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
❤️🍃 قند مکرر اسم «حسین» است، والسلام شیرین‌ترین کلام، کلام حسین شد «با یک سلام صبح به ارباب بی کفن» روزم پر از جواب سلام حسین شد ✍امیر عظیمی @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹
🔰لوح | پیام تسلیت رهبر انقلاب در پی درگذشت آیت‌الله یزدی؛ شخصیتی جامع و اثرگذار در همه دورانهای انقلاب 🔻 حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: سوابق انقلابی و مبارزات دوران طاغوت در کنار حضور پیوسته و همیشگی در همه‌ی دورانهای انقلاب و اشتغال به مسئولیتهای بزرگ در اداره‌ی کشور همچون ریاست قوه‌ی قضاییه و عضویت در شورای نگهبان و مجلس خبرگان و مجلس شورای اسلامی، و در کنار فعالیت علمی و فقهی، شخصیتی جامع و اثرگذار از این عالم جلیل پدید آورده بود. ۹۹.۰۹.۱۹ @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | پاسخش به قدری بود که حتی این بار کسی نتوانست یک خدا بیامرز بگوید. برای لحظاتی احساس کردم حتی صدای کسی هم شنیده نمیشود و دل او در میدان سکوت پدید آمده، یکه تازی میکرد و انگار میخواست بغض اینهمه سال تنهایی را بازگو کند که با صدایی شکسته ادامه داد: "اون موقع من یه ساله بودم و چیزی ازشون یادم نیس. فقط عکسشون رو دیدم. خواهر و برادری هم ندارم. بعد از اون هم دیگه پیش مادربزرگم بودم." با آوردن نام مادربزرگش، روی صورتش نشست و با حس خوبی توصیفش کرد: "خدا رحمتش کنه! عزیز بود!... از چند سال پیش هم که فوت کرد، یه جایی رو تو تهران اجاره کرده بودم و زندگی میکردم." ابراهیم که معمولا کمتر از همه درگیر احساسات میشد، اولین نفری بود که جرأت سخن گفتن پیدا کرد: "خدا کنه صدام رو! هر بلایی سرش اومد، کمش بود!" جمله ابراهیم نفس شده بقیه را آزاد کرد و نوبت محمد شد تا چیزی بگوید: "ببخشید مجیدجان! نمیخواستیم ناراحتت کنیم!" و این کلام محمد، آقای عادلی را از خاطرات تلخش بیرون کشید و متوجه حالت غمزده ما کرد که صورتش به خنده ای گشوده شد و با حسی صمیمی همه ما را مخاطب قرار داد: "نه! شما منو ببخشید که با حرفام ناراحتتون کردم..." و دیگر نتوانست ادامه دهد و با بغضی که هنوز بود، سر به زیر انداخت. حالا همه میخواستند به نوعی میهمانی را از فضای پیش آمده خارج کنند؛ از عبدالله که کتاب آورده و احادیثی در مورد میخواند تا ابراهیم و لعیا که تلاش میکردند به بهانه شیطنتها و شیرین زبانیهای بقیه را بخندانند و حتی خود آقای عادلی که از فعالیتهای جالب پالایشگاه بندرعباس میگفت و از پیشرفتهای چشمگیر صنعت نفت ایران صحبت میکرد، اما خاطره جراحت که روی قلب او دیده بودیم، به این سادگیها فراموشمان نمیشد، حداقل برای من که تا نیمه های شب به بودم و با حس تلخش به خواب رفتم. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
❤️🍃 باز آینه و آب و سینیِ چای و نبات باز پنج شنبه و یاد شهدا با صلوات 🌷مزار مطهر و در قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💞🌱💞🌱💞 🌱💍 💞 (۱۱) ‼️این جریان [خواستگاری] سه سال تمام ادامه داشت. برایم عجیب و بود که چرا این آدم با وجود شنیدن این همه دست بردار نیست. 😐تا اینکه اصغر آقا آب پاکی را روی دستم ریخت و گفت از حرف‌هایم را به گوش محمد نرسانده است. از طرفی می‌خواست برای آخرین بار فکرهایم را بکنم و جواب بدهم و از طرف دیگر دوست صمیمی‌ام با یک روحانی کرده بود و به واسطه او کمی با زندگی روحانی‌ها آشنا شده بودم. 👌هنوز موافق نبودم اما با تصمیم برای اینکه جواب منفی را از زبان بشنود و کار تمام شود با به خواستگاری آمدنش کردم. ادامه دارد... 🦋روایت همسر @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊 💞🌱💍💞🌱💍💞🌱💍💞🌱
التماس دعا 🌹🍂 شبتون حسینی🦋☕️🍫
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
‌❤️🍃 محکم گِره بزن دلِ ما را به زُلفِ خویش ای دستگیرِ در° گُنَه اُفتاده ها، حسین ✍رضا رسول زاده @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹
💠 | سر انگشت قطرات باران به شیشه میخورد و خبر از سپری شدن آخرین ماه سال ۹۱ میداد. از لای پنجره هوای پُر طراوتی به داخل آشپزخانه میدوید و صورتم را نوازش میداد. آخرین تکه ظرف شسته شده را در آبچکان قرار دادم و از خارج شدم که دیدم مادر روی کاناپه دراز کشیده و چشمانش را بسته است. ساعتی بیشتر نمیشد که از خواب برخاسته بود، پس به نظر نمیرسید باز هم باشد. کنار کاناپه روی زمین نشستم که چشمانش را گشود. اشاره ای به پنجره های قدی اتاق نشیمن کردم و گفتم: "داره بارون میاد! حیف که پشت پرده ها پوشیده اس! خیلی قشنگه!" مادر لبخندی زد و با صدایی گفت: "صدای تق تِقش میاد که میخوره کف حیاط." از لرزش صدایش، حالش شدم که نگاهش کردم و پرسیدم: "مامان! حالت خوبه؟" دوباره چشمانش را بست و پاسخ داد: "آره، خوبم... فقط یکم دلم درد میکنه. نمیدونم شاید بخاطر شام دیشب باشه." در پاسخ من جملاتی میگفت که جای نگرانی چندانی نداشت، اما لحن صدایش خبر از جدی تری میداد که پیشنهاد دادم: "میخوای بریم دکتر؟" سری جنباند و با همان چشمان بسته پاسخ داد: "نه مادرجون، چیزیم نیس..." سپس مثل اینکه فکری بخاطرش رسیده باشد، نگاهم کرد و پرسید: "الهه جان! ببین از این قرصهای معده نداریم؟" همچنانکه از جا بلند میشدم، گفتم: "فکر نکنم داشته باشیم. الآن میبینم." اما با کمی جستجو در قرصها، با اطمینان پاسخ دادم: "نه مامان! نداریم." نگاه ناامیدش به صورتم ماند که بلافاصله پیشنهاد دادم: "الآن میرم از داروخانه میگیرم." پیشانی بلندش پر از چروک شد و با نگرانی گفت: "نه ! داره بارون میاد. یه زنگ بزن عبدالله سر راهش بخره عصر با خودش بیاره."چادرم را از روی چوب لباسی دیواری پایین کشیدم و گفتم: "حالا کو تا عصر؟!!! الآن میرم سریع میخرم میام." از نگاه مهربانش میخواندم که راضی به سختی من نیست، اما دل دردش به قدری شدید بود که دیگر مانعم نشد. مشکی رنگم را برداشته و با عجله از خانه خارج شدم. کوچه های خیس را به سرعت طی میکردم تا سریعتر قرص را گرفته و به مادر برسانم. تا سر چهار راه، ده دقیقه بیشتر نمیکشید. را خریدم و راه بازگشت تا خانه را تقریباً میدویدم. باران تندتر شده و به شدت روی چتر میکوبید. پشت در خانه رسیدم، با یک دست چترم را گرفته و دست دیگرم موبایل و کیف پول و قرص بود. میخواستم زنگ بزنم اما از تصور حال مادر که روی دراز کشیده و بلند شدن و باز کردن در برایش مشکل خواهد بود، پشیمان شدم که کلید را به سختی از کیفم درآوردم و تا خواستم در را باز کنم، کسی در را از داخل گشود. از باز شدن در، دستم لرزید و موبایل از دستم افتاد. آقای عادلی بود که در را از داخل باز کرده و نگاهش به قطعات از هم پاشیده موبایلم روی زمین خیس، خیره مانده بود. بی اختیار سلام کردم. با سلام من نگاهی گذرا به صورتم و پاسخ داد: "سلام، ببخشید ترسوندمتون." هر دو با هم خم شدیم تا موبایل را برداریم. گوشی و باتری را خودم برداشتم، ولی سیم کارت دقیقاً بین دو کفشش افتاده بود. با سیم کارت را برداشت. نمیدانم چرا به جای گرفتن سیم کارت از دستش، مشغول بستن چترم شدم، شاید میترسیدم این چتر دست و پا گیر دیگری به بار آورد. لحظاتی معطل شد تا چترم را ببندم و در طول همین چند لحظه سرش را پایین انداخته بود تا راحت باشم. چتر را که بستم، دستش را پیش آورد و دیدم با دو انگشتش انتهاییترین لبه سیم کارت را گرفته تا دستش با دستم تماسی نداشته باشد. با تشکر کوتاهی را گرفته و دستپاچه داخل خانه شدم... ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🌱❤️🌱❤️🌱 ❤️🥀 🌱 (۱۲) اسمش را قبلا انتخاب کرده بودیم، توی روضه‌های . بعدازظهر بود و از بیمارستان برگشته بودیم که حاج‌عزیز آمد خانه. چشمش که به کوچک‌مان افتاد، گل از گلش شکفت. توی خانه گاز نداشتیم. یک آتش درست کرد و بساط راه انداخت تا به‌خاطر به ‌دنیا آمدن پسرمان همه محله را دعوت کند. ادامه دارد... ✍در محضر مادر معزز 🖥جنات فکه @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹 ❤️🥀🌱❤️🥀🌱❤️🥀🌱❤️