eitaa logo
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
@ANARSTORY
906 دنبال‌کننده
4.2هزار عکس
1.3هزار ویدیو
160 فایل
﷽؛اینجا با هم یاد می‌گیریم. با هم ریشه می‌کنیم. با هم ساقه می‌زنیم و برگ می‌دهیم. به زودی به اذن خدا انارهای ترش و شیرین و ملس. نشانی باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 نمایشگاه باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
مشاهده در ایتا
پرسش‌ها
قوانین
داغ‌ترین‌ها
چندسکویی
پیوستن
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
906 دنبال‌کننده
دانلود
مطالب قبلی
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
مهمان باغ انار گوشی را برداشتم. آرام آیکون واتساپ را لمس کردم. پیام ناخوانده نداشتم. یک سری به وضعیت‌ها زدم. همه داد دلتنگی داشتند یکی کربلا و دیگری... به سمت مخاطبها برگشتم. سلیمانی را جستجو کردم. با دیدن عکس پروفایلش گل از گلم شکفت. طاهره از دوستان دوره راهنمایی‌ام بود. روز اولی که به مدرسه آمد به خاطر قد بلندش در نیمکت کنار من و زینب(صمیمی‌ترین دوستم)جا داده شد. روزهای اول میانه‌ی خوبی با هم نداشتیم ولی کمتر از یک‌ماه همه چیز هم شدیم. نگاه‌، هدف، خواسته‌مان به دنیا نزدیک هم بود. او هم مثل خودم هوش هیجانی سرشاری داشت. فوق برنامه‌‌های مدرسه روی انگشت ما دو نفر می‌چرخید. خودمان می‌نوشتیم و خودمان اجرا می‌کردیم. البته از بچه‌های دیگر هم کمک می‌گرفتیم. طاهره اهل سمیرم بود که به تازگی به شهر ما نقل مکان کرده بودند. پدر و مادر پیری داشت با ۶ خواهر و برادر. خودش هم اخرین فرزند خانه بود و زیباترینشان. چشم و ابروی مشکی‌، صورتی گندمگون و لبهایی چون غنچه گل سرخ. اهل مطالعه بود. در ان سال‌ها کتاب‌های شهید مطهری را می‌خواند. و قلم خوبی هم برای نوشتن داشت. بعد از پیام‌های سلام و احوالپرسی برایش نوشتم این روزها که گرما دست از تاختن برداشته است، باغ انار بهترین تفریحگاهم شده استدر غربت قم. یا شاید هم بشود گفت بهترین آموزشگاه،دانشگاه، باشگاه و...هرچه دوست داری فرض کن. کاش تو هم می‌آمدی. جایت خالیست در بین نهال‌های این باغ. نمی‌دانی چه کیفی دارد شب‌هنگام قدم زدن روی چمن‌های شبنم زده‌اش. نگاه بر انارهای گاه ترش و ملس و شیرین که دهانت را آب می‌اندازند برای چشیدن. پیامها را ارسال کردم. نگاهی به ساعت انداختم ۱۰ صبح بود. باید برای تهیه‌ی نهار دست به کار می‌شدم. **** ساعت ۶ بعدظهر فرصتی پیدا کردم تا در کنار خوردن چای عصرانه نگاهی به گوشی بیاندازم. طاهره پیام داده بود سلام فاطمه‌ی عزیزم. چقدر منم دلم برلت تنگ شده. آخ تو که می‌دانی من عاشق انارم. اتفاقا داداشم فردا ظهر داره میره تهران. هماهنگ کردم باهاش که منو سر راه بزاره قم. میرم حرم بیا دنبالم. راستی ی شام خوشمزه هم بپز دلم واسه دست پختت تنگ شده. اگه میشه به همسرت پیشنهاد بده فردا شام را تو باغ انارتون بخوریم. کیف میده واقعا. اگه چیزی لازم داری بگو از اصفهان برات بگیرم. فردا میبینمت دوست جونیم. از بهت چشمانم گرد شده بود. طاهره برداشت اشتباه کرده. حالا چکار کنم من مستاجر تو شهر قم باغ انارم کجا بود! بلند گفتم : منظورم باغ انار نویسندگی بود دختر!
1 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
نور ✅دوستان تازه وارد، این گروه دست گرمیست. یعنی با انجام تمارین و خواندن آموزش‌ها، فکر و ذکرتان نوشتن شود و قالب مورد نظرتان به دست بیایید. مثل فوتبال که قبل شروع مسابقه، گرم می‌کنند تا حین بازی، دچار مصدومیت نشوند. شما هم تمارین باغ انار را انجام دهید تا دست و ذهنتان باز شود تا وقتی وارد کلاس های خصوصی نویسندگی شدید، دست و ذهنتان، رباط صلیبی پاره نکند. برای انجام تمارین و خواندن آموزش‌ها، هشتگ‌های زیر را جست‌وجو کنید👇 برای شرکت درکلاسهای خصوصی نویسندگی به آیدی زیر مراجعه کنید.👇 @evaghefi
1 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
به نام او «چرخش» قسمت_اول وسط حیاط مدرسه ایستاده بود. همانجا که قرار بود به خاطر کرونا، ده شب اول محرم را هیئت بگیرند. مثل شمر با اخم‌های گره خورده به بچه ها دستور می‌داد. با صدای بلند، مسئول تدارکات را صدا کرد: - مهدی دستگاه‌های صوتی چی شد پس؟! این بود سر موقع آماده کردنت؟! نمی‌تونستی میگفتی خب. مهدی خجالت زده جلوی چشم بقیه بچه‌ها، کف کفشش را به زمین فشار داد و کمی چرخاند: - ببخشید حاجی تماس گرفتم. ماشین مشکل پیدا کرده بود. الان تو راهن. بیسیم را به کف دستش کوبید و گفت: « یه کار بهتون سپردما. عرضه هم خوب چیزیه.» لحظاتی بعد آتش خشمش جوان بیست و یکی، دو ساله‌ای را گرفت که تیشرت جذب مشکی با شلوار لی زاپ دار پوشیده بود. اهل ملاحظه کردن هم نبود. - سعید یعنی تو خجالت نمی‌کشی با این شلوار پاره و لباس تنگ، میخوای بیای هیئت؟! اینجا پارتی نیستا. سعید نمایشی عرق پیشانی‌اش را گرفت و گفت: - شرمنده به خدا همینا بهترین لباسام بود. مده دیگه. بی‌خیال حالا. - لا اله الا الله، چرا عقل تو کله‌ت نیست بچه؟! فعلا بپر ساعت آوردن غذا رو هماهنگ کن تا بعد. - دمت گرم، آقایی، چشم دستی به ریش‌های پر پشت مشکی‌اش کشید‌. قد بلند و هیکل چهارشانه‌اش با آن صدای بلند و منش مدیرگونه‌اش، همیشه اطرافیانش را به پذیرش دستورهایش وادار می‌کرد. از آن دست بچه هیئتی‌هایی بود که حسابی برای محرم کار می‌کرد، برپا کردن مراسم عزاداری خوراکش بود. بخاطر نظم هیئت افراد زیادی برای عزاداری می آمدند. همیشه جلوی در می‌ایستاد و کارها را هماهنگ می کرد. تا لحظه‌ی آخر مثل اسفند روی آتش بالا پایین می پرید... ادامه دارد
213 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
هاشمی: اقتصاد مقاومتی کودکانه از داخل کیف سنتی کیسه‌ای دراورد. با چشمهای درشتی که تیله‌های سیاه در وسطش می‌درخشید، نگاه شیطنت‌آمیزی به من کرد. مژه ها را که داربست ورودی نگاهش بود را چند بار پشت سر هم، بر‌هم زد. رز نارنجی لبانش شکفت: فاطمه قول بده دعوام نکنی. نه منظورم این‌که قول بده فحشم ندی! اینبار نیشش تا بنا گوش باز بود. شادمان از خنده‌اش، لبخند زدم. _از مدل نگاه کردن و خندات معلوم است برایم آشی پخته‌ای با یک وجب روغن! +ای همچین. بفهمی نفهمی _ در امانی، بگو. +اینها خرده‌های معرق‌های داداش خانم بیگی است. یادت هست، همان خانمه که برای کلاس خلاقیت مدرسه استاد تراشیون، خورده‌های معرق می‌اورد؟ در کم‌تر از چند ثانیه سعی کردم، خاطرات دوره تربیت معلم را از ذهن بگزرانم. _اها بله، چقدر با نمک بود. چقدر همه را می‌خنداند! و با لبخندی دوباره لبانم منحنی شد. +اینها را داداش او داده است. برای کاردستی و خلاقیت بچه‌ها. زیاد بود من مقداری‌اش را برای بچه‌های تو آوردم. فقط گفتم بچه‌ها بریز بپاش می‌کنند بعد فاطمه فحش را نثارم می‌کند! کیسه را از دستش گرفتم. تکه‌های چوب ، ازاندازه بندانگشتی تا کف دست. زیر انداز کرمی با گل‌های قهوه‌ای را از کشو بیرون اوردم و کف سالن پهن کردم. کیسه را باز کردم و محتویاتش را رویش خالی کردم. حسین که بر سر مداد رنگی زرد با زهرا دعوایش شده بود، فرار کرد و به سالن دوید. با دیدن تکه‌های معرق، سرجایش میخکوب شد. چشمانش تا جایی که امکان داشت گرد شد. همینطور دهانش. ابروها تا نزدیکی رستنگاه مو بالا رفت. فقط کم مانده بود از تعجب موهایش سیخ شود! در همین لحظه، زهرا ب
169 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
_دخترا... شیرین، الهام. بیاین مادر. چادر گل‌دار سورمه‌ای‌اش را سر کرده بود و با دست بیخ گلویش را محکم گرفته بود. خانه‌ی مادربزرگ در خیابان اصلی قرار داشت و ما برای بازی به خیابان فرعی کنار خانه می‌رفتیم. با صدای مادربزرگ از بچه‌ها خداحافظی کردیم. زنبیل قرمز را که دستش دیدم، با آرنج به پهلوی الهام زدم و گفتم: _آخ جون نون. با اخم اول به من، بعد به زنبیل دست مادربزرگ نگاه کرد. _کو نون؟! قبل از اینکه برایش توضیح دهم به مادربزرگ رسیدیم. الهام کم جان سلام داد. من با لبخند سلام کردم. _سلام مادر. په کجایین؟! برگشت و ما آرام دنبالش رفتیم. _مادراتون دلشون خوشه شما رو گذاشتن کمک دست من! زیر لب ادامه داد: _دو نفر باید مراقب اینا باشه. _مادرجون می‌خوای نون بخری؟ _آره. با دست به در خانه اشاره کرد. _برید خونه تا برگردم. یکدفعه صورت تپل و سفیدش را به طرف ما چرخاند. _نرید جایی هان. سرم را کج کردم و گفتم: _مادرجون می‌خوای ما بریم نون بخریم؟ اخمی کرد و تند جواب داد: _نخیر. زنبیل را چسبیدم و با سرِ کج گفتم: _خواهش می‌کنم اجازه بده. به چشمانم نگاه کرد. باید بیشتر اصرار می‌کردم. دلسوزانه گفتم: _شما خیلی خسته‌ای. زنبیل از دستش شل شد. دسته‌اش را محکم چسبیدم. نگاهی به الهام کرد. از توی کیف دستی‌اش یک اسکناس دویست تومانی بیرون آورد و سمت الهام گرفت. _مراقب باشید. خواستم پول را بگیرم؛ دستش را کشید. _الهام حواست باشه پونزده تا نون می‌خرید زود میاین خونه. الهام پول را گرفت و به طرف من آمد. زنبیل را به دست دیگرم دادم تا از الهام دور باشد. یک قدمی جلوتر از او راه می‌رفتم و اخم کوچکی به ابرو داشتم. _هی چته؟! وایسا تا منم برسم. بدون توجه به حرفش به راهم ادامه دادم. در مسیر خانه تا نانوایی چندین مغازه بود. از بقالی مش حسن و لبنیاتی حاج سبزه علی گذشتیم. بعد از سبزی فروشی قاسم آقا، بستنی فروشی حاج حسین بود. با دیدن بستنی فروشی فکری به سرم رخنه کرد. ایستادم. با زور صورتم را کش دادم و با لبخند رو به الهام برگشتم. چشمانم را خمار کردم و گفتم: _اِل‍‍‌ هٰام _شیرین به نظرت دویست تومن رو اینجوری تو دستم بگیرم که معلوم نباشه؟! اسکناس را لول کرد و وسط مشتش گذاشت‌. چشمانم را ریز کردم و برای اجرای نقشه‌ام گفتم: _به نظرم بیا بریم مغازه حاج حسین دویست تومن رو خورد کنیم. _که چی؟! یکی از ابروها و شانه‌هایم را بالا دادم. _خب ما پونزده تومن نون می‌خوایم. سعی کردم صورتم را نگران نشان دهم: _ اگه دویست تومن رو به شاطر نشون بدیم؛ غر می‌زنه که چرا خورد نیوردین؟! چشمانش را به این طرف و آن طرف چرخاند. _حاج حسین غر نمی‌زنه؟! نقشه‌ام گرفت. سعی کردم لبخندم را پنهان کنم. _نه بابا صد تومن، دویست تومن برا بستنی فروشی زیاد نیست. دو تا پله‌ی ورودی مغازه را بالا رفتیم. دو دستی درب شیشه‌ای را به داخل هول دادم. در را با همه‌ی هیکل ظریفم گرفتم تا الهام وارد شود. دو مرد مقابل پیش‌خوانِ سمت چپ در ورودی، سفارش بستنی‌شان را گرفتند. قبل از اینکه الهام پشت پیش‌خوان برود دم گوشش گفتم: _بیا دو تا حصیری بگیریم غر نزنه. روی صورتم خیره ماند. بدون اینکه به چشمانش نگاه کنم گفتم: _اصلا یکی بگیر برا خودت من میلم نیست. _برا تو می‌گیرم. _نه من نمی‌خوام. صدای جوان پشت پیش‌خوان ما را به خود آورد. _بفرمایید چی بیارم براتون؟ الهام دویست تومن را توی مشتش جابجا کرد. لبانش را روی هم فشار داد. من و جوان فروشنده به لبان او نگاه می‌کردیم. _دو تا حصیری... لطفا. پسر جوان روپوش سفیدی پوشیده بود. دکمه‌هایش باز بود. تی‌شرت سبزش از زیر آن پیدا بود. ورق بزرگ و نازک نان بستنی را از روی میز برداشت و چهار تکه‌ی مربع شکل آن را، خیلی تند و حرفه‌ای جدا کرد. دریچه‌ی استیل یخچال مخصوص بستنی را باز کرد با کفگیر مخصوصش مقداری بستنی بیرون آورد و به ما نگاه کرد. _دو رنگ؟ الهام دستپاچه به من نگاه کرد. من سریع گفتم: _زعفرونی هم دارین؟ _بله. بذارم؟ _نه. یه رنگ لطفا. نگاهش روی من خیره ماند. لبانم را روی هم فشار دادم. خودم را با تماشای در و دیوار مشغول کردم تا از سنگینی نگاهش فرار کنم. بعد از مکث کوتاهی آرام نگاهش را به سمت بستنی برد. یک کفگیر بزرگ از بستنی را روی نانِ ترد و نازک گذاشت و لایه‌ی دیگر نان را روی آن فشار داد. همیشه برایم سؤال بود چرا نان بستنی زیر فشار دست بستنی فروش نمی‌شکند اما به محض اینکه دست ما می‌رسد با کوچکترین فشار می شکند؟! در حال فلسفه بافی در ذهنم بودم که الهام بستنی را جلویم گرفت. دویست تومن را دست جوان داد. دوباره از آن نگاه‌های سنگین به ما کرد. لول اسکناس را باز کرد و شماره‌های دو طرف اسکناس را با هم تطبیق داد. نگاه کوتاهی به ما انداخت و از داخل دخل مشغول جمع کردن باقی پول ما شد. ...
195 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
#روزانه_نویسی #ماجراهای_من_و_الهام #اسکناس_دویست_تومانی _دخترا... شیرین، الهام. بیاین مادر. چادر گ
من و الهام می‌دانستیم به محض گرفتن بستنی حصیری باید آن را بخوریم. قبل از اینکه از همه طرف، بستنی آب شده جاری شود، تند و تند مشغول گاز زدن و لیسیدن شدیم. از دیدن قیافه‌ی هم و تلاشی که برای نجات بستنی‌مان از آب شدن می‌کردیم، خنده‌مان گرفته بود. روی یک صندلی استیل کنار میز شیشه‌ای وسط مغازه نشستم. الهام هم نشست. فروشنده هنوز در حال جور کردن باقی پول ما بود. دو اسکناس صد تومانی و پنجاه تومانی به همراه دو اسکناس بیست و ده تومانی که از اسکناس ما مچاله‌تر بودند، روی هم گذاشت. _دختر بیا باقی پول‌تون. با ابرو به الهام اشاره کردم که برود و باقی پول را بگیرد. خوردن بستنی که تمام شد. الهام با چهره‌ی نگران به پول‌های باقی مانده نگاه کرد. _حالا این همه پول رو کجا بذارم گم نشه؟! بدون توجه به حرفش سمت روشویی کوچک گوشه‌ی مغازه رفتم. خودم را در آینه نگاه کردم. دو تا شاخ روی سرم بود و دندان‌های نیشم بزرگ شده و از دهانم بیرون زده بود. چشم از تصویرم در آینه برداشتم. الهام دو اسکناس بیست و ده تومانی را جلویم گرفت و گفت: _بیا شیرین اینا رو بردار. یک ابرو را بالا دادم و گفتم: _مادرجون پول‌ها رو به تو داد. چشم از من گرفت و بدون اینکه چیزی بگوید پول‌ها را برداشت. تشکری کردیم و از بستنی فروشی بیرون زدیم. نانوایی از دور پیدا شد. صف طویل جلوی نانوایی مثل ماری رنگارنگ پیچ و تاب خورده بود. قدم‌های‌مان را تند کردیم. آن طرف خیابان مردی زنبیل به دست به طرف صف می‌رفت. الهام دستم را گرفت و نفس زنان گفت: _بدو شیرین لااقل زودتر از اون آقاهه برسیم. نگاهم به آن مرد و مسافتش تا نانوایی بود و قدم‌هایم هم‌پای پاهای کشیده‌ی الهام می‌دوید. به شدت به چیزی استخوانی برخوردم. الهام ایستاده بود. _چته؟! گونه‌م ترکید. همانطور که کتفش را ماساژ می‌داد با صورت مچاله گفت: _آی! زنبیل... نگاهی به آن طرف خیابان کردم. الهام را به جلو هول دادم. دندان‌هایش را روی هم فشار دادم. _مرده رسید. از جایش تکان نخورد. از او رد شدم. _شیرین زنبیل و جا گذاشتیم. ایستادم. چشمانم گشاد شد. برگشتم و دستان خالی الهام را نگاه کردم. یادم آمد؛ مسئولیت زنبیل با من بود. لبانم را گزیدم. _خاک تو سرم. نگاهی به مرد آن طرف خیابان کردم. به الهام نگاه کردم و درحالی که می‌دویدم گفتم: _خودتو برسون تو صف من برمی‌گردم. الهام را دیدم که با گام‌های بلند به طرف نانوایی رفت. در بستنی فروشی را دو دستی هول دادم. _سلام. زنبیل را که هنوز کنار میز بود برداشتم و رفتم. _خداحافظ. جوان بستنی فروش گردنش را از پیش‌خوان دراز کرد و با چشمان مات جواب خداحافظی من را با سلام داد. تمام مسیر تا نانوایی را دویدم. الهام، چند نفر مانده به آخرِ مارپیچِ صف، جلوی آن مردِ زنبیل به دست ایستاده بود. با لبخند پیروزمندانه‌ای برایم دست تکان داد. نفس زنان و خندان خودم را به او رساندم. دستم را روی قلبم گذاشتم و ابتدا و انتهای صف را چک کردم. سه نفری که پشت سر ما بودند، مثل خانم مارپِل مرا از نظر گذراندند. نفرات جلوی صف را شمردم. چهار نفر مانده بود تا نوبت ما برسد. چند نفری هم در صف دوتایی ها ایستاده بودند. جلو رفتم تا اوضاع را از نزدیک بررسی کنم. شاطر به نوبت پول‌ها را جمع کرد و نان‌های پخته شده را از تنور بیرون آورد. دستی به سر کچلش کشید. نگاهی به چانه‌های خمیر کرد. _حمید. جوان لاغری که کلاه و پیشبند سفید داشت سرش را بالا کرد. _تمومه. دستان و تنش انگار از مغزش فرمان نمی‌گرفت و خودکار می‌رقصید و خمیر را چانه می کرد. مرد دیگری که موهای پر پشت و مشکی داشت، چانه‌ها را با وردنه پهن می‌کرد و توی تنور می‌چسباند. غرق در تماشا بودم که شاطر سرش را بیرون آورد و انتهای صف را نگاه کرد. _بعد از حاج خانم دیگه نمونن. نگاهی به آخر صف کردم و دنبال حاج خانم گشتم. بعد از الهام دو زن جوان و مرد زنبیل به دست در صف بود. فریاد اعتراض‌شان بلند بود. الهام در میان جمعیت سرش را به این طرف و آن طرف گرداند و به من نگاه کرد. ابروها و لب‌هایش بالا رفته بود. با دیدن قیافه‌ی او، توجهم به حاج خانم جلوی الهام جلب شد. جلو رفتم. _آقا دو تا هم گیرمون نمیاد؟! _مشتی علی یه کاریش کن برا ناهار بی نون نمونیم. _آرد تمومه. آقا شرمندم! در ازدحام اعتراض مردم، هیکل کوچک و ظریفم را یک نفر جلوتر از حاج خانم جا دادم. گره روسری گل دارم را، از بیخ گلویم شل‌تر کردم. بدون اینکه به اطراف نگاه کنم سر جایم ایستادم. لبانم را به هم فشار دادم. الهام با دیدن من چشمانش از حدقه بیرون زد. آرام نزدیک شد و اسکناس‌ها را دستم داد. مردی که جلویش بودم هیکل بزرگی داشت. نزدیک میز دستش را بلند کرد تا پول را به شاطر بدهد. من زودتر دستم را کشیدم. تازه مرا دید. _تو از کجا اومدی؟! اخمی کرد و با صدای گرفته‌اش گفت: _بیا برو عقب ببینم.
190 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
۱۲۹ با چند سوال دارم شروع کنم... اول از همه، آیا حق آقایون از خانم ها بیشتر است؟ دوم، آیا حق خانم ها از آقایون بیشتر است؟ سوم، آیا اگه خانم ها در صف اول ایستاده باشند باز هم باید زودتر به آقایون که دیرتر آمده‌اند چیزی بدهند؟ یا بعکس؟ به سمت اتاق حرکت کردم. لباس هایم که پشت در، روی چوب لباسی بودند را بیرون آوردم و لبه تخت گذاشتم. مانتو‌ی طوسی ام،که تا پایین پایم بود را تن کردم دکمه های طوسی اش را آرام بستم و رو انداز طوسی ام را که آستین هایی سه ربع داشت را رویش انداختم. با روسری‌ام که به رنگ طوسی و سبز بود از اتاق بیرون آمدم و رو به روی در اتاق، که آینه بود ایستادم. موهایم را باز کردم و شانه زدم. اما این بار محکم تر و بالاتر بستمش. روسری‌ را مثلثی تا زدم و سر کردم و با زرن گیره کارم را تمام کردم. مادرم از اتاق بیرون زد و گفت: بچه ها آماده اید؟ نگاهی درون آینه کردم و بعد بلند داد زدم: نه! ماسکم رو فراموش کردم. فاطمه سرش را از اتاق بیرون داد و گفت: _منم ماسک بزنم تمامه. به سمت آشپز خانه رفتم و از کشوی لوازم بهداشتی یک ماسک آبی بیرون آوردم. دوباره به سمت آینه برگشتم، فاطمه هم آماده شده بود و داشت ماسک آبی اش را به صورتش می‌زد. بعد از زدن ماسک به حیاط رفتم. به سمت جا کفشی رفتم و کفش های مشکی ام را بیرون آوردم، روی سکو نشستم وجوراب های زردم را بالا کشیدم و کفش هایم را پوشیدم. من و فاطمه کاملا آماده بودیم و حال منتظر مادرم و خواهرم بودیم تا بیرون بیایند *ادامه دارد....
226 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
۱۳۰ بعد از آمدن مادرم و خواهرم به سمت تالار عروسی حرکت کردیم. تاریخ عقد ده، دی ماه بود۱۰/۱۰. وقتی وارد تالار شدیم،تغیرات زیادی در آن رخ داده بود.حیاط را کاملا برداشته بودند و دو سالن جدا گانه ساختند. آخرین باری که به تالار ارجان اومده بودم، دقیقا پنج سال پیش مثل امشب بود! دقیقا امشب!. ۱۰/۱۰ که عروسی دایی فرشاد بود، و حالا پنج سال از عروسیشون گذشته بودو حال یک دختر سه ساله دارند.حیف خیلی سریع این پنج سال گذشت!. وارد تالار شدیم، مادرم با کسانی که می‌شناخت سلام و احوال پرسی کرد. به سمت صندلی ها رفتیم و ردیف دوم پشت صندلی خاله ام نشستیم. بعد از صحبت ها و احوال پرسی و گرفتن چند عکس. وقت شام رسید. وقت شام، می‌خواستند عروس و داماد را عقد کنند! اما هیچ کس توجه‌ای به آنها نکرد و همگی به سمت سالن غذا خوری حرکت کردند. اما ما ماندیم و بعد از تمام شدن خطبه عقد به سمت سالن غذا خوری حرکت کردیم. حدودا سی دقیقه طول کشید تا غذا را روی میز بیاورند.آنقدر بشقاب پر بود که با زدن قاشق زیر غذا،برنج های بالا از ظرف بیرون می‌ریختند. با خودم گفتم: _واقعا این قدر زیاد؟! کی این می‌خوره! همش اسرافه. و نیمی از غذا را کنار زدم و نیم دیگر را خوردم. وقتی که خواستیم بلند شویم متوجه شدیم که روی سه ردیف میز هنوز غذایی نگذاشته اند!! و خانمی آمد و به آنها اعلام کرده _از طرف خانواده عروس معذرت می‌خوام اما غذا تمام شده. به همین راحتی و سردی گفت و رفت!؛ برایم قابل هضم نبود، بازهم اگر غذا کم آمد باید از جایی برای مهمان هایشان غذا سفارش می‌دادند، اما ندادن! هنگامی که می‌خواستیم از در ورودی سالن غذا خوری بیرون برویم. چشمانم سمت میزی رفت. که همان خانم، غذایی را روی میزشان گذاشت!تمام ذهنم از این پر بود.. آیا این حقه؟ آقایونی که خیلی دیرتر اومده بودن و مجبور شدن با خانم ها غذا بخورند.غذایشان را بخورند و سیر شوند!!. اما خانم ها و بچه هایی که سی دقیقه منتظر غذا نشسته بودند با شکم خالی به خانه برگردند؟!
413 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
۱۳۳ از اینکه بعد از دوسال می‌خواهیم به خانه پدر بزرگ و مادربزرگ برویم، خواب به چشمانم نیامده بود. تا اینکه دقایق نزدیک شدن به ساعت پنج صبح خوابم برد. با صدای مادر که می‌گفت: _عسل جان بلند شو آماده کن، من و بابایی آماده ایم. از جایم پریدم با صدای خواب آلود اما خوشحال گفتم: _چشم مامان. به سمت روشویی رفتم و دست و صورتم را شستم. ساک لباس ها و وسایل مورد نیازم را از شب قبل آماده کرده بودم. یک دست لباسم را که برای امروز آماده کرده بودم را برداشتم و پوشیدم. شالم را از روی تخت برداشتم به سمت پذیرایی حرکت کردم و گفتم: _مامان من آمادم. بابا از بیرون به داخل آمد و گفت: _منم ماشین چک کردم همه چیز آمادست. خانم کی میای بریم؟ مامان گفت: _آقا علی تا تو بیای وسایل بزاری داخل ماشین منم بقیه وسایل آماده کردم. به همراه پدر به آشپز خانه رفتیم و وسایل را به سمت ماشین بردیم و چیدیم. ساعت شش بود و کاملا آماده بودیم.پدر ماشین را از حیاط خانه بیرون برد. سوارش شدیم و به سمت روستای کردستان جایی که الان کاملا سرسبز است و پدربزرگ و مادربزرگ منتظرمان هستند حرکت کردیم. نزدیک های پل بودیم که مه همه جا را فراگرفته بود و چیزی دیده نمی‌شد. پدر چراغ های ماشین را روشن کرده بود و روی درجه‌ی آخر گذاشته بود.اما باز تاثیری نداشت. سرعتش را کم کرده بود که ناگهان از جلو به ماشینی برخورد کردیم و صدایی گوش خراش ماشین را پر کرد. صدای جیغ من و مادرم به هوا رفت. در چهره پدرم هم ترس نهفته بود.بسیار تعجب کرده بود که چطور با ماشین برخورد کرده است. پدر کمی دلداری به ما داد و با هم از ماشین پیاده شدیم. که چشمانم گرد شد. از چیزی که دیدم. باور نمی‌شد! شاید بیست ماشین از پشت به هم برخورد کرده بودند. بعضی از ماشین ها آتش گرفته بودند. از محل تصادف دیرتر شدیم و گوشه‌ی جاده ایستادیم. یکدفعه ماشین سنگینی با سرعت زیاد به ماشین ما برخورد کرد. ماشین از عقب له شده بود و حال چهارستون من به لرزه در آمده بود. همراه مادر آرام به زمین افتادم و اشک هایم جاری شد چیزی در دلم جوش می‌زد.زیر لب گفتم: _وسایلم! ماشین! پس خانه پدربزرگ چی؟ هق هقم گرفت و صدای گریه ام بلند شد. صدای تلفن پدر باعث شد نگاهی به او بیاندازم. تلفن را برداشت سعی کرد بدون استرس جواب دهد،انگار نمی خواست کسی که زنگ زده بود ناراحت شود. و آرام گفت: _سلام مامان. آره ما خوبیم، بخیر گذشت. 💔
258 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
هم شاد هستم؛ هم... یک غصه، مثل سوزن، شادی‌ام را سوزن سوزن می‌کند. ساعت تیک تیک کنان ۷صبح را نشان می‌دهد. صدایش در سرم بازتاب دارد: «بدو. بریم. بدو. بریم.» نگاهش می‌کنم. انگار تندتر می‌رود. می‌گویم:«به کجا چنین شتابان؟!» بدون اینکه نگاهم کند می‌گوید:«فقط، برو.» چشم از ساعت بر می‌دارم. غلتی در تخت می‌زنم. انگیزه‌ای برای بلند شدن ندارم. دوست ندارم تمام روز تولدم را با این حال بگذرانم. خودم را از پتو جدا می‌کنم. چه روزِ تولد مسخره‌ای! تا ساعت یک ربع به 7 شب باید منتظر باشم. می‌دانم علی تولدم را فراموش نمی‌کند. اما باید تا وقتی که از سر کار بر می‌گردد منتظر بمانم. چه انتظار مسخره‌ای! بالاخره یک روز به او خواهم گفت که این کارش را دوست ندارم. راهروی چهار متری بین اتاق و سرویس بهداشتی را پشت سر می‌گذارم. چه راهروی دراز و مسخره‌ای! صورتم را با آب سرد می‌شویم. به خودم در آینه‌ی کوچک روشویی نگاه می‌کنم. گذر عمر 27 ساله‌ را در چشمان قهوه‌ای‌ام نگاه می‌کنم. خوبی‌اش این است که همیشه دو سال کوچک‌تر به نظر می‌رسم. لبخندی می‌زنم و دماغِ به قول علی گِردم را با انگشتان، بالا و پایین می‌کنم. بلند می‌گویم:«امروز رو نباید ازدست بدم.» وارد سالن کوچک پذیرایی می‌شوم. دیوارهای گچی، بدون هیچ رنگ و تابلویی، مسخره به نظر می‌رسند. کاش مستأجر نبودیم. زهرا با موهای کوتاه و فرفری در کنار خرس پشمی بزرگش، وسط سالن روی فرش لاکی رنگ ۱۲متری سالن خوابیده است. چشمان بسته‌اش، خطی مشکی روی صورت گندمی‌اش انداخته. از دیدنش سیر نمی‌شم. عروسک‌های کوچک و بزرگ را دور تا دورش چیده. طبق معمول پتوی نازکش را پرت کرده. لبخند می‌زنم و پتو را مرتب می‌کنم. دوست دارم بیدارش کنم اما هیچ وقت دلم نمی‌آید کسی را از خواب بیدارکنم. طبق معمول، اول تلویزیون را، در انتهای سالن روشن می‌کنم. دنبال موسیقی شاد شبکه‌ها را جستجو می‌کنم. صدا را بلند می‌کنم تا صدای بدو بریمِ ساعت را نشنوم. پرده‌های کلفت جلوی پنجره را کنار می‌زنم. عاشق نورم. به لطف شیشه‌های آینه‌ای پنجره‌، تا عصر از نور انرژی بخش خورشید بهره می‌بریم. چند لقمه می‌خورم و به کارهایم فکر می‌کنم. چقدر امسال دلم جشن تولد می‌خواهد! دلم بچه شده است. رگ‌هایش تنگ و گشاد می‌شود. چیزی در گلویم سفت می‌شود. با خودم می‌گویم «چقدر غربت سخته! اهواز لااقل خاله اینا بودن.» یاد تولد پارسالم می‌افتم. علی برای کارآموزی تمام هفته آبادان بود. من تنها و دلتنگِ علی، طبقه بالای خانه‌ی خاله در حال نوشتن نامه برای او بودم. هر روز هفته برایش می‌نوشتم و چهارشنبه که برمی‌گشت توی کیفش می‌گذاشتم. تولدم دوشنبه بود. باید بدون او می‌گذراندم. حتی حوصله‌ی پایین رفتن نداشتم. خاله زنگ زد. «نرگس جان بیا پایین خاله.» بدون بهانه قبول کردم. حتما خاله برایم کیک پخته. باید خودم را شاد نشان دهم. خانه ساکت بود و بوی کیک هم نمی‌امد. «خیلی پر توقعی نرگس» بی‌خیال وارد پذیرایی شدم. چشمانم گرد شد. با دست صورتم را پوشاندم. چشمانم خیس شد. علی آمده بود. به حال و روزِ این یازده ماه ساکن شدن‌مان در آبادان فکر می‌کنم. نه دوستی نه سرگرمی. چقدر گوشه گیر و بی‌حوصله شده‌ام. نرگسِ پر انرژی و شاد با دخترش هم کم بازی می‌کند. دختر سه ساله‌ام به جای مادر با دوستان تخیلی‌اش بازی می‌کند. تصمیم می‌گیرم به جای این فکرها خودم را به کاری مشغول کنم. دلم مامان و بابا را می‌خواهد. دلم برادرکوچکم وحید را می‌خواهد که همیشه قبل از علی تولدم را تبریک می‌گوید. دلم آجی مریم مهربانم را می‌خواهد. ...
352 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
۱۵۲ آقای واقفی در گروه انجمن نویسندگان باغ انار پیشنهاد دیدن دوتا فیلم دادند تا بعد درموردشون توضیح بدیم و من فیلم اول رو دیدم. فیلم هفت سامورایی: فیلم درمورد قبیله روستایی بود که مورد تجاوز راهزن ها قرار می‌گرفت و برنج هاشون و عذا هاشون رو برای خودشان می‌بردند. اول فیلم که راهزن ها رو نمایش داد برای شروعش خیلی خوب بود. یکی از افراد قبیله پیشنهاد داد که راهزن ها رو بکشیم اما افراد قبیله با دعوا مخالفت کردن،وقتی نزد پدربزرگ قبیله رفتند و بهش گفتن، اون موافقت کرد و بقیه قبیله هم موافقت کردند. نشونه بزرگی اون پدربزرگ قبیله هست. اینکه بیشتر صحنه ها فقط صدای باد می‌امد و نه چیز دیگه باعث حوصله سر رفتن میشد و من چند جاش زدم جلو(فقط جاهایی که صدا نبود) تا سی دقیقه اول که دیدم از پدربزرگ داستان خیلی خوشم اومد(یه حسی هم بهم میگه قراره فاتحش آخر سر بخونم) همنطور که گفتم بلاخره پدربزرگ داستان مرد.(😂) از مدل موهاشون اصلا خوشم نیومد. جلو کچل و پشت مو بود و با کش مو بسته شده بود. فیلم ژانر طنز داشت و بعضی جاهاش خنده دار بود. البته بعضی جاهای طنزش هم مسخره کردن دیگران بود که من خوشم نیومد. چیزی که تو فیلم پر رنگ بود، کار گروهی بود که براشون ارزشمند بود. اونها اولش نمی تونستند جلوی راهزن ها رو بگیرن اما با اراده قوی و شجاعت شروع به تمرین با سامورایی ها کردند و قوی شدند و تونستند از قبیله شون محافظت بکنند. در آخر هم فیلم با خوشی به پایان رسید.
229 مشاهده
💎•﴿ باغ انار ﴾‌•💎
۱۷۸ بوی مهر با وارد شدن خانم تختی به کلاس، بچه ها بلند شدند. دست جمعی صلواتی را فرستادیم. بعد از تبریک نوروز، کلاس در سکوتی عمیق فرو رفت. تختی هم شروع به تدریسِ درس کرد. نگاهی به ساعتم انداختم. سی دقیقه از کلاس گذشته بود. خانم نگاهی پر معنا به کلاس انداخت و گفت: -فکر کنم خیلی وقت ببره به این روال عادت کنید، همتون غرق خوابید. با گفتن این جمله صدای خنده کلاس را عجیب تکان داد. با لبخند گفت: -یکم صحبت کنید تا حالتون جا بیاد. اما بچه ها باز هم پایبند به سکوت بودند. تختی سکوت کلاس را شکست و با تعجبی که در صدایش موج می‌زد گفت: -بچه‌هــــا!! اگه الان می‌گفتم صحبت نکنید که صداتون کلاس برداشته بود. چیشده اینقدر ساکتید؟از کلاس شما بعیده اینقدر سکوت. که باز هم صدای خنده بچه ها بلند شد. همهمه‌ای هم با این‌خنده به وجود آمد. چند دقیقه گذشت که صدای خانم باعث شد کسی دیگر صحبت نکند. در حال ادامه تدریسش بود که زنگ آخر به صدا در آمد و جریان سکوت کلاس را شکست. بچه ها به سرعت درحال جمع کردن وسایلشان شدند و تند تند از کلاس خارج می‌شدند. من و فاطمه خیلی ریلکس وسیله هایمان را در کیفمان گذاشتیم. بعد از خداحافظی با بچه های درون کلاس، به سمت در اصلی مدرسه حرکت کردیم.
308 مشاهده