eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
274 دنبال‌کننده
3.5هزار عکس
787 ویدیو
3 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (برادر خانم حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
💠 | کیفش را به دوش انداخته و همانطور که با هر دو دست جعبه بزرگ را حمل میکرد، شاخه گل رزی هم به گرفته بود. با دیدن من، با چشمانش به رویم خندید و را کنار اتاق روی زمین گذاشت. با دو انگشت شاخه گل را از میان دو لبش برداشت و با لبخندی شیرین سلام کرد و من در برابر این شور و شوق زندگی که در رفتارش میزد، چه سرد و بی احساس بودم که با لبخندی بیرنگ و رو جواب سلامش را دادم و بی آنکه اهدای شاخه گلش بمانم، به کشیدن شام به آشپزخانه رفتم. به دنبالم قدم به آشپزخانه گذاشت و پیش از آنکه به سراغ غذا بروم، شاخه گل را مقابل صورتم گرفت و با احساسی که تمام را پوشانده بود، زمزمه کرد: "اینو به یاد تو گرفتم الهه جان!" و نگاهش آنچنان گرم و با بود که دیگر نتوانستم از مقابلش بی تفاوت بگذرم که بلاخره صورتم به لبخندی گشوده شد و گل را از دستش گرفتم که گاهی فرار از دوست داشتنی عشقش مشکل بود و بی آنکه بخواهم گرفتارش میشدم. فرصت صرف شام به سکوت من و شیرین زبانیهای مجید میگذشت. از خوب میخواندم که چقدر از سرد شدن زجر میکشد و باز میخواهد با گرمی محبتش، یخ وجودم را آب کرده و بار دیگر قلبم را از آن خودش کند که با لبخندی مهربان پیشنهاد داد: "الهه جان! میای فردا شب بریم کنار دریا؟" و من چقدر برای چنین جشنهای دو نفره ای، کم بودم که با مکثی نه چندان پاسخ دادم: "حوصله ندارم.: که بخاطر وضعیت جسمی ام، بی حوصلگی و کج خلقی هم به حالم اضافه شده و را سردتر میکرد. خنده روی صورتش شد و خوب فهمید که فعلاً شوق همراهی اش را چون ندارم که ساکت سر به زیر انداخت و همانطور که با چنگالش میکرد، دل به دریا زد و با صدایی گرفته پرسید: "هنوز منو نبخشیدی؟" نگاهم را به بشقاب غذایم دوختم و با بیتفاوتی جواب دادم: "نه! حالم خوب نیس!" سرش را بالا آورد و با نگرانی پرسید: "چیزی شده الهه جان؟" نمیخواستم پرده از دردهای مبهمی که به افتاده بود، بردارم که حتی تمایلی برای درد دل کردن هم نداشتم، ولی برای اینکه جوابی داده باشم، حال ناخوش این چند روزه را کردم و گفتم: "نمیدونم. یه کم سرم درد میکنه!" و باز هم همه را نگفتم که آن چیزی که پایم را برای همراهی اش عقب میکشید نه و کمردرد که احساس سردِ در قلبم بود و دل او آنقدر عاشق بود که به همین کلام کوتاه به ورطه افتاده و بپرسد: "میخوای همین شبی بریم درمانگاه؟" زدم و با گفتن "نه، چیزِ مهمی نیس!" خیالش را به ظاهر راحت کردم، هر چند باز هم دست بردار نبود و سفارش میکرد تا بیشتر استراحت کنم و اصرار داشت تا برای یک ساده هم که شده، مرا به دکتر ببرد... ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | بالای تختم ایستاده و همانطور که با نگاهم میکرد، با لبخندی شیرین پرسید: "حالت خوبه الهه جان؟" چشمانم به حالت خماری بود و زبانم قدرت تکان خوردن نداشت که به سختی لب از لب باز کردم و پرسیدم: "چی شد یه دفعه؟" روی کنار تختم نشست و با جواب داد: "دکتر میگفت فشارت افتاده." چین به پیشانی انداختم و باصدای گله کردم: "ولی هنوز سرم خیلی درد میکنه." با متانت به شکایتم کرد و با مهربانی پاسخ داد: "به دکتر گفتم چند روزه و سرگیجه داری، برای همین ازت آزمایش خون گرفتن." نگاهی به علامتهای روی دستم کردم و با پُرناز پرسیدم: "برای آزمایش انقدر دستم رو زخمی کردن؟" و با این سؤال من، مثل اینکه صحنه های سخت آن پیش چشمانش جان گرفته باشد، سری داد و گفت: "الهه جان! حالت خیلی بود! کلاً از هوش رفته بودی! رنگت مثل شده بود. پرستار هر کاری میکرد نمیتونست رو پیدا کنه. میگفت فشارت خیلی پایینه." سپس لبخندی روی صورتش نشست و با لحنی محبت زمزمه کرد: "خیلی منو ترسوندی الهه!" که همانطور که مشغول مچ پای بیمار تخت کناری بود، از مجید پرسید: "چی شد آقا؟ جواب آزمایش رو گرفتی؟" مجید سرش را به سمت پرستار چرخاند و جواب داد: "گفتن هنوز نیس!" و باز روی سخنش را به سمت من بازگرداند و با ادامه داد: "دکتر گفته تا وقتی جواب آزمایش مشخص شه، باید اینجا تحت مراقبت باشی." ناراحت نگاهش کردم و پرسیدم: "مگه نگفتن فقط پایین بوده، خُب پس چرا مرخصم نمیکنن؟" با نگاه گرمش به چشمان آرامش بخشید و آهسته پاسخ داد: "الهه جان! دکتر گفت بخاطر اینکه و سر گیجه ات چند روز داشته، باید وضعیتت بررسی بشه! إن شاءالله زودتر جواب میاد، میریم خونه.« با شنیدن نام خانه، اشک در چشمانم نشست و زیر لب کردم: "دیگه کدوم خونه؟" قطره اشکی که تا روی گونه ام پایین آمده بود، با دستم پاک کردم و با لحنی غم ناله زدم: "مجید... من طاقت ندارم ببینم اون دختره جای مامانم رو گرفته..." نگاهش به نشست و با چشمان عاشقش، قفل قلبم را شکست و زبان درد دلم را باز کرد: "مجید! دلم خیلی ! مامانم خیلی راحت از دستم رفت! مجید! دلم خیلی برای تنگ شده!" و چشمه جوشید و دیگر نتوانستم ادامه دهم که گرمای دست مهربانش را روی حس کردم و صدای دلنشینش را شنیدم: "الهه جان! تو رو خدا نکن! آروم باش عزیزم!" ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | بعد از شام در ظرف میشستم و او پای تلویزیون نشسته و صدایش را تا حد کم کرده بود تا به خیال خودش با نوحه های شهادت امام حسین (ع)، مزاحم شب آرام یک نشود و به پای روضه ها و صحنه های کربلا، بیصدا میکرد. کارم که در تمام شد، کنارش نشستم و او بلافاصله تلویزیون را کرد که خوب میدانست این حال و هوای عزاداری، مرا به عالم قدر و خاطرات روزهای بیماری مادرم میبرد. نگاهش کردم و با لحن که صداقتش را از اعماق قلبم به امانت گرفته بودم، پرسیدم: "مجید جان! خُب چرا نمیری ؟ چرا نمیری امامزاده؟" به نشانه از پیشنهادم، لبخندی زد و با کلام شیرینش تشکر کرد: "الهه جان! من که نمیاد این موقع شب تو رو بذارم! صبح تا شب که سرِ کارم، اگه قرار باشه شب هم برم ، همین امام حسین (ع) از دستم شاکی میشه." نگاهم را به عمق با محبتش دوختم و پاسخ مهربانی اش را با دادم: "مجیدجان! من که چیزیم نیس! تازه یه که هزار شب نمیشه!" و او برای اینکه را راحت کرده و وجدانم را از بین ببرد، جواب داد: "الهه جان! من همینجا پای هم که بنشینم، برام مثل اینه که رفتم هیئت!" سپس چشمانش رنگ به خود گرفت و با دلواپسی ادامه داد: "الهه جان! تو غصه منو بخوری! مگه دکتر بهت نگفت نباید هیچ چی رو بخوری؟ پس فقط به و اون فکر کن!" ولی خوب میدانستم اگر من نبودم، شب عاشورا به جای ماندن در ، همچون دیگر جوانان شیعه، پا به پای عزاداری در خیابانها سینه میزد و تنها به هوای همسر اهل سنتش، روی دل عاشقش پا نهاده و به شنیدن از تلویزیون دل خوش کرده است، ولی من هم به قدری بودم که حتی نتوانم حسرت پنهان در را تحمل کنم و صبح عاشورا، به هر زبانی بود راضی اش کردم تا مرا رها کرده و به دنبال هوای دلش به امامزاده برود. با اینکه از صبح و حالت تهوع گرفته بودم، هر چه اصرار کرد کنارم بماند، که دلم میخواست به آنچه دارد برسد. هر چند به نفس عملی که انجام میداد، نبودم و میدانستم که همین روضه ها، راهم را برای هدایتش به اهل تسنن میکند. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | به هر بود، خودم را از زمین کَندم و با قدمهای بی رمقم به سمت خواب رفتم. چادرم را از روی چوب لباسی برداشتم و برای دیدار مجید، ناتوانم را روی زمین میکشیدم تا به رسیدم. از ضرب در زدن های مجید، در بزرگ و فلزی حیاط به افتاده و شاید حضورم را در بالکن احساس کرد که قدمی عقب رفت و نگاهی به طبقه بالا انداخت. دستم را به نرده گرفته بودم تا تعادلم را حفظ کنم و در برابر نگاه و مشتاقش، لبخند کمرنگی نشانش دادم تا قدری قرار بگیرد. با اشاره دستم میکردم که از اینجا برود و او مدام چیزی میگفت که نمیفهمیدم و دیگر توان سرِ پا ایستادن نداشتم که از چشمان دل کَندم و به اتاق بازگشتم. با نگاه کف اتاق را میپاییدم تا روی خُرده شیشه ها پا نگذارم و بلاخره خودم را به رساندم و همانجا دراز کشیدم که دیگر جانی برایم نمانده بود. ظاهراً امشب با همه درد و رنجهای بی پایانش شده و حالا باید منتظر فردای این خواب وحشتناک میماندم که پدر برای و زندگی ام چه میدهد و به کدام شرط از شرایط ظالمانه پدر نوریه راضی میشود. به پهلو روی کاناپه دراز کشیده و از درد استخوانهای شانه ام میزدم که دیگر کمردرد و فراموشم شده و تنها به یاد مجیدم، اشک میریختم و باز بیش از همه دلم برای حوریه میسوخت. میتوانستم احساس کنم که پا به پای من، چقدر کشیده و باز خدا را شکر میکردم که صدمه ای ندیده و همچنان با نرمش در بدنم، همدم این لحظات ام شده است. با چشمانی لبریز حسرت به تماشای جهیزیه ام بودم که روزی مادر مهربانم با چه شوق و برایم تهیه کرد و به سلیقه خودش این خانه را برای تنها آماده کرد و هنوز ده ماه از این زندگی نگذشته، همه اسباب نوعروسانه ام بخاطر نامادری ام در هم شکست، همسر عزیزم از خانه خودش شد و پدرم حکم به طلاق یا طرد همیشگی ام از این خانه داد و چقدر بودم که مادرم نبود و ندید پدرم بخاطر زن جوان و طنازش، دختر را چطور زیرِ لگدهای سنگینش میکوبید. درِ بالکن باز و من نه از خنکای شب بندر که از هجوم و غصه، لرز کرده و توانی برای بلند شدن و بستن در نداشتم که همانطور روی در خودم شده و بیصدا گریه میکردم که بار دیگر صدای در به گوشم رسید. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊