eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
271 دنبال‌کننده
3.6هزار عکس
838 ویدیو
4 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (برادر خانم حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
❤️🍃 بُکَاءُ الْعُیُونِ وَ خَشْیَةُ الْقُلُوبِ رَحْمَةٌ مِنَ اللّهِ گریستن چشم‏ها و ترسیدن قلب‏ها، رحمتی از جانب خداست. امام حسین (ع)| مستدرک الوسائل،ج ۱۱،ص، ۲۴۵،ح۳۵📖 ☘ @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | حالا دیگر نگاهش از قله غیظ و به زیر آمده و میان دشت و اشتیاق، همچون شقایق به خون نشسته بود و تنها میکرد تا باز هم برایش بگویم از روزهایی که او را از خودم طرد میکردم و چقدر محتاج بودم! من هم پرده از اندرونی دلم کنار زده و بی پروا میگفتم از آنچه آن روز بر دل و تنهایم گذشت و مجید چه حالی پیدا کرده بود که پس از چند ماه، تازه راز بیقراریهای آن روز برایش شده و می فهمید چرا به یکباره دیدنم شده بود که کارش را در پالایشگاه رها کرده و از خواسته بود تا مرا به بیاورد. من هم که از زلال دلم آرزوی را کرده بودم، ناخواسته و به میهمانی اش دعوت شده بودم و یادآوری همین سرشار از احساس بس بود که کاسه صبرش شده و با بی قراری شکایت کند: "پس چرا اجازه ندادی باهات حرف بزنم؟ پس چرا رفتی؟" با سر انگشتان سردم، ردّ گرم را از روی گونه ام پاک کردم و باز هم در مقابل بی ریای نگاهش نتوانستم هر آنچه در آن لحظات در سینه داشتم به بیاورم و شاید غرور زنانه ام میشد و به جای من، او چه خوب میتوانست زخمهای را برایم باز کند که بی آنکه قطرات بیقرار اشکش را پنهان کند، با لحن گرم و گیرایش آغاز کرد: "الهه! نمیدونی چقدر دلم فقط یه لحظه صداتو بشنوم! نمیدونی با چه حالی از خودم رو رسوندم بندر، فقط به امید اینکه یه لحظه کنارت بشینم و باهات بزنم! اصلاً نمیدونستم باید بهت چی بگم، فقط باهات حرف بزنم..." و بعد آه کشید که حسرتش را حس کردم و زیر لب زمزمه کرد: "ولی نشد..." که قفل قلب من هم شکست و با طعم سرزنشی که هنوز از آن روزها زیر زبانم بود، لب به گلایه گشودم: "مجید! خیلی از دستت بودم! با اینکه دلم برات تنگ شده بود، ولی بازم نمیتونستم کارهایی که با من کرده بودی رو کنم..." و حالا تلخ بیمادری هم به جام غصه هایم اضافه شده و با سیلاب اشکی که به یاد جاری شده بود، همچنان میگفتم: "آخه من کرده بودم مامان خوب میشه، فکر نمیکردم مامانم ..." لیوان قند و گلاب را که هنوز لب نزده بودم، روی میز شیشه ای اتاق پذیرایی گذاشتم و با هر دو دستم صورتم را پوشاندم تا مصیبت مرگ مادرم را از بیگانه هایی که بیخبر از خیال مادرم، همه خاطراتش را لگدمال میکردند، پنهان کنم. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | میشنیدم که مجید پریشان حال من و کوچکی که به ناز در وجودم به خواب رفته بود، دلداری ام میداد و من بی اعتنا به دردی که دیگر کمرم را سر کرده بود، به یاد مادر و مهربانم گریه میکردم که های و هوی خنده هایی ، گریه را در گلویم خفه کرد و انگشتان خیس از اشکم را از مقابل صورتم پایین آورد. صدای آنچنان در پایین پیچیده بود که با نگاه پرسشگرم، چشمان را نشانه رفتم و مجید مثل اینکه از چیزی خبر داشته باشد، دل شکسته سر به زیر انداخت و با غیرتی زیر لب تکرار کرد: "خدا لعنتتون کنه!" مانده بودم چه میگوید و چه کسی را اینطور از ته دل میکند که سرش را بالا آورد و در برابر نگاه متحیرم، با لبخند طعنه زد: "چیزی نیس! جشن گرفتن! مگه ندیدی چطور تو کوچه میدادن؟ اینم ادامه جشنه!" بغضم را فرو دادم و خواستم معنی کلام مبهمش را بپرسم که خودش با صدایی گرفته پاسخ داد: "امروز بچه ها تو پالایشگاه میگفتن تو عراق، تروریستها یه عده از مهندسها و کارگرای شرکت نفت رو به بستن و ده پونزده تایی رو کردن، ولی من بهت چیزی نگفتم که ناراحت نشی." سپس به عمق چشمانم خیره شد و با پُر غیظ و ادامه داد: "ولی تو حیاط داداش نوریه داشت به و نوریه مژده میداد که یه عده کافرِ ایرانی تو عراق کشته شدن. میگفت برادرهای مجاهدمون، تو یه این کافرها رو به جهنم فرستادن!" از حرفهایی که میشنیدم به شوکه شده بودم که تمام درد و رنجهایم را از برده و فقط نگاهش میکردم و او همچنان میگفت: "الهه! باورت میشه؟!!! یه عده ایرانی رو تو کشتن و بعد و خونوادش گرفتن! چون اعتقاد دارن که اونا ایرانی و بودن، پس کافر بودن و باید کشته میشدن! یعنی فقط به جرم اینکه شیعه بودن، عصر که داشتن از محل کارشون برمیگشتن، به رگبار بسته شدن!" سپس سرش را پایین انداخت و با ادامه داد: "همکارم یکی از همین کارگرها رو میشناخت. میگفت از آشناهاشون بوده. رفته بوده کار کنه و حالا جنازه اش رو برای خونوادش بر میگردونن." از بلای که به سر هم وطنانم در عراق آمده بود، به درد آمده و سینه ام از خوی نوریه و خانواده اش به تنگ آمده بود. مصیبت سنگینی که مدتها بود بلای جان امت اسلامی در سوریه و عراق و چند کشور دیگر شده بود، حالا دامن مردم کشورم را هم گرفته و باز عده ای جنایتکار، به نام اسلام و به ادعای دفاع از ، به جان پاره ای دیگر از امت پیامبر (ص) افتاده بودند و باز خیالم پیش دل عاشق و پُر شور مجید بود که به نیم رخ صورتش نگاه کردم و با صدایی پرسیدم: "جلوی تو این حرفا رو زدن؟" و او بی آنکه سرش را بالا بیاورد، با تکان سر پاسخ داد که من باز پرسیدم: "تو هیچی نگفتی؟" که بلاخره سرش را بالا آورد و با صدایی که به غم نشسته بود، در جواب ، پرسید: "خیلی بی غیرت بودم که هیچی نگفتم، مگه نه؟!!!" در برابر سؤال ، ماندم چه بگویم که با نگاه دریایی اش به ساحل چشمان منتظرم رسید و با لحنی لبریز احساس، اوج غیرت و همت مردانه اش را به نمایش گذاشت: "بخدا اگه فکر تو و این نبودم، یه جوری جوابشون رو میدادم که تا لحظه ، یادشون نره!" ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
❤️🍃 🌷عباس مطالعه زیادی داشت. کتاب هایی که مطالعه می کرد بیشتر از انتشارات صهبا و کتاب های حضرت امام خامنه ای بود. چند تا از کتاب هایش را به من هدیه داد. 📚کتاب هایی مثل دغدغه های فرهنگی، کار باید تشکیلاتی باشد و خانواده به شرح حضرت آقا را خوانده بود. 👌ضمن اینکه کارشناسی نظامی را در دانشگاه امام حسین (ع) گرفته بود و همزمان در دانشگاه پیام نور سمنان در رشته علوم سیاسی قبول شده بود. 👨‍🎓عباس دانشجوی ترم یک علوم سیاسی بود و خیلی دنبال مطالعه و کسب علم بود. این مطالعات در آگاهی و بصیرتش موثر بود. به نظرم عباس از خیلی لحاظ بی نقص بود. 🍃یک مشکلی که وجود داشت (در نگاه دینی) ازدواج نکرده بود که با نامزدی ایمانش را کامل کرد. پنج سال بود ما عباس را کمتر می دیدیم ما ساکن سمنان بودیم عباس تهران. 🔹چند روزکه به سمنان می آمد می گفت بریم کوه، علاقه به ورزش از خصوصیاتش بود. مقید به نماز اول وقت و تعقیبات بود و نمازهای نافله و نماز شب می خواند. @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
اللّهُمَّ صَلِّ عَلى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضا الْمُرْتَضَى🤲 الاِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلى مَنْ فَوْقَ الاَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّرى الصِّدّیقِ الشَّهیدِ✨ صَلاةً کَثیرَةً تامَّةً زاکِیَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَةً کَاَفْضَلِ ما صَلَّیْتَ عَلى اَحَد مِنْ اَوْلِیائِکَ گوییا گنبدی از کاخ بهشت است که شهر یافته زان همه زیبایی آن زینت و فَر 🌷به یاد محب و محبوب (ع)، @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🇮🇷🗳 انتشار برای اولین بار 🎥 صحبت های سید ابراهیم رییسی بعد از ثبت نام ریاست جمهوری هنگام برگشت از وزارت کشور... @ganndo @jahaannews @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
التماس دعا🌹🌱 شبتون امام رضایی🦋☕️🍫
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
❤️🍃 بعضی ها ما را سرزنش میکنند که چرا دم از کربلا میزنند و از عاشورا؛ آنها نمی دانند که برای ما کربلا بیش از آنکه یک شهر باشد یک افق است.. که آن رابه تعداد شهدایمان فتح کردیم؛ نه یک بار نه دوبار... به تعداد شهدایمان... 📝 ☘️ @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💢شرط حاج‌اصغر برای بازگشت به ایران پنج سال از حضور حاج‌اصغر در سوریه می‌گذشت که به سوریه رفتم و به او گفتم: بیا برگردیم بس است دیگر؛ الان پنج سال است اینجا هستی. گفت باشد برمی گردم، فقط یک شرط دارد. گفتم چه شرطی؟ گفت: فردای قیامت جواب بی‌بی زینب (س) را شما می‌دهی؟ اگر جواب می‌دهی من برمی‌گردم. گفتم: نه من نمی‌توانم جواب بی‌بی زینب (س) را بدهم؛ پس بمان. @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | هوای گرفته و پر گرد و غبار این روزهای رفته از ماه سال 1392، چهره را حسابی کدر کرده و دلم میخواست آبی به سر و رویش بزنم، ولی از کمر دردم میترسیدم که بلاخره دل به دریا زدم و قدم به حیاط گذاشتم. حیاط از خاک پوشیده شده و شاخه های نخلها با هر تکانی که در دل باد میخوردند، گرد و نشسته در لابلای برگهایشان را به هوا میفرستادند. و پدر که کاری به این کارها نداشتند و از زمان آغاز بارداری ام، هر بار خود حیاط را میشست. خجالت میکشیدم که با این کار سختی که در پالایشگاه داشت، شب هم که به باز میگشت، در انجام کارهای خانه میکرد و هفته ای یکبار، صبح قبل از رفتن به محل کارش، حیاط را هم میشست و دوست داشتم قدری کمکش کنم که دستی بافته شده از شاخه های نخل را از گوشه حیاط برداشتم، تمام سطح زیبای خانه مان را جارو زدم و به نوازش پا ک و زلال آب، تن خاک گرفته اش را شستم و بوی آب و خاک، چه عطر دل انگیزی به پا کرده بود! هر چند به همین مقدار کار، باز آشنای این مدت در کمرم چنگ انداخته و دوباره نفسم به تنگ آمده بود، ولی حال و هوای با نخلستان کوچک خانه، که یادگار حضور در همین حیاط دلباز و بود، حالم را به قدری خوش کرده بود که این ناخوشی گذرا را داشت. را جمع کردم و پای حوض دور لوله شیر آب پیچیدم، جاروی را کنار حیاط پای دیوار گذاشتم و خودم به تماشای کوچکی که حالا با این شست و شوی ، طراوتی دیگر پیدا کرده بود، روی تخت کنار حیاط نشستم. کم رمق بعد از ظهر زمستان بندر، که دیگر جانی برای آتش بازی های نداشت، فرصت خوبی مهیا کرده بود تا مدتی طولانی در آرامش مطبوعش، بگیرم. همانطور که تخته پشتم را صاف نگه داشته بودم تا نفسم جا بیاید و درد کمرم قرار بگیرد، با نگاهم به شاخه های با شکوه نخلها رفته بودم، ولی این خلوت خوش عطر هم چندان طولانی نشد که در با صدای باز شد و نوریه قدم به حیاط گذاشت. با قدمهای کوتاهش به سمت آمد و مثل همیشه لب از لب باز نکرد تا من مقابل برخاسته و سلام کنم. سلامم را داد و با غروری که از صورتش محو نمیشد، گفت: "خوب شد حیاط رو شستی! اونقدر خاک گرفته بود که نمیتونستم پام رو از بیرون بذارم." از این همه بی اخلاقی اش، گرچه کرده بودم، ولی باز هم دلم گرفت و تنها کمرنگی نشانش دادم، ولی نیش و کنایه هایش تمامی نداشت که نگاهم کرد و پرسید: "تو چرا هیچ وقت نمیای پایین؟ من الان که اینجام، ولی تو یه سر هم نیومدی خونه من. از من خوشت ؟" ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | از اعتراض بی مقدمه اش جا خوردم و پیش از آنکه فرصت کنم جوابش را بدهم، با همان حالت ادامه داد: "نکنه از من خوشش نمیاد؟ آخه هر وقت تو حیاط هم من رو ، خیلی سنگین برخورد میکنه." از توصیفی که از رفتار میکرد، ترسیدم و خواستم به گونه ای کنم که باز هم امان نداد و با لحنی شک و تردید پرسید: "عبدالرحمن میگفت از اهل تهرانه، آره؟" و من نمیخواستم پدر را تأیید کنم و میترسیدم نوریه شک کند که جواب دادم: "آره، تهرانیه، اینجا تو پالایشگاه کار میکنه..." و برای اینکه فکرش را از مجید کنم، با لبخندی ادامه دادم: "حالا امشب مزاحمتون میشیم!" در برابر جمله خالی از ، او هم لبخند سردی تحویلم داد و بدون آنکه لحظه ای بنشیند، به سمت باغچه حیاط رفت و من که نمیتوانستم لحظه ای حضورش را تحمل کنم، به سمت ساختمان برگشتم که صدایم زد: "الهه! عبدالرحمن عادت داره شبها زود بخوابه. اگه خواستی بیای، زود بیا که نشی!" از عصبانیت گونه هایم گرفت که با دو ماه زندگی در این ، خودش را بیش از من همه چیز پدرم میدانست و باز هم نگفتم و وارد ساختمان شدم. حالا از بغض رفتار نوریه، سردرد هم به حالم اضافه شده و با سینه ای که از غم پُر شده و دیگر جایی برای کشیدن نداشت، پله ها را یکی یکی طی میکردم تا به خانه خودمان رسیدم. خودم طاقت دیدن را در خانه مادرم نداشتم و حالا می بایست را هم راضی میکردم که در این میهمانی پُر رنج و همراهی ام کند که اگر این وضعیت پیدا میکرد، آتش غیظ و غضب دامن زندگیمان را میگرفت... ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
❤️🍃 باز آینه و آب و سینیِ چای و نبات باز پنج شنبه و یاد شهدا با صلوات 🌷مزار مطهر و در قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
پ.ن : بحث اهل سنت و وهابیت از هم جداست و در این موضوع هیچ شکی نیست. سنی و شیعه با هم خواهر و برادرند. و در حقیقت تعداد بسیاری از عزیزان سنی به دست همین وهابیت ملعون به شهادت رسیده اند. وهابیت همدست صهیونیست و آمریکای جنایتکار است تا میان مسلمین فاصله بیندازند و داعش گونه بر جوامع بشری حکومت کنند. در تاریخ ثبت شده و خواهد شد که با فتواهای احمقانه و دور از شرافت چه بر سر مردم آوردند و طفلی پست همچون داعش را پروراندند تا به نقشه های شوم خود رنگی تازه بدهند. و خواهیم دید که وعده ی خدا حق است و به زودی پرچم اسلام حقیقی بر فراز عربستان نقش خواهد بست... اِن شاءالله ▪️ سالروز تخریب قبور به دستور وهابیت ملعون را تسلیت عرض میکنیم. @shahid_hajasghar_pashapoor
التماس دعا دارمـ🌸🌱 شبتون حسینے🍎🦋🌱
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
❤️🍃 تنهاترین! به ذکر مصیبت چه حاجت است؟ ما را نسیم نام تو دیوانه می‌کند... @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🦋🌱 محمدجان عزیزم من تو را از خدا برای خودم نخواستم، از خدا خواستم فرزندی به من دهد که سرباز امام زمان (عج) بشود. 📝فرازی از وصیت نامه @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🌸🍃 می‌خواهم مثل او باشم... می‌خواهم در برابر اتفاقات پیرامونم بی‌تفاوت نباشم می‌خواهم آمر به معروف و ناهی از منکر باشم می‌خواهم مثل او باشم... 🌸🍃 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | نماز مغربم را خوانده و به انتظار آمدن مجید، لوبیا پلو را دم کرده بودم که اشتیاقم به سر رسید و باز گرم و صدای دلنشین همسر در خانه پیچید. پاکت پسته و کیسه در یک دست و یک عدد نارگیل هوس انگیز در دست دیگرش بود و کنار کیسه لیمو شیرین، پاکت کوچک اخته هم به رویم میزد که ویار امروزم بود و از صبح سفارشش را داده بودم. لحظه های بودن در کنار وجود ، به قدری شیرین و بود که می توانستم ناخوشیهای جسمی و دلخوریهای روحی ام را از یاد برده و تنها از حضور لذت ببرم. کاپشن نازکش را در آورد و به سمت چوب رفت که تازه متوجه شدم شب شهادت (ع) فرا رسیده و مجید پیراهن مشکی به تن دارد. به یاد افتادم و مراسم سختی که ناگزیرم کرده بود برای امشب ببینم و در قدم اول بایستی از مجید میخواستم لباس را دربیاورد و چطور میتوانستم چنین چیزی بخواهم که چشمانش هنوز از عزا در نیامده و نگاهش همچنان رنگ ماتم داشت. سرِ میز که نشستیم، نتوانستم پریشانی ام را بیش از این پنهان کنم که با صدایی گرفته آغاز کردم: "مجید! میشه ازت یه خواهشی کنم؟" از آهنگ صدایم فهمید خبری شده که نگاهش به نگرانی نشست و با اشاره سر پاسخ داد تا با لحنی معصومانه تمنا کنم: "میشه امشب بیای یه سر بریم پایین؟" از درخواستم کرد و پرسید: "خبریه؟" لبخندی زدم و پاسخ دادم: "نه، خبری نیس. فقط گفتم خُب ما این چند وقته که اومده، اصلاً نرفتیم به سر بزنیم." از چشمانش میخواندم که این رفتن نیست و باز دلش نیامد را بشکند که سعی کرد ناراحتیهای مانده در دلش را کند و با لبخندی لبریز محبت پاسخ داد: "باشه الهه جان! من که حرفی ندارم." ولی همه چیز همین نبود و همانطور که سرم پایین بود و با سرانگشتم لبه را به بازی گرفته بودم، گفتم: "آخه یه چیز دیگه هم هست..." و در برابر نگاه پرسشگرش، با صدای ادامه دادم: "آخه اگه نوریه ببینه تو مشکی ، شک میکنه. بابا بهش گفته تو از اهل تهرانی، ولی انگار نوریه شک داره..." از سکوت سنگینش که حتی صدای نفسهایش هم شنیده نمیشد، ادامه دهم و سرم را بالا آوردم تا در مقابل آیینه بی ریایش که از غم غربت و داغ به خون نشسته بود، مظلومانه خواهش کنم: "مجیدجان! نمیشه لباست رو عوض کنی؟" سرش را پایین انداخت تا خشم جوشیده در چشمانش را نبینم و با صبورانه اش، اجازه داد تا ادامه دهم: "خودت اگه بفهمه، بابا چی کار میکنه! کار که ازت نمیخوام، فقط میخوام یه لباس دیگه بپوشی!" و دیگر نتوانست ساکت بماند که سرش را بالا آورد و با جواب داد: "الهه جان! بحث یه لباس نیس، بحث یه اعتقاده که من باید پنهانش کنم و نمیفهمم چرا باید این کارو بکنم!" نمیخواستم در این وضعیت از نظر بحثی را شروع کنم و فقط میخواستم معرکه امشب به بگذرد که با نگاه به چشمان مهربانش پناه برده و التماسش کردم: "تو حق داری هر که دوست داری و اعتقاد داری بپوشی، ولی فکر من باش اگه بفهمه که تو شیعه ای، بابا زندگیمون رو به آتیش میکشه!" و مردمک زیر فشار غصه به افتاد و پرده اشکم پاره شد که جگرش را آتش زد و پاسخ داد: "باشه الهه جان! یه لباس دیگه می پوشم." و با مهربانی به رویم خندید تا قلب پریشانم آرام بگیرد و باز دلداری ام داد: "تو غصه نخور عزیزم! بخدا من دیدن اشک تو رو ندارم الهه جان!" و باز حرمت امامش را که یک بلوز سورمه ای پوشید تا دل الهه اش را راضی کند و با همه ، تا خانه همراهی ام کرد. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | پدر با چهره ای گرفته در را برایمان باز کرد. از چشمان گود رفته و زیر ابروهای پرپشت و خاکستریاش میخواندم که از آمدن ما به هیچ وجه نشد که هیچ چیز را به خلوت با نوریه ترجیح نمی داد. در برابر سرد صاحبخانه، روی مبل پایین اتاق کز کردم که حالا به خودم میدیدم نوریه، زندگی را زیر و رو کرده و دیگر اثری از خاطرات مادرم به جا نمانده بود. خانه ای که بیست و چهار در آن زندگی کرده و حتی در این ماهی که کرده بودم، روزی شب نمیشد که به بهانه ای به دیدارش نیایم، حالا به کلی برایم شده و در و دیوارش بوی غم میداد. حتی هم دیگر پدر من نبود که حتی به اندازه گذشته هم با تنها حرفی نمیزد و همه هوش و حواسش به بود. چه لحظات سختی بود که تازه میفهمیدم نوریه مرا به این خانه بکشاند تا اوج را به رخم بکشد و برایم قدرت نمایی کند و چقدر از مجید خجالت میکشیدم که به درخواست من به این میهمانی آمده بود و حتی به اندازه یک چای تلخ برای میزبان پذیرایی نداشت. زیرچشمی کردم و دیدم سر به زیر انداخته و شاید از غم غربت اعتقادش به قدری گرفته بود که دیگر این بی احترامی ها به دریاییاش نمی آمد که پدر پا روی پا انداخت و با لحنی پُر غرور صدایش کرد: "مجید! از این ماه بیست درصد دیگه بذار رو ، بعد بیار!" در برابر چشمان من و نگاه عمیق مجید که انگار نوریه را پشت این حکم میدید، پدر باد به انداخت و مثل اینکه فراموش کند مستأجری که برایش اینطور خط و نشان میکشد و دامادش هستند، با اخمی ادامه داد: "اگرم نمیخواید، برید یه جای دیگه رو کنید!" پشت چشمان ریز و مشکی نوریه، موزیانه پنهان شده و همانطور که پدر، به پشتی کاناپه تکیه زده بود، ابرو در هم کشید و دنبال حرف را گرفت: "همه چی شده! خُب اجاره خونه هم رفته بالا دیگه!" نمیفهمیدم برای با این همه درآمد، این مبلغ چه ارزشی دارد جز اینکه میخواهد به این بهانه ما را از این بیرون کند، ولی مجید از دلبستگی ام به این خانه داشت، دست پدر را خوانده و نقشه پشت پرده نوریه را به دیده بود که با متانت همیشگی اش جواب داد: "باشه، مشکلی نیس." دیدم صورت نوریه از غیظ پُر شد و روی چشمانش که رشته هایش شده و آرزوی تسلطش بر این خانه بود. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
❤️🍃 جز وصل دوست، هیچ نخواهم به روزگار دل‌خوش به روزگار شدم از وصال دوست... @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
آمادگی دینی و قلبی برای شهادت حاج اصغرها 🔹من سال‌ها در جنگ بودم و همه این اتفاقات را دیده‌ام. پسرم پرویز از بین رفت، خانه نبودم، دخترم و اصغر به دنیا ‌آمدند، خانه نبودم. همه زحمت‌های من به دوش حاج‌خانم بود. اگر ایشان نبود من نمی توانستم این فعالیت ها را داشته باشم. 🏡اگر خانواده قبول نکند و همراهی نداشته باشد، این کارها مشکل است. در حالی که بعضی وقت ها که به خانه می آمدم،‌ حاج خانم می گفت الان وقت عملیات است چرا تو آمده‌ای خانه؟! ما همه این ها را دیده‌ایم. 😔بچه‌هایی را دیده‌ایم که پرپر شدند. پیکرهایی را از زیر آوار درآوردیم. اگر از طریق اسلام نگاه کنیم، هرکسی اسلام را خواسته، همین مشکلات را داشته. محال است که پیروی از اسلام بدون سختی باشد. 🌱از خلقت حضرت آدم، دشمن هست، دوست هم هست. از خلقت حضرت آدم، کافر هست، مسلمان هم هست... از همان موقع هیچ فرقی نکرده. یزید بوده، امام حسین هم بوده اما امام حسین کم بوده و یزیدی‌ها تا دلت بخواهد فراوان هستند. 🌱 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | حالا در این حجم سکوت، طنین نوحه عزاداری شام شهادت (ع) که سوار بر دسته های از خیابان اصلی میگذشت و شورانگیزش تا عمق خانه نوریه میرسید، کافی بود تا چشمان کشیده و پُر مجید را به ساحل آرامشی عمیق و شیرین برساند. مثل اینکه در این غربت، نوای نوازشی به گوش دلش رسیده باشد، نقش غم از محو شد و در عوض وجود را به آتش کشید که از جایش پرید و با قدمهایی که از عصبانیت روی میکوبید، به سمت پنجره های قدی اتاق پذیرایی رفت و درست مثل همان شب ، پنجره ها را به ضرب بست و با صدایی بلند اعتراضش را اعلام میکرد: "باز این ریختن تو خیابون!" چشمم به افتاد و دیدم که با نگاه شکوهمندش، و تعصبات جاهلانه اش را میکند و در ، پدر برای خوش خدمتی به نوریه، همه اعتقادات اهل را زیر پا نهاد و مثل یک ، زبان به توهین و تکفیر که برادران مسلمان ما بودند، دراز کرد: "خا ک تو سرشون! اینا که اصلاً مسلمون نیستن!" و برای هرچه شیرینتر کردن نوریه، کلماتش را میکرد: "خدا لعنتشون کنه! اینا یه کافرن که اصلاً خدا رو قبول ندارن!" مات و متحیر مانده بودم که پدر اهل سنتم با شصت سال زندگی در سایه مکتب سنت و ، چطور در عرض دو ماه، تبدیل به یک افراطی شده که به راحتی دسته ای از امت اسلامی را لعن و میکند! مجید با همه خون که در رگهایش میجوشید، مقابل پدر کشید و شاید رنگ و نگاه لرزان از ترسم، نگذاشت به هتاکیهای پدر بدهد. از کنار نوریه که در بهت قیام مجید، خشکش زده بود، گذشت و لابد التماسهای را شنید که در پاشنه در کوتاهی کرد و با خداحافظی از اتاق بیرون رفت. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊