eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
272 دنبال‌کننده
3.6هزار عکس
814 ویدیو
4 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (برادر خانم حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
❤️🍃 أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ فی تُرْبَتِهِ سلام بر آن کسى که خداوند شفا را در خاکِ قبرِ او قرار داد... @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
لطفا در ایتا مطلب را دنبال کنید
مشاهده در پیام رسان ایتا
🎙بشنوید | صوت کامل بیانات امروز رهبر انقلاب در ارتباط تصویری با نمایندگان مجلس شورای اسلامی. ۱۴۰۰/۰۳/۰۶ @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | شنیدن همین چند کافی بود تا مجلس بحث و برایم به مجلس عزا شود که من به امید شفای مادرم، کم با امامان نجوا نکرده و دردهای دلم را برایشان زار نزده بودم و دست آخر هیچ جوابی نگرفته و پیش چشمانم را از دست داده بودم. دوباره سینه ام از مادر سنگین شد و آنچنان به درد آمد که باز کینه کهنه از زیر خا کستر وجودم سر برآورد و با صدایی گرفته زدم: "آره خیلی خوب میده..." مجید همانطور که سرش را به دیوار تکیه داده بود، را به سمتم چرخاند که متوجه منظورم نشده بود و من در برابر منتظرش تیر را زدم: "الان چهار پنج ماهه که من و تو رو دادن، الان چهار ماهه که مامانم گرفته..." و پیش از آنکه پلکهایش از نیشی که به زده بودم، بشکند و اشکش جارش شود، تا استخوان خودم آتش گرفت و آنچنان کشید که خنکای این شب هم نمیتوانست آرامم کند که از کنارش بلند شدم و با همه دردی که در سر و کمرم میپیچید، به سمت دویدم تا به خنکای پناه ببرم. با دستهایی که از حال زار مادرم به افتاده بود، لیوان بلوری را از سبد برداشتم و خواستم شیشه آب را از بردارم که انگشتان لرزانم نیاورد، لیوان از دستم رها شد و پیش پای که به دنبالم به آشپزخانه آمده بود، به زمین خورد و درست مثل وجود من و شاید شبیه قلب مجید شکست. پایش را از روی خُرده شیشه ها بلند کرد و با به سمتم آمد تا کمکم کند، ولی نمیتوانستم حتی حضورش را تحمل کنم که خودم را کشیدم و برای برداشتن لیوان دیگری، درِ بالا را باز کردم که قدم دیگری به برداشت و پیش از من، دست بُرد تا برایم بیاورد که از تلخی که بار دیگر جانم را میزد، به آستین بلوزش چنگ انداختم، دستش را عقب کشیدم و زدم: "برو عقب!" در ایوان کشیده اش، نگاهش به نظاره پرخاشگری ام مات و مانده و شاید فهمیده بود که زودرنجی دوران سخت هم به عقده در سینه ام اضافه شده که خودش را عقب کشید تا راحت باشم. سرم به قدری میرفت که تمام آشپزخانه و دور نگاهم میچرخید و چشمانم طوری سیاهی رفت که دستم به دسته بلور داخل کابینت ماند و مثل اینکه بدنم تمام توانش را از داده باشد، قامتم از زانو که مجید با هر دو دست، بازوانم را گرفت تا از حال نروم و در عوض، تور سفید رنگی که کف کابینت پهن کرده بودم، با دستم به پایین کشیده شد و تمام پارچ و لیوان بلور جهیزیه ام را با خودش پایین کشید و در یک لحظه همه را خُرد کرد. صدای شکستن آن همه شیشه روی سنگ پایینی و کف سرامیک آشپزخانه، را در گلو خفه کرد و دیگر نتوانستم سرِ پا بایستم که که در حلقه دستان مچاله شده بودم، کف آشپزخانه نشستم. با همه وجودم میکردم نه تنها چهارچوب بدن خودم که سه ماهه ام نیز از ترس به میلرزد و مجید مدام زیر زمزمه میکرد: "نترس الهه جان! چیزی نشد، آروم باش عزیزم!" ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | تمام سطح از خُرده های ریز و شیشه پُر شده و روی سر و شانه مجید هم بلور میدرخشید که با ادامه داد: "الهه جان! تکون نخور تا برم بیارم." بازوهایم را که همچنان ، به آرامی رها کرد و از جایش بلند شد که پیش از آنکه از قدم بردارد، خشکش زد. سرم به شدت منگ شده و توانی برایم بود تا ببینم چه اتفاقی افتاده که اینچنین از جایش تکان نمیخورد. چیزی را از روی برداشته و تنها خیره نگاهش میکرد که از پشت تیره و تار چشمانم دیدم چند کاغذ تا خورده میان انگشتانش جا کرده و باز به خاطر نیاوردم که یکی دو ماه پیش چه چیزی را در این پنهان کرده ام. حالا نوبت او بود که پاهایش شده و دوباره کنارم روی بنشیند. گونه های گل انداخته و بی آنکه پلکی بزند، فقط به میان دستش نگاه می کرد که بلاخره کاغذ تا خورده را مقابل بیرمق و نگاه بی رنگم به نمایش گذاشت و با صدایی که انگار از چاه بر می آمد، سؤال کرد: "روز ، روز جشن و شادیه؟!!!" که تازه به خودم آمدم و دیدم این چند ورق ، همان جزوه است که نوریه برایم آورده بود و من از ترس مجید در همین کابینت کرده و به احترام اسم خدا و پیامبر (ص) که در هر صفحه ای چند بار شده بود، نتوانسته بودم کنم حالا درست در چنین شبی که باز بر سرِ اختلافات مذهبی کلاس بر پا کرده بودم، به دست مجید افتاده بود. دلم میسوخت که من حتی از نام این جزوه شرم میکردم و حالا در برابر نگاه مجید نمیدانستم چگونه خودم را کنم که دیگر جانی برایم نمانده و نمیدانم رنگ زندگی چقدر از پریده بود که جزوه را روی زمین گذاشت و به سرعت از جا بلند شد. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
❤️🍃 باز آینه و آب و سینیِ چای و نبات باز پنج شنبه و یاد شهدا با صلوات 🌷مزار مطهر و در قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
عیسای شهر ما نفسش مجتبایی است اعجازها نموده دمِ سیدالکریم (ع) 🏴وفات حضرت عبدالعظیم حسنی و شهادت حضرت حمزه علیهم السلام تسلیت @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
🌸🍃  همیشه دنبال خوب کردن حال دیگران بود. یک ویژگی که خیلی در  او پررنگ بود مسئولیت‌پذیری‌اش بود. محال بود مسئولیتی قبول کند و آن را به سرانجام نرساند. در روزهای آخر هم، منطقه را که فرماندهان دستور به آزاد شدنش داده بودند، به یاری رزمندگان دیگر به طور کامل آزاد کرد و بعد به شهادت رسید و این یعنی آخرین مأموریت خود را هم تکمیل کرد و بعد رفت. 🌸🍃 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | سطح پوشیده از خُرده شیشه ی آشپزخانه را پیمود و به سمت رفت تا برای الهه ای که دیگر جانی به نمانده بود، چیزی تدارک ببیند و لحظاتی بعد با آب قندی که با دستپاچگی در یک لیوان تهیه کرده بود، کنارم نشست. یک دست پشت سر و گردنم گرفت تا بالا بیاید و با دست دیگرش لیوان آب را مقابل دهانم گرفته بود و میخواست به هر شکلی که میتواند، قطرهای به گلوی برساند و مذاق جان من، نه از قند حل شده در آب، که از حلاوت که در همه رفتارش خودنمایی میکرد، شیرین شد و خاطرم آسوده که هنوز دارد که سرانجام لب از لب گشودم و با صدایی که دیگر شبیه ناله شده بود، گواهی دادم: "مجید! بخدا این مال نیس! باور کن برای من، روز ، روز شادی ! بخدا من این اعلامیه رو قبول ندارم!" و همانطور که سر و گردنم را روی دستان مهربانش گرفته بود، چشمانش در دریای غرق شد، نگاه عاشقش به موج زد و پاسخ اعتراف صادقانه ام را به کلامی داد: "میدونم الهه جان!" و من که از رنگ پُر از اعتماد و چشمانش، جانی دوباره گرفته بودم، همچنان درد دل میکردم: "اینو اُورده بود تا بخونم، ولی من اصلاً ندارم! من اعتقادات رو قبول ندارم، ولی ترسیدم جوابش رو بدم، از بابا ! بخدا منم امام حسین (ع) رو دوست دارم!" اشک لطیفی پای نَم زده و صورتش به رویم تا قلبم قرار بگیرد و زیر تکرار میکرد: "میدونم عزیزم، آروم باش عزیز دلم!" نمیدانم چقدر در آن خلوت ، دردهای مانده بر دلم را برای همسر مهربانم زار زدم و او با همه را به جان خرید تا سرانجام جان لبریز از تلاطمم پیش چشمان ، به ساحل آرامش رسید و بلاخره چشمان خسته ام به رفت تا هنگام سحر که از نوازش نرم ندایش که در آوای زیبای اذان پیچیده بود، چشمانم را گشودم: "الهه جان..." مثل روزهای گذشته با یک دستی کوچک از تازه بالای سرم لب تخت نشسته بود که تأکید کرده بود هر روز پیش از بلند شدن از جایم، از خوراکی استفاده کنم تا دچار افت خون نشوم و مجید هر روز صبح با چند عدد یا یک مشت توت خشک، از خواب بیدارم میکرد. رطوبت آب وضو هنوز به صورتش مانده بود که را پهن کرد و به ایستاد. با همان چشمان خواب آلودم دیدم که باز مشکی اش را به تن کرده و آماده اقامه عزای امام رضا (ع) شده که گرچه در این روز هم برایش در پالایشگاه گذاشته بودند و فرصتی برای رفتن به مجلس عزا نداشت، ولی حالا پس از چند ماه زندگی در کنار دل میدانستم که در قلبش برای امامش عزا به پا خواهد کرد. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊