💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_اول
#قسمت_سی_و_هشتم
لحظاتی جز صدای سکوت، چیزی نمیشنیدم که احساس میکردم گونه هایم آتش گرفته و تمام #ذرات بدنم میلرزد. بی آنکه بخواهم تمام صحنه های دیدار او، شبیه کتابی پُر خاطره مقابل چشمانم ورق میخورد و وجودم را لبریز از #خیالش میکرد که ادامه صحبت مریم خانم، سرم را بالا آورد:
"ما میدونیم که شما #اهل_سنت هستید و ما شیعه. قبل از اینم که بیایم بندرعباس، جواد خیلی با مجید تلفنی صحبت کرد. اما نظر #مجید یه چیز دیگه اس."
و من همه وجودم گوش شده بود تا نظر او را با همه وجودم بشنوم: "مجید میگه همه ما #مسلمونیم! البته من و جواد هم به این معتقدیم که همه مسلمونا مثل برادر میمونن، ولی خب #اختلافات مذهبی رو هم باید در نظر گرفت. حتی دیشب هم تا نصفه شب، مجید و جواد با هم حرف میزدن. ولی مجید فکراشو کرده و میگه مهم خدا و قبله و قرآنه که همه مون بهش معتقدیم!"
سپس به چشمان مادر نگاه کرد و #قاطعانه ادامه داد: "حاج خانم! مجید تمام عمر روی پای خودش بزرگ شده و به تمام #معنا مثل یه مرد زندگی کرده! وقتی حرفی میزنه، روی حرفش میمونه! یعنی وقتی میگه اختلافات مذهبی تو زندگی با همسرش تأثیری نداره، واقعاً تأثیری نداره!"
مادر با چشمانی غرق #نگرانی، به صورت مریم خانم خیره مانده و کلامی حرف نمیزد. اما نگاه من زیرِ بار احساس، کمر خم کرده و بی رمق به زیر افتاده بود که مریم خانم به نگاه ثابت مادر، لبخند #مهربانی زد و گفت: "البته از خدا پنهون نیس، از شما چه پنهون، از دیشب که ما اومدیم و شما رو دیدیم، به این وصلت هزار بار #مشتاقتر از قبل شدیم. بخصوص دختر نازنین تون که دل منو بُرده!"
و با شیطنتی محبت آمیز ادامه داد: "حیف که پسر خودم کوچیکه! وگرنه به جای مجید، الهه جون رو برای پسر خودم #خواستگاری میکردم!" از حرفش لبخند کمرنگی بر لبان مادر نشست و در برابر چشمان پُر از تردیدش، مریم خانم برای معرفی هرچه بیشتر آقای عادلی ادامه داد:
"حاج خانم! من هرچی از مجید بگم، خُب شاید فکر کنید من فامیلش هستم. ولی شاید تو این چند ماهی که اینجا بوده تا یه حدودی باهاش #آشنا شده باشین. شاید ساکت و کم حرف باشه، ولی مرد کار و زندگیه! خُب از یه سالگی پیش عزیز بود، ولی همین که از آب و گل در اومد، کسی که مواظبش نبود، هیچ، تازه مرد خونه #عزیز هم بود و همه جوره هوای عزیز رو داشت. بعدش هم که عزیز عمرش رو داد به شما، شد مرد زندگی خودش! نمیگم خیلی اهل مستحبات و نماز شب و ختم قرآنه، نه! ولی رو سرش #قسم میخورم، چون از بچگی یاد گرفته به حرامِ خدا حتی نزدیک هم نشه!"
مادر که تازه از لاک سکوتش در آمده بود، به نشانه #تأیید صحبتهای مریم خانم، سر تکان داد و گفت: "حق با شماس! این چند ماهه ما از آقا مجید غیر از سر به زیری و آقایی هیچ چی ندیدیم."
و باز ساکت شد تا مریم خانم ادامه دهد: "از نظر مالی هم شاید وضع آنچنانی نداشته باشه، ولی تا دلتون بخواد اهل کاره. وقتی لیسانسش رو گرفت، تو #تهران تو یه شرکت کار میکرد که خب کفاف خرج زندگی خودش و عزیز رو میداد. بعد از فوت عزیز هم با پولی که جمع کرده بود، تونست یه جایی رو تو تهران اجاره کنه. بعد هم با همون پول اومد اینجا خدمت شما. الان سرمایه چندانی نداره، مگه همین پس اندازی که این مدت کنار گذاشته. ولی خُب خدا بزرگه. إنشاءالله به زندگی شون برکت میده."
که مادر لبخندی زد و با فروتنی پاسخ داد: "این حرفا چیه مریم خانم! خدا روزی رسونه! خدا هیچ بنده ای رو بدون روزی نمیذاره! ولی... راستش من #غافلگیر شدم. اجازه بدید با باباش هم صحبت کنم." مریم خانم که با شنیدن این جمله، قدری خیالش راحت شده بود، با لبخندی #شیرین جواب داد: "خواهش میکنم. شما با حاج آقا صحبت کنید. من فردا صبح خدمت میرسم ازتون #جواب میگیرم."
سپس در حالیکه چادرش را مرتب میکرد تا بلند شود، رو به مادر کرد و حرف آخرش را با قاطعیت زد: "حاج خانم، این #تفاوت_مذهبی برای مجید اصلاً مطرح نیس! چیزی که مجید ما رو شیفته دخترِ گلِ شما کرده، خانمی و نجابت الهه جونه!" سپس به رویم خندید و همچنانکه بلند میشد، گفت: "که البته #حق داره!"
هرچند در دریای دلم طوفانی به پا شده و در و دیوار جانم را به هم میکوبید، اما در برابر #تمجید بی ریایش، به زحمت لبخندی زدم و به احترامش از جا بلند شدم. مادر هم همانطور که از روی مبل بلند میشد، جواب داد : "خوبی و خانمی از خودتونه!" سپس به #چای دست نخورده اش اشاره ای کرد و گفت: "چیزی هم که نخوردید! لااقل میموندید براتون میوه بیارم."
به نشانه احترام دست به سینه گذاشت و با خوشرویی جواب داد: "قربون دستتون! به اندازه کافی دیشب زحمت دادیم!" سپس دست مادر را گرفت و با صدایی لبریز از اشتیاق ادامه داد: "إنشاءالله به زودی #خدمت میرسیم و حسابی مزاحمتون میشیم!" و با بدرقه گرم مادر از اتاق بیرون رفت...
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_اول
#قسمت_چهلم
بعد از صرف شام فرصت #خوبی بود تا مادر ماجرای صبح را برای پدر و عبدالله شرح دهد. هرچه قلب من از تصور واکنش پدر، غرق در #اضطراب بود، مادر برای طرح این خواستگار جدید، که هنوز نیامده دلش را بُرده بود، اشتیاق داشت. خودم را به شستن ظرفهای شام مشغول کرده بودم که مادر شروع کرد: "عبدالرحمن! امروز مریم خانم اومده بود اینجا." پدر منظور مادر از "مریم خانم" را متوجه نشد که عبدالله پرسید: "زن عموی #مجید رو میگی؟" و چون تأیید مادر را دید، با تعجب سؤال بعدی اش را پرسید : "چی کار داشت؟"
و مادر پاسخ داد: "اومده بود الهه رو خواستگاری کنه!" پاسخ مادر آنقدر صریح و قاطع بود، که #عبدالله را در بُهتی عمیق فرو برد و پدر حیرت زده پرسید: "برای کی؟" مادر لحظاتی #مکث کرد و تنها به گفتن "برای مجید!" اکتفا کرد.
احساس کردم برای یک لحظه گوشم هیچ صدایی نشنید و شاید نمیخواست عکس العمل پدر را بشنود. از بار نگاه سنگینی که به سمتم #خیره مانده بود، سرم را چرخاندم و دیدم عبدالله با چشمانی که در هاله ای از ابهام گم شده، تنها نگاهم میکند و صورت پدر زیر سایه ای از اخم به زیر افتاده است که مادر در برابر این سکوت سنگین ادامه داد: "میگفت اصلاً بخاطر همین اومدن بندر، مجید ازشون #خواسته بیان اینجا تا براش بزرگتری کنن. منم گفتم باید با باباش حرف بزنم."
پدر با صدایی گرفته سؤال کرد: "مگه نمیدونست ما #سُنی هستیم؟" و مادر بلافاصله جواب داد: "چرا، میدونست! ولی گفت مجید میگه همه مسلمونیم و به بقیه چیزها کاری نداریم!" از شنیدن این جواب #قاطعانه، پدر برآشفت و با لحنی عصبی اعتراض کرد: "الآن اینجوری میگه! پس فردا که آتیشش خوابید، میخواد زندگی رو به الهه #زهر کنه! هان؟"
مادر صورت در هم کشید و با دلخوری جواب داد: "عبدالرحمن! ما تو این شهر این همه دختر و پسرِ #شیعه و سُنی میشناسیم که با هم وصلت کردن و خوب و خوش دارن زندگی میکنن! این چه حرفیه که میزنی؟" پدر پایش را دراز کرد و با لحنی لبریز تردید پاسخ داد: "بله! ولی به شرطی که قول بدن واقعا همدیگه رو #اذیت نکنن!"
و حالا فرصت #خوبی برای راضی کردن پدر بود که مادر لبخندی زد و با زیرکی زنانه اش آغاز کرد: "مریم خانم میگفت قبل از اینکه بیان بندر خیلی با مجید صحبت کردن! ولی #مجید فکراشو کرده و همه شرایط رو قبول داره!" و با صدایی آهسته و لحنی مهربانتر ادامه داد : "بلاخره این جوون چهار پنج ماهه که تو این خونه رفت و آمد داره! خودمون دیدیم که چه پسر نجیب و سر به راهیه! من که مادر #الهه بودم یه بار یه نگاه بد از این پسر ندیدم! بلاخره با هم یه سفره نشستیم، با هم غذا خوردیم، ولی من یه بار ندیدم که به الهه چشم داشته باشه! بخدا واسه من همین کافیه که رو سرِ این جوون #قسم بخورم!"
انتظار داشتم عبدالله هم در تأیید حرف مادر چیزی بگوید، اما انگار شیشه سکوتش به این سادگی ها #شکستنی نبود...
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_سوم
#قسمت_هشتاد_و_پنجم
میدیدم که چشمان ریز و گود رفته پدر از عصبانیت مثل دو کاسه آتش #میجوشد و میدانستم تا مجید را از این خانه بیرون نکند، شعله #خشمش فروکش نمیکند و نمیخواستم پایان این کابوس، از دست دادن #همسر یا پدرم باشد که هر دو دستم را کف زمین گذاشته و همانطور که نفسم بند آمده بود، #ضجه میزدم: "مجید اگه منو دوست داری، برو... به خاطر من برو... تو رو خدا برو..."
که دستانش سُست شد و هنوز پدر را رها نکرده، پدر طوری #یقه_اش را گرفت و کشید که پیراهنش تا روی شانه پاره شد. هیبت هراسناک #پدر در چهارچوب در اتاق ظاهر شد. از گدازه های آتشی که همچنان از چاله چشمانش #زبانه میکشید، پیدا بود که هنوز داغ از دست دادن #نوریه در دلش سرد نشده و حالا میخواهد متهم بعدی را #مجازات کند که با قدمهایی که انگار در زمین فرو میرفت، به سمتم می آمد و نعره میکشید:
"بهت گفته بودم یه بلایی سرت میارم که تا عمر داری یادت نره! بهت گفته بودم اگه نوریه بفهمه میکُشمت..."
و من که دیگر کسی را برای #فریاد رسی نداشتم، نفسم از #وحشت به شماره افتاده و قلبم داشت از جا کنده میشد. فقط پشتم را به دیوار #فشار میدادم که در این گوشه گرفتار شده و راهی برای فرار از دست پدر نداشتم و #خدا میداند جز به دخترم به چیز دیگری فکرنمیکردم که هر دو دستم را روی بدنم حائل کرده بودم تا مراقب کودک #نازنینم باشم.
پدر بالای سرم رسید و همچنان جوش و #خروش می کرد و من دیگر جز طنین تپش های #قلبم چیزی نمی شنیدم که پایش را بلند کرد تا حالا بعد از مجید مرا زیر لگدهای #سنگینش بکوبد و من همانطور که یک دستم را روی بدنم سپر #دخترم کرده بودم، دست دیگرم را به نشانه التماس به سمت پدر دراز کردم و میان هق هق گریه امان خواستم: "بابا... بچه ام... بابا تو رو خدا... بابا به خاطر مامان... به بچه ام رحم کن..."
و شاید به حساب خودش به فرزندم رحم کرد که تنها شانه های لرزانم را با لگد میکوبید تا #کودک خوابیده در وجودم آسیبی نبیند و آنچنان محکم زد که به پهلو روی زمین افتادم و ناله ام از درد بلند شد و تازه فهمیدم که #مجید هنوز پشت درِ حیاط، پریشان حالم مانده که از هیاهوی داد و بیدادهای پدر و گریه های من به #وحشت افتاده و آنچنان به در آهنی حیاط میکوبید و به اسم صدایم میزد که جگرم برای این همه آشفتگی اش آتش گرفت.
پدر که انگار از ناله های من #ترسیده بود که بلایی سرِ کودکم آمده باشد، #عقب کشید و دست از #سرم برداشت که صدای زنگ موبایلم در اتاق پیچید.
حالا مجید #میخواست به هر قیمتی از حالم باخبر شود و پدر #قسم خورده بود هر نشانه ای از مجید را از این خانه محو کند که پیش از آنکه دستم به #موبایلم برسد و لااقل به ناله ای هم که شده خبر سلامتی ام را به جان #عاشقش برسانم، گوشی را از بالکن به پایین پرتاب کرد تا صدای خُرد شدن موبایل، هم به من و هم به #مجید بفهماند که دیگر راهی برای ارتباط با همدیگر نداریم و مجید دست بردار نبود که باز به در میکوبید و با #بیتابی صدایم میکرد.
پدر به سمت تلفن رفت، سیم #تلفن را قطع کرد و با دهانی که انگار #آتش میپاشید، بر سرم فریاد زد: "آهای! اگه پشت گوشت رو دیدی، این پسره بیشرف هم میبینی! طلاق میگیری، انقدر میشینی گوشه این خونه تا بپوسی!!!"
و من همانطور که روی زمین افتاده بودم، از درد شانه و غم #بی_کسی گریه میکردم و زیر لب #خدا را صدا میزدم تا از کودک بی دفاعم حمایت کند تا بلاخره پدر رهایم کرد و رفت...
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_سوم
#قسمت_صد_و_دوم
از قاطعیتی که بر آهنگ #کلماتش حکومت میکرد، نمیخواستم #ناامید شوم و همچنان دنبال راه چاره ای بودم که با لحنی لبریز محبت #التماسش کردم:
"خُب #سکوت نکن! تو مذهب اهل سنت رو قبول کن، من یه کاری میکنم که اصلاً چشمت به #نوریه نیفته که بخوای #اعتراض کنی! ولی تو رو خدا به حرفم گوش کن! جون الهه، به خاطر حوریه، بیا یه مدت مثل یه #سُنی زندگی کن! شاید نظرت عوض شد..."
و هنوز حرفم تمام نشده، با خشمی #عاشقانه تشر زد: "الهه! بس کن! جون خودت رو #قسم نخور! تو که میدونی چقدر #دوستت دارم، پس من رو اینجوری قسم نده!"
از #بغض پیچیده در #غیظ و غضب صدایش، دست دلم لرزید، قطره اشکی پای چشمم نشست و #سکوت کردم تا نغمه نفسهایش را بهتر بشنوم: "الهه جان! به خدا همه دنیای من #تویی، ولی دست رو چیزی نذار که بخوام بهت بگم نه! چون هیچی برای من سخت تر از این نیس که تو یه چیزی ازم بخوای و من نتونم برات #انجام بدم!"
و در برابر سکوت #مظلومانه_ام، با حالتی منطقی ادامه داد: "فکر میکنی اگه الان من برگردم خونه و به #بابا بگم سُنی شدم، کافیه؟ #فکر میکنی نوریه به این راضی میشه؟ مگه نشنیدی اونشب باباش چی گفت؟ گفت باید #وهابی شم، یعنی به اینکه من #سُنی هم بشم، راضی نمیشن! الهه! اونا #میخوان من و تو هم مثل خودشون بشیم! مثل اونا فکر کنیم! مثل بابا که #وهابی شده! الهه! اگه بخوای کنار نوریه زندگی کنی، باید مثل خودش باشی، وگرنه #دَووم نمیاری! امروز منو بیرون کردن، فردا تو رو!"
از حقایق تلخی که از زبانش میشنیدم، مذاق جانم #گَس شد و باز دست بردار نبودم که میخواستم به #بهانه مخمصه ای که نوریه برایمان #ایجاد کرده بود، مجید را به سمت #مذهب اهل تسنن بکشانم که مجید با مهربانی صدایم کرد: "الهه جان! اینا رو وِل کن! از خودت برام بگو! از حوریه بگو!"
و چه #عاشقانه بحث را عوض کرد که بلاخره علم #تبلیغ مذهب اهل سنت را پایین آوردم که خودم هم هوای هم صحبتی اش را کرده بودم: "چی بگم #مجید؟ من خوبم، حوریه هم خوبه! فقط دل هر دومون برات #تنگ شده!"
با صدای بلند #خندید و هر چند خنده اش
بوی #غم میداد، ولی میخواست به روی خودش نیاورد که دل او هم چقدر تنگ #همسر و دخترش شده که باز بحث را به جایی جز هوای #دلتنگی برد: "الهه جان! چیزی کم و #کسر نداری؟ هرچی میخوای بگو برات بگیرم، بلاخره یه جوری به #دستت میرسونم."
و پیش از آنکه #پاسخ مهربانیهایش را بدهم، با شوری که به #دلش افتاده بود، پرسید: "راستی این چند #روزه با این همه حرص و جوشی که خوردی، حالت چطوره؟ هنوز کمرت #درد میکنه؟"
نمیخواستم از راه #دور جام نگرانی اش را #سرریز کنم که به روی خودم نیاوردم روزهایم را با چه حالی به #شب میرسانم و شبهایم با چه #عذابی سحر میشود که زیر #خرواری از غم و غصه و اضطراب و نگرانی، هر روز حالم #بدتر میشد و باز با مهربانی پاسخ دادم: "خدا رو شکر، حالم خوبه!"
در عوض، دل او هم #آنقدر عاشق الهه اش بود که به این #سادگی فریب خوش زبانی هایم را نخورَد و به #جبران رنجهایی که میکشم، #بهایی عاشقانه بپردازد: "میدونم خیلی #اذیت میشی الهه جان! ای کاش مُرده بودم و این روزها رو نمیدیدم!"
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_چهارم
#قسمت_پنجاه_و_هفتم
هنوز نمیدانستم چه شده، ولی #لطافت حالش به قدری #دیدنی بود که دل من هم هوایی شده و بغضی بهاری پای گلویم را گرفته بود. دستش را از روی پهلویش برداشت، با #سرانگشتانش رداشک را از روی گونه اش پاک کرد و با صدایی که از فوران #احساسش به لرزه افتاده بود، زمزمه کرد:
"نمیدونم چه حالی شده بودم، ولی اونقدر حالم #خراب بود که نتونستم برم تو #صف و با جماعت نماز بخونم! آخه هر کاری میکردم نمیتونستم جلوی #خودم رو بگیرم، از مردم خجالت میکشیدم، دلم نمیخواست کسی ببینه
چقدر به هم ریختم!
رفتم یه #گوشه مسجد و خودم #نماز خوندم، ولی بازم آروم نشدم، میخواستم بلند شم برم، ولی نمیتونستم، #میترسیدم! فکر میکردم خب به فرض با این پول یه چیزی گرفتم و امشب هم گذشت، #فردا رو چی کار کنم؟ میترسیدم از #مسجد بیام بیرون..."
از این همه #درماندگی_اش دلم به درد آمده و بی آنکه بخواهم، #بیصدا گریه میکردم و او همچنان برایم میگفت: "نماز #جماعت تموم شد، یخورده هم عزاداری کردن و بعدش همه رفتن. میدونستم یواش #یواش در مسجد رو هم میبندن، ولی نمیتونستم بلند شم. هر کاری میکردم دلم نمی اومد از جلوی #پرچم موسی بن جعفر (ع) بلند شم! چشمم به پرچم عزای امام کاظم مونده بود..."
و دیگر نتوانست در برابر #شورش عشقش مقاومت کند که در برابر چشمانم به #گریه افتاد. دیگر #صدایش را در میان همهمه اشکهای بیقرارش میشنیدم :
"دیگه به حال #خودم نبودم، فقط با امام کاظم (ع) درد دل میکردم، می گفتم مگه شما #باب_الحوائج نیستی، پس چرا من اینجوری تو #مخمصه گیر افتادم؟ پس چرا به دادم نمی رسی؟... به نظرم کسی تو مسجد نبود، ولی بازم می ترسیدم یکی صدام رو #بشنوه، برا همین #سرم رو گذاشتم رو مُهر تا صدای گریه ام بلند نشه، فقط خدا رو #قسم میدادم که به خاطر امام کاظم (ع) یه راهی جلوی پام بذاره..."
این چند روز #نماز خواندنش را در همین اتاق مسافرخانه دیده بودم و میدانستم که با جراحت دست و #پهلویش نماز خواندن برایش چه #عذابی دارد. میدیدم که در هر #سجده چقدر زجر میکشد که دستش روی زمین فشرده میشد و #پهلویش در هم فرو میرفت و میتوانستم #احساس کنم چقدر قلبش از داغ غم و غصه #میسوخته که دیگر سوزش زخمهایش به چشمش نمی آمده که اینچنین به #سجده افتاده و به درگاه خدا استغاثه میکرده تا به فریادش برسد.
سپس با #انگشتان خیس از اشکش لبه #تخت را گرفت و همانطور که پایین تر از من روی زمین نشسته و سرش را بالا گرفته بود تا در همین نور ضعیف #چشمانم را ببیند، به پای صبوری صادقانه ام، #شرمندگی نجیبانه اش را به نمایش گذاشت:
"ازت خجالت میکشیدم، به خدا دیگه ازت #خجالت میکشیدم! به خدا التماس میکردم، میگفتم #خدایا من بَد بودم، من اشتباه کردم، تقصیر الهه چیه؟ فقط بهش #التماس میکردم که تو رو از این وضعیت نجات بده..."
و دلش به قدری از #شراره طعنه های عبدالله #آتش گرفته بود که اینچنین به درگاه پروردگارش #پناه آورده بود: "میگفتم #خدایا اگه قراره کسی تقاص پس بده، من باید #مصیبت بکشم، الهه که گناهی نداره!"
از این کلمات مظلومانه اش #دل من هم #آتش گرفت و خواستم پاسخی بدهم که دیدم #دلش دیگر در این اتاق و پیش من نیست که کس دیگری #پاسخ این راز و نیاز بی ریایش را داده بود. سرش را پایین انداخت تا کمتر اشکهایش را ببینم و زیر لب زمزمه کرد: "اصلاً فکر نمیکردم همون #لحظه_ای که من انقدر درمونده شده بودم، خدا اینطوری #جوابم رو بده..."
دلم بیتاب #تماشای پاسخ #خدا شده و بیصبرانه نگاهش میکردم تا عنایت پروردگارم را ببینم که سرش را بالا آورد و به این همه #انتظارم پایان داد: "سرم رو که از روی مُهر برداشتم، دیدم یه آقایی کنارم نشسته. یه #روحانی حدوداً #شصت ساله. فکر کنم امام جماعت مسجد بود. خیلی #خجالت کشیدم. اصلاً دلم #نمیخواست کسی گریه هامو شنیده باشه. انقدر #ناراحت شدم که بلند شدم برم، ولی تا خواستم برم، #دستم رو گرفت و با خنده گفت: "لابد باهات کار دارم که #اینجا نشستم!""
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_چهارم
#قسمت_هشتاد_و_سوم
دیگر نتوانستم سرِ پا بایستم که همانطور که دستم در #دست مجید بود، روی مبل نشستم. سرم به قدری #منگ شده بود که نمیفهمیدم #مجید چه میگوید و با چه کلماتی میخواهد #آرامم کند و تنها ناله های زن #بیچاره را میشنیدم:
"به خدا اینا به ما خیلی #ظلم کردن! زندگیمون رو نابود کردن! #شوهرم رو از کار بیکار کردن! به خدا تا چند وقت #پول نداشتیم کرایه خونه بدیم و آواره خونه فک و فامیل بودیم! فقط #شوهر منم نبود، یه کارگر #شیعه دیگه داشتن، اونم اخراج کردن! اینا شیعه رو کافر میدونن، اونوقت آخوند #شیعه محله، اینا رو تو خونه اش پناه داده؟!!! این #انصافه؟!!!"
و خبر نداشت که نه #تنها کارگران شیعه که پدرم حتی به دختر اهل #سنت خودش هم رحم نکرد و مرا هم به جرم حمایت از #شوهری شیعه، آواره کوچه و خیابان کرد! صدای مامان #خدیجه را میشنیدم که به هر زبانی میخواست او را آرام کند و این زن زخم خورده، دلش پُرتر از این #حرفها بود و به قلب #شکسته_اش حق میدادم که هرچه میخواهد #نفرین کند:
"الهی خیر از زندگی اش نبینه!!! الهی #دودمانش به باد بره!!! حاج خانم اینا به خاطر #محبت امام حسین(ع) ما رو به خاک سیاه نشوندن، الهی به حق همون امام حسین(ع) به خاک سیاه بشینن!"
#مجید مقابل پایم روی زمین نشسته و دستهای سرد و #لرزانم را میان انگشتان گرم و #مهربانش فشار میداد تا کمتر #هول کنم و با صدایی آهسته دلداریام میداد: "آروم باش الهه جان! نترس #عزیزدلم! من #کنارتم!"
که صدای آسید احمد هم بلند شد: "چی شده راضیه خانم؟ چرا #انقدر داد و بیداد میکنی؟" و او با دیدن آسید احمد، مثل اینکه داغ #دلش تازه شده باشد، با صدایی بلندتر سر به شکایت گذاشت:
"حاج آقا! این خونه #حرمت داره! این خونه محل #روضه و #دعا و #قرآنه! این درسته که شما یه مشت #وهابی رو تو این خونه پناه دادید؟!!! که دختره وهابی راست راست تو مجلس امام زمان(عج) راه بره و به #ریش من بخنده؟!!! اینا خون شیعه رو حلال میدونن و #معاملهِ با شیعه رو حروم! به خدا از اول مجلس هی #حرص میخوردم و نمیتونستم هیچی بگم! نمیخواستم مجلس امام زمان(عج) رو به هم بزنم، وگرنه همون وسط رسواش میکردم!"
و به قدری #خونش به جوش آمده بود که به حرفهای آسید احمد هم #توجهی نمیکرد و میان اشک و #آهی مظلومانه، همچنان ناله میزد. صدای قدمهای خشمگینش را #میشنیدم که طول حیاط را طی میکرد و آخرین خط و نشانهایش را با گریه هایی #عاجزانه برای آسید احمد میکشید:
"به همین شب عزیز #قسم میخورم! تا وقتی که این وهابیها تو این خونه باشن، دیگه نه پامو تو خونه ات میذارم، نه پشت سرت #نماز میخونم!" و در را آنچنان پشت سرش بر هم #کوبید که قلبم از جا کنده شد و تمام تن و بدنم به #لرزه افتاد.
#ادامه_دارد
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_چهارم
#قسمت_صد_و_یازدهم
ناله مردم آنچنان به گریه #بلند شده بود که صدای سید احمد به سختی #شنیده می شد، مانده بودم که من سال گذشته این همه خدا را به حق امام علی(ع) قسم دادم، پس چرا #حاجتم روا نشد و دیگر امشب جای این بهانه گیری ها نبود که دلم #شکسته و چشمانم بی دریغ می بارید و به عقلم فرصت نمی داد تا به کینه شب قدر سال گذشته، از قلبم انتقام بگیرد که با تمام وجود به میدان عشقبازی وارد شده و خدا را نه به نیت حاجتی از حوائج دنیا که تنها به #قصد آمرزش گناهانم به حق امام على من قسم می دادم و با صدای بلند گریه می کردم و این طوفان اشک و #ناله با من چه می کرد که انگار نقش همه آلودگی ها را از صفحه جانم می شست و می برد.
حالا دل مردم همه #دریایی شده و وقتش رسیده بود تا قرآن ها را به سر بگیریم، قرآنی را که با خودم از خانه آورده بودم، روی سرم گذاشته و با صورتی که از رد پای اشک پر شده بود، دستانم را به سوی #آسمان بلند کرده و گوشم به نوای #آسید احمد بود:
«حالا این قرآن ها رو روی #سرتون بگیرید. یعنی #خدایا، دیگه به من نگاه نکن! دیگه به آدم زیر قرآن نگاه نکن! یعنی #خدایا به آبروی قرآن به من رحم کن! قرآن روی سرت، #محبت علی که تو دلته با دو تا یادگار پیامبر اومدی در خونه خدا! پس بسم الله...، بک یا الله...»
و چه آشوب شیرینی به #جانم افتاده و چه جانانه در و دیوار دلم را به هم می کوبید که خدا را به حق #اولیایی که بهترین #بندگانش بودند، عاشقانه #قسم میدادم: «به محمد...بعلی... فاطمه... بالحسن... بالحسین...»
همچون سال گذشته، #چشم طمع به اجابت #دعایی نداشته و دل به تحقق آرزویی نبسته و شبیه #شیدایی مجید، از این #مناجات عارفانه لذت می بردم که چه فلسفه اش را می فهمیدم چه نمی فهمیدم، این ریسمان #نورانی از اوج آسمان به #اعماق زمین افکنده شده و من دست به همین ریسمان، رسیدن به عرش الهی را #باور می کردم و از میان این بندگان خوب خدا، امام #علی چه دلی از من برده بود که من هم دیگر پدری نداشتم و به #پای پدری پرمهر و محبتش، یتیمانه گریه می کردم.
هرچند هنوز نمی توانستم #دردهای دلم را با روح #بزرگش در میان بگذارم که به حقیقت این پیوند #پیچیده نرسیده و هنوز #جرأت نمی کردم بی واسطه با او سخن بگویم.
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_پنجم (آخر)
#قسمت_چهارم
ساعتی به بی قراری های #مادرانه من و غمخواری های عاشقانه مجید گذشت تا طوفان غم هایم آرام گرفت و دیگر نفسی برایمان نمانده بود که هر دو در #سکوتی تلخ و #پژمرده روبروی هم کز کرده و چیزی نمیگفتیم و خیال من همچنان پیش «مسيح حسين (ع)» جا مانده بود که رو به #مجید کردم و با صدایی که #هنوز بوی غم می داد، پرسیدم: «مجید چرا به حضرت علی اصغر میگفت #مسیح حسین؟» با سؤال من مثل این که از #رؤیایی عمیق پریده باشد، نگاهی به صورتم کرد و من باز پرسیدم: «مگه حضرت #علی_اصغر هم مثل #حضرت_عیسی تو گهواره حرف زده؟»
و #ناخواسته و ندانسته جواب سوال خودم را داده بودم که #اینبار نه از غصه حوریه که به عشق #دردانه امام حسین شته، شبنم اشک پای چشمانش نم زد و زیر لب #زمزمه کرد: «تو گهواره حرف نزد، ولی کار بزرگ تری #انجام داد؟ اگه معجزه حضرت عیسی به این بود که تو گهواره به زبون اومد تا از پاکی مادرش دفاع کنه، حضرت علی اصغر تو گهواره خون داد تا از مظلومیت پدرش حمایت کنه...»
و دیگر #نتوانست ادامه دهد که صدایش در بغضی #عاشقانه شکست و نگاهش را به پای عزای امام حسین به زمین انداخت. ماجرای #شهادت طفل #شیرخوار امام حسین(ع) را قبلا شنیده
بودم، ولی هرگز #چنین نگاه عارفانه ای پیدا نکرده بودم که من هم نه به هوای #حوریه که به احترام #جانبازی حضرت علی اصغر(ع) دلم شکست و #حلقه بیرمق اشکم #دوباره جان گرفت.
هرچند نتوانسته بودم #مادر شوم، اما به همان #هشت ماهی که کودکی را در جانم پرورش داده و طعم #تلخ مرگ فرزندم را چشیده بودم، بیش از همه دلم برای #مادر حضرت علی اصغر(ع) آتش گرفته بود که میدانستم پَر پر زدن پاره تن یک مادر چه #داغی به دلش میگذارد و #خوش به سعادت حضرت ربابکه این مصیبت #سخت و سنگین را در راه خدا #صبورانه تحمل کرده بود و شاید همین احساس همدردی ام با این بانوی #بزرگوار بود که دلم را به دنیایی دیگر بُرد و #آهسته مجیدم را صدا زدم: «مجید! اگه من خدا رو به حق حضرت علی اصغر #قسم بدم، دوباره به من بچه میده؟ یعنی میشه من دوباره مادر بشم؟»
که #باور کرده بودم خدا #بندگان عزیزی دارد که به #حرمت ایشان، گره از کار ما میگشاید و حالا #چشم امیدم به دستان کوچک حضرت علی اصغر(ع) بود تا به شفاعت #کریمانه_اش، دامن مرا بار دیگر به قدمهای کودکی #سبز کند! در برابر لحن #معصومانه و تمنای عاجزانه ام، نگاهش لرزید و با لحنی لبریز ایمان پاسخ داد: «اِن شاءالله...»
و من دیگر #جرأت نکردم قدمی فراتر بروم که شاید هنوز هم #نمیتوانستم همچون #شیعیان، در میدان شفاعت اولیای الهی جانانه #یکه_تازی کنم که تنها آرزویش از #دلم گذشت و دیگر چیزی به زبان نیاورد.
ادامه دارد...
✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد
@shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊